Ο Πεταλούδας / Papillon (2017)

Όπως και ο Ουίλιαμ Σάφνερ προ τεσσάρων δεκαετιών και πλέον, ο Μάικλ Νόερ αποσυνδέει την ταινία του από τα στοιχεία του αρχετυπικού prison movie και τη δομεί περισσότερο σαν ταινία επιβίωσης. Άλλωστε, η αληθινή ιστορία στην οποία βασίζεται μέσω των γραπτών του πραγματικού Πεταλούδα είναι από μόνης εκπληκτικά larger than life. Ο Πεταλούδας του εικοστού πρώτου αιώνα είναι (και αυτός) ένα έργο σκληροτράχηλο και χωρίς στρογγυλεμένες γωνίες και ταυτόχρονα μια ωδή στη φιλία ως μέσο επιβίωσης. Μία σύνδεση ζωής που ευδοκιμεί στο πιο άγονο μέρος και γιγαντώνεται από τα βάσανα των ηρώων. Αναλύει το δέσιμο των δύο χαρακτήρων με σαγηνευτική προσήλωση, παρατηρώντας τους να αναζητούν με απαράμιλλο πάθος μία ανάσα ελευθερίας. Μία ελευθερία που έχει διαφορετική σημασία για τον καθένα από αυτούς, όπως άλλωστε και για τον κάθε άνθρωπο. Τούτη η ωδή στην αδήριτη ανάγκη για ελευθερία, παρότι δεν κομίζει κάτι ξεχωριστό ή νέο στη διαλεκτική του κλασικού έργου και βυθίζεται σε μία αίσθηση επανάληψης, βλέπεται ευχάριστα. Είναι τόσο συγκλονιστική η επαφή του Παπιγιόν με τον Ντεγκά, την οποία υπηρετούν αξιοπρεπώς οι Hunnam και Malek, και τόσο μεγαλειώδης η αντοχή των χαρακτήρων σε όλες τις κακουχίες, που το ρίγος βρίσκει και πάλι τον τρόπο να τρυπώσει στην καρδιά. Ο Charlie Hunnam αντάξιος σχεδόν ενός Steve McQueen, με την "ήρεμη σκληρότητά" του, φαίνεται ότι είναι ο πιο ικανός (και κατάλληλος) να ερμηνεύσει και να δώσει βάθος στον ήρωά του, έχει το σθένος και τον τσαμπουκά που απαιτείται και ο Rami Malek με τη συγκρατημένη νωχελικότητά του, δίνει κι αυτός μια σπουδαία ερμηνεία, που σε παρασύρει, βγάζει με επιτυχία τον εύθραυστο και ευάλωτο χαρακτήρα που υποδύεται (χωρίς όμως να έχει την βαρύτητα και το κύρος του Dustin Hoffman).

Η ταινία ξεκινά με μία εξαιρετικά βιαστική εισαγωγή στην οποία παρατίθενται στιγμές από τη ζωή του Πεταλούδα πριν τη φυλάκισή του, η οποία πιθανώς συμπεριλήφθηκε σε μία ανεπιτυχή προσπάθεια να ξεχωρίσει από την ταινία του Σάφνερ. Ευτυχώς όμως, με το πέρασμα της ταινίας στο κύριο μέρος της, ο Δανός δημιουργός μοιάζει να αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα τούτης της προσπάθειας και αφήνεται σε όσα ενώνουν το έργο του με το παλαιότερο φιλμ. Το καλό μ' αυτό το ριμέικ είναι ότι δεν πλατειάζει σε βαθμό απίστευτης πλήξης, όπως το παλιό. Το αποτέλεσμα φαντάζει σαν ένα αξιοπρεπές κλασικό εικονογραφημένο του οποίου η επίμονη προσπάθεια να καταγράψει την άγρια (ψυχολογική και σωματική) βία και τις ανατριχιαστικές συνθήκες που υπομένουν οι ήρωές του μοιάζει αξιόλογη, δυνατή και εκρηκτική. Είναι ιδιαίτερα καλογυρισμένη δίνοντάς μας με ρεαλισμό τις σκληρές συνθήκες φυλάκισης μέσα από αψιμαχίες με συγκρατούμενους, τις κακουχίες διαβίωσης, και της εκμετάλλευσης μέσω βασανιστικής εργασίας. Μερικές φορές δείχνει να εστιάζει περισσότερο στη δράση και στις απόπειρες απελευθέρωσης, και λιγότερο στους λόγους αυτής της ανάγκης και το αίσθημα επαναστατικότητας που κυριαρχούσε εντονότερα στο πρωτότυπο, αλλά και πάλι μας δίνει με σαφήνεια τον συνεχή αγώνα του πρωταγωνιστή ο οποίος παραμένοντας ασυμβίβαστος παλεύει συνεχώς για να ξαναβρεί την ελευθερία του. Συνολικά μια πολύ προσεγμένη προσπάθεια η οποία μπορεί να μην προσφέρει κάτι το διαφορετικό σε σχέση με το πρωτότυπο φιλμ, αλλά αν το δούμε ατομικά πρόκειται για μια καλοστημένη και αρκετά ενδιαφέρουσα στην παρακολούθηση ταινία. 9/10!!!

Ὑπέροχες καὶ ἡ πρώτη καὶ ἡ δεύτερη.....

Από τις ωραίες ταινίες που έχω δει Δεν κάνει κοιλιά πουθενά ακόμη και εκεί που νομίζεις ότι θα ήταν φυσικό Τη συνιστώ 6/10

Άλλη μια προπαγάνδα....Όποιος γνωρίζει την ιστορία, το αντιλαμβάνεται....

γνωστη κ μοναδικη ταινια. αγωνια, χαρακτηρες, τι να πω κι εγω....

Eίδα και τις δύο (και την παλιά και την καινούργια). Δείτε και τις δύο. Αξίζει. Νομίζω ωστόσο ότι η μεγάλη διαφορά έχει να κάνει με τους ηθοποιούς. Ο ΜακΚουήν και ο Χόφμαν μια κλάση πάνω.

..............................

Πολυ ωραια ταινια.2 ωρες απολαυσης.Αξιζει,8/10 απο εμενα!

Εξαιρετική ταινία, σε αγχώνει, σε κρατάει στην οθόνη και μέχρι τέλους, έχεις αγωνία.

κορυφαια την συνηστω ανεπιφυλακτα..10 στα 10