Trap / Παγίδα (2024)

Ειναι η ταινία θερινού σινεμά.Τη βλέπεις για να περάσεις την ώρα και να πιεις τη μπίρα σου αλλά μόλις βγεις από το σινεμά την έχεις ξεχάσει....Τίποτα ιδιαίτερο.Έτσι για την ιστορία να πω ότι η τραγουδίστρια είναι κόρη του Σιάμαλαν και είναι πραγματική τραγουδίστρια 

Οσο και αν μου αρεσε σε προηγουμενες ταινιες ο Τζος Χαρτνετ, και χαρηκα πως βγηκε απο το κινηματογραφικο του λήθαργο... εκπλαγηκα οντως δυσαρεστα με αυτη τη κακκιστη ταινια, δυστυχως απο ολες τις πλευρες ... σκηνοθετικα του Σαμαλαν, σαν ιστορια και αφηγηση, οσο και φωτογραφικα... λες και το εκανε σα χαρη στη τραγουδιστρια της ταινιας που πιθανον ειναι καμια οντως ανιψια του.
3,5/10... ναι λιγο σκληρος, αλλα σαν οντως φαν του Σαμαλαν... σε ολη τη ταινια βρηκα τον εαυτο μου με μια συνεχη γκριματσα τυπου... μας δουλευεις τωρα... η γιατι μου καηκε τοσο το ποπ κορν.  

Υ.Σ. Ελπιζω να δω τον Τζος σε κατι πιο ολοκληρωμενο για τα κυβικα του και τον Σαμαλαν να σταματαει τις οικογενειακες χαρες.

Πολυ καλη!! Μπραβο!

K μενα μου αρεσε, βλεπεται ευκολα κ ευχαριστα 

Φοβερή!! Όλο το σινεμά έφυγε με χαμόγελα!! Οι ταινίες τρόμου φέτος επέστρεψαν για τα καλά, η μία ταινία καλύτερη από την άλλη!!! ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΗ ερμηνεία, εξαιρετική πλοκή πρωτότυπη. Αγαπάμε Σιαμαλαν 8/10

Μία περίεργη ταινία με απρόβλεπτη αφηγηματική προσέγγιση, ένα αστυνομικό θρίλερ που διαθέτει μια πολλά υποσχόμενη κεντρική αφηγηματική ιδέα, που επικεντρώνεται στο ψυχολογικό σασπένς παρά στη δράση, αποκαλύπτει γρήγορα την έκπληξη-ανατροπή που την καταλαβαίνεις ήδη από το πρώτο 20λεπτο, άρα το μυστήριο γρήγορα καταρρέει και η ιδέα εξαντλείται αστραπιαία, δίνοντας τη θέση της σε μια εξωφρενικά ασυνάρτητη κορύφωση, καθώς όσο προχωράει στο φινάλε αφήνει περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις. Αυτή η απόφαση όχι μόνο αποκλιμακώνει την ένταση που θα μπορούσε να αναπτυχθεί σταδιακά, αλλά και στερεί από την ιστορία την ευκαιρία να χτίσει μια κάπως πιο αγωνιώδη ατμόσφαιρα. Υπάρχει μία εσωτερική ένταση, η αλήθεια είναι ότι όσο παραμένει εντός των πλαισίων της συναυλίας, δημιουργεί ενδιαφέρον τόσο για την τύχη του δολοφόνου όσο και της έφηβης νεαρής, μετά την έξοδο από το συναυλιακό χώρο αρχίζουν τα πράγματα να χωλαίνουν, ο Shyamalan αναλώνεται σε μια σειρά από εντελώς άνευρες και αχρείαστες εκπλήξεις, που περιπλέκουν μια αρκετά ξεκάθαρη κατάσταση χωρίς λόγο. Το ξεχωριστό στυλ του Shyamalan είναι παρόν σε όλη την ταινία, ιδιαίτερα στη δημιουργική κινηματογράφηση. Οι διάλογοι της ταινίας είναι αξιοσημείωτα ασυνεπείς, κυμαίνονται από αμήχανοι και αδέξιοι έως ακούσια κωμικοί. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα δεν αξιοποιείται πλήρως, οι σεναριακές ευκολίες διαδέχονται η μία την άλλη, οι συμπτώσεις αρχίζουν και γίνονται ολοένα και πιο εκκωφαντικές και αναπόφευκτα δεν αργεί το σασπένς να ξεθυμάνει.

