Vanilla Sky (2001)

Με μπέρδεψε αρκετά ειδικά στο τέλος για το ποια είναι η πραγματικότητα, τι είναι αληθινό, αν ο κόσμος έχει υπόσταση, αν είναι κάποιο του όνειρο, κάποια τρέλα ή κάποια οφθαλμαπάτη. Ένα ατέλειωτο παιχνίδι μεταξύ ζωής-θανάτου-ονείρου. Είναι ένα έργο που θα μπορούσε να έχει πολλές κατευθύνσεις και πολλά και διαφορετικά φινάλε γιατί το στόρι είναι το κατάλληλο για να εξαντλήσεις στο έπακρο την επιστημονική φαντασία και να παίξεις με το μυαλό του θεατή για το τι είναι ιδεατό, ή ψευδαίσθηση ή πραγματικότητα. Προσπάθησε ο σεναριογράφος να βγάλει κάτι πρωτότυπο με αισθηματική χροιά και να περιπλέξει, κόσμους, παράλληλα σύμπαντα, όνειρα, παράνοια, αλλά μάλλον χάθηκε στο δρόμο και τα 'χασε και ο ίδιος, με το αποτέλεσμα να μην είναι τόσο ξεκάθαρο και πασιφανές. Περνάει με ωραίο τρόπο τα μηνύματά του, τα βαθυστόχαστα νοήματα, δίνοντας μας και μία γεύση από το μέλλον.

Η υπόθεση επαναλαμβάνεται νιώθω, αφήνει την αίσθηση πως ο σκηνοθέτης μάλλον έχασε κάποια στιγμή τον έλεγχο του υλικού του, χωρίς να προσθέτει περαιτέρω καινούρια στοιχεία για να κάνει την πλοκή πιο ενδιαφέρουσα και πιασάρικη, προσπαθεί να μας το γυρίσει στο ατμοσφαιρικό μυστηριώδες ψυχολογικό θρίλερ με ρομαντικά χαρακτηριστικά, το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, αλλά δε μας αποσαφηνίζει και δεν μας αναλύει με πιο απλό τρόπο τα γεγονότα. Το θέμα είναι αρκετά πρωτότυπο, ειδικά για εκείνη την εποχή που γυρίστηκε, αλλά κάπως ανορθόδοξα κύλησε η εξέλιξη του και λίγο αχταρμά τουρλού, προσπάθησε να μας βγάλει μία γενική εικόνα για το τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά μάλλον κάπου σκάλωσε. Το τελικό κομμάτι της σε προβληματίζει, σε βάζει σε αρκετές σκέψεις, προσφέρει συγκίνηση, αγανάκτηση για τα πρότυπα που έχουμε καθιερώσει στη ζωή μας και υπενθύμιση του τι είναι ζωή. Πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένοι... το απόλυτο χάος, δηλαδή. Μια ανορθόδοξη κι αντισυμβατική ταινία, χωρίς συνέχεια, συνέπεια, αρχή, μέση και τέλος. Κατά τα άλλα, δεν είχε νεύρο, το δέσιμο της ήταν κάτω του αναμενομένου για το δεδομένο σκηνοθέτη. Νομίζω πως το soundtrack συνεισφέρει αρμονικά σε όλες τις σκηνές της ταινίας και βοηθάει στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Αλλά δε σου δείχνει αυτό το απρόβλεπτο, αυτό το ξαφνικό, αυτό το ανατρεπτικό που θες να δεις και να σε μαγέψει, σε αφήνει με ασάφειες, κενά και πολλές απορίες, ενώ προσπαθεί να ξεφύγει από τα καθιερωμένα, τετριμμένα και αναλώσιμα του είδους της επιστημονικής φαντασίας, πέφτει στην παγίδα τελικά να κάνει αντίστοιχα το ίδιο λάθος. Δεν ξέρω τι ήθελαν να κάνουν. Μάλλον ούτε και αυτοί!

Το έργο πήγε να γίνει θρίλερ, δεν έγινε. Πήγε να γίνει κοινωνικό, δεν έγινε. Πήγε να αισθηματικό, δεν έγινε. Κάτι δεν