Together / Μαζί (2025)

Η ταινία επιχειρεί ένα τολμηρό εγχείρημα: να μετατρέψει τη συναισθηματική εξάρτηση μιας σχέσης σε κυριολεκτικό σωματικό εφιάλτη. Ξεκινά ως ένα ιδιόμορφο love story με φόντο τις εντάσεις μιας ετοιμόρροπης σχέσης, ενώ σταδιακά εξελίσσεται σε ένα υβρίδιο body horror και ψυχολογικού δράματος. Και παρότι οι προθέσεις είναι σαφώς αξιόλογες και το ύφος τολμηρό, η ταινία παραμένει μετέωρη ανάμεσα σε αυτό που θέλει να είναι και σε αυτό που τελικά κατορθώνει. Αναμφίβολα, το πιο ισχυρό ατού του Together είναι οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Η Alison Brie και ο Dave Franco επιδεικνύουν εξαιρετική χημεία, αποτυπώνοντας με πειστικότητα τη φθορά, τη σύγκρουση και την ανεξέλεγκτη ανάγκη εγγύτητας που βιώνει ένα ζευγάρι στα πρόθυρα της διάλυσης. Οι ερμηνείες τους δίνουν πνοή σε χαρακτήρες που, έστω και αν δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένοι σεναριακά, νιώθονται ανθρώπινοι. Η μεταφορά αυτής της συναισθηματικής εξάρτησης σε κυριολεκτική ένωση των σωμάτων μέσα από εντυπωσιακά πρακτικά εφέ είναι ίσως η πιο ανατριχιαστική — και καλλιτεχνικά θαρραλέα — στιγμή της ταινίας. Η εικόνα δύο ανθρώπων που συγχωνεύονται σωματικά αποδίδεται με τρόμο, φαντασία και τεχνική αρτιότητα, θυμίζοντας στιγμές από κλασικά έργα του είδους όπως το The Thing ή το The Fly. Η αίσθηση της αποκρουστικότητας και της δυσφορίας λειτουργεί συμβολικά — και αυτό είναι προς τιμήν της σκηνοθεσίας, που τολμά να προκαλέσει χωρίς να καταφεύγει σε φθηνό σοκ.

Ωστόσο, η ταινία δεν καταφέρνει να σταθεί με συνέπεια στο ίδιο της το βάρος και παρότι την εντυπωσιακή επιφάνεια, αναδύονται σοβαρές αφηγηματικές αδυναμίες. Παρά την πρωτοτυπία του θέματος, λείπει η σαφήνεια. Η συναισθηματική ένταση που υπονοείται δεν αναπτύσσεται επαρκώς, αφήνοντας τους χαρακτήρες ημιτελείς και τις μεταξύ τους σχέσεις αφηγηματικά άτολμες. Ενώ η μετάβαση στο horror στοιχείο γίνεται απότομα αλλά εντυπωσιακά, η ταινία ποτέ δεν αποσαφηνίζει πραγματικά τους λόγους πίσω από αυτή τη μεταμόρφωση, ούτε πώς την αντιλαμβάνονται ή την επεξεργάζονται οι ήρωες. Το “γιατί” αυτής της σωματικής ένωσης, το συμβολικό ή ψυχολογικό της υπόβαθρο, μένει ασαφές και αναπάντητο. Δεν προσφέρεται καμία επεξήγηση για την πηγή ή τη φύση αυτού του μεταφυσικού συμβάντος, ούτε καν για το πώς οι χαρακτήρες το αντιμετωπίζουν σε βάθος. Η υπαινικτικότητα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εργαλείο μυστηρίου, όμως εδώ αφήνει κενά. Ο θεατής μένει να αναρωτιέται — όχι με ενδιαφέρον, αλλά με σύγχυση, αφήνοντας μετέωρα ερωτήματα αναπάντητα. Το σενάριο, παρά τις καλές ιδέες, παραμένει επίπεδο στην ανάπτυξη των θεμάτων του. Η οικογενειακή τραυματική ιστορία του Tim υπονοείται αλλά δεν αναπτύσσεται. Οι υπαινιγμοί για cult ή υπερφυσικές δυνάμεις περνούν γρήγορα και χωρίς συνοχή, ενώ η εσωτερική διαδρομή των χαρακτήρων μοιάζει να διακόπτεται απότομα. Επιπλέον, η ταινία δεν διαθέτει ένα ολοκληρωμένο και σαφές τέλος· το φινάλε είναι αμφίσημο, αφήνοντας τον θεατή περισσότερο αποπροσανατολισμένο παρά στοχαστικό. Αντί για κάθαρση, προσφέρει σύγχυση και ενισχύει την αίσθηση πως οι δημιουργοί είχαν μια ιδέα, αλλά δεν ήξεραν πώς να την τελειώσουν, με συνέπεια η μεταμόρφωση να ολοκληρώνεται βιολογικά, αλλά όχι αφηγηματικά. Τέλος οι υποπλοκές μένουν ανολοκλήρωτες και τα σύμβολα περισσότερο λειτουργούν ως τεχνικά ευρήματα παρά ως οργανικά κομμάτια της ιστορίας.