Επιπλέον, η έλλειψη ξεκάθαρης κατεύθυνσης για τους δευτερεύοντες χαρακτήρες τους κάνει να φαίνονται επίπεδοι και αδιάφοροι, με αποτέλεσμα να μην εμπλεκόμαστε συναισθηματικά. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην ίδια την ταινία. Φαίνεται δηλαδή σαν να μην ξέρει ακριβώς πού πρέπει να πάει ή τι ακριβώς θέλει να πετύχει. Αυτή η αδυναμία συνοχής και κατεύθυνσης δημιουργεί μια αίσθηση αποπροσανατολισμού που τελικά αποδυναμώνει το τελικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν, βέβαια, και καλές στιγμές, όπου η ταινία δείχνει τη δυναμική της και προσφέρει κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές και συναισθηματικές κορυφώσεις. Ωστόσο, αυτές οι στιγμές είναι διάσπαρτες και δεν αρκούν για να ανυψώσουν το σύνολο. Έτσι, είναι μια ταινία μεμονωμένων καλών στιγμών, που όμως δεν καταφέρνουν να συνδεθούν αρμονικά μεταξύ τους. Η άψογη, χαρισματική και πολυσχιδής ερμηνεία με το φοβερό στυλάκι του Josh Hartnett, που παίρνει στις πλάτες του ολόκληρη την ταινία σε κρατάνε σε εγρήγορση, αλλά δεν μπορούν να φτιάξουν το συνολικό αποτέλεσμα που είναι άνισο. Τελικά, ο Shyamalan παρότι θεωρήθηκε ο «άρχοντας των ανατροπών και των δυνατών φινάλε» στο τέλος πιάστηκε στην παγίδα που ο ίδιος έστησε, καθώς, οι γεμάτο από αναληθοφανείς συμπτώσεις και απλοϊκές εκβάσεις καταστάσεων που εξαρχής στήνονται ως πολύ πιο περίπλοκες θ’ απαιτούσαν πιο περίτεχνες λύσεις. Η φιλότιμη προσπάθεια του Shyamalan, παρότι εμφανής σε ορισμένες σκηνές, δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει πλήρως την δυναμική της. Συνολικά είναι μια ελαττωματική, αλλά ενδιαφέρουσα ταινία που σε διχάζει. Παρόλο που δεν αξιοποιεί πλήρως τις δυνατότητές της, λόγω του διογκωμένου σεναρίου και του άνισου ρυθμού, εξακολουθεί να προσφέρει αναλαμπές από το μοναδικό όραμα και την ικανότητα του Shyamalan να δημιουργεί αξέχαστες κινηματογραφικές στιγμές. 5/10!!

Το καλλιτερο στοιχείο της ταινίας η ερμηνεία του Τζος Χαρτνετ που "σπαταλιόταν" σε ρολους "καλού παιδιού", και εδω εβγαλε στοφα ηθοποιου δύσκολη, προσοπωποιωντας "αγγελο" που ειναι ομως κακός και επικίνδυνος. Το σενάριο δεν ειναι το πιο γερό χαρτι της ταινίας αλλα αυτη η αντίθεση της προσωπικότητας του Πρωταγωνιστή το κάνει εφικτό να ξεδιπλωσει τις όποιες αρετές του. Προσωπικά χάρηκα που δεν το ειδα στο σινεμά(και ευχαριστω όποιον το ανέβασε γιατι ημουν έτοιμος για το θερινο) απο την άλλη δεν με ματαίωσε ως ταινία (πραγμα που δυστυχώς εκανε πολλες φορές ο Ν. Σιαμαλαν που τον πηρε η κατηφορα τα τελευταια χρονια) αλλα δεν θα την θυμαμαι σε δυο μερες....βαθμολογια κοντά στο 6 .

Αν αφησω στην ακρη το προφανες οτι ανα ποσα ωρα ειμαστε τοσο μαζα που μας μαντρωνουν και μας κανουν οτι θελουν,ειναι ενα μετριο ταινιακι που ο τζος χαρνετ προσπαθει να διαχειριστει εναν ιδιαιτερο ρολο και μενει στην προσπαθεια με μια μετρια αποδοση αν και νομιζω οτι δεν φταιει εκεινος αλλα ο σιαμαλαν που οσες ταινιες του εχω δει ξεκινανε με προοπτικες και καταληγουν χάδια και χάλια(βεβαια παντα για τα δικα μου γουστα).Μια μέτρια ταινια που μολις διαβασα σιαμαλαν δεν εξεπλαγην απο οτι ειδα και για αλλη μια φορα δεν με απογοητευσε μην απαγοητευοντας με.Μετρια ταινια,οποιος δεν εχει τί να δει ας το δει χωρις προσδοκιες.