Παρ' όλα αυτά, η ταινία έχει ατμόσφαιρα. Καταφέρνει να σου περάσει την αλληγορία για τις τοξικές σχέσεις ή τη συναισθηματική συγχώνευση δύο ατόμων, οικοδομώντας μια στιβαρή ψυχολογική βάση, καθιστώντας το θέαμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και ουσιαστικό. Η σκηνοθεσία διαθέτει ευαισθησία, κυρίως στις ήσυχες, καθημερινές σκηνές του ζευγαριού, ενώ η χρήση του ήχου και της μουσικής συμβάλλει στην αίσθηση εγκλωβισμού. Η καλλιτεχνική προσέγγιση είναι φιλόδοξη και σίγουρα ξεχωρίζει από τον μέσο όρο. Εν κατακλείδι, το Together αποτελεί μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση, τολμηρή στην αισθητική της, με έντονες και αποκρουστικές κάποιες σκηνές, αλλά σεναριακά αδύναμη και αφηγηματικά ασυνεπής. Αν και επιτυγχάνει να σοκάρει και να συγκινήσει στιγμιαία, δεν καταφέρνει να δώσει συνοχή στο όραμά της, αφήνοντάς σε με ανάμεικτα συναισθήματα. Έτσι, κερδίζει σε πόντους για το θάρρος της, την ατμόσφαιρα και τις ερμηνείες, αλλά χάνει έδαφος εκεί όπου το σινεμά οφείλει να είναι πιο ξεκάθαρο: στο “γιατί”. Η ταινία θέτει ένα ισχυρό ερώτημα, αλλά αποτυγχάνει να δώσει απαντήσεις — και τελικά, παραμένει ένα όμορφο, ενίοτε φρικιαστικό, αλλά ανολοκλήρωτο πείραμα πάνω στην ανθρώπινη εγγύτητα. 7/10!!

ενα χαλι τιποτα αλλο μακρια χαμενος χρονος

και στο τέλος...Νέμο!

Καλή ήταν, πρωτότυπη. Μου άρεσε.

Το ευχαριστηθηκα αυτο το θριλερακι! Πολυ καλη δουλεια απο ολους!
Μου αρεσε κ με κρατησε απο την αρχη μεχρι το τελος! ..κ μετα ηθελα κ λιιιιιγο παραπανω 

Μια ταινία που με το προκάλυμα του body horror έχει να πει περισσότερα για τις ανθρώπινες σχέσεις απ'ότι ένα τυπικό δράμα χαρακτήρων. Το φιλμ συνδυάζει τον τρόμο με το δράμα σχέσεων, με έναν τρόπο που μόνο ο Ντέηβιντ Κρόνεμπεργκ θυμάμαι στο παρελθόν να πετυχαίνει με τόση επιτυχία. Αν περιμένετε μια συμβατική ταινία τρόμου αφήστε το... Έξοχες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές και ιδιαίτερα από την Άλισον Μπρι. Ίσως η καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς.

καλο,η ταινια μπορει σε πολλους να μην αρεσει,σε  μενα μου αρεσε περιεργως..ωραιο body horror ,φριικιαστικο καιι ωραια εφε.σε μια χαλαρη ωρα ειιναι οτι πρεπει,ειχε και την πλακα  του...διορθωνω οτι καλυτερα βραδυ δειτε την,εγω εκανα λαθος που την ειδα μεσημερι...

Καιρο ειχα να δω καλη ταινια τρομου, αλλα το τελος ηταν βλακεια..απο την αλλη ομως δεν ειχαν και αλλη επιλογη... εν το μεταξυ, το ζευγαρι ειναι και στα αληθεια ζευγαρι!

ποπο βλακεία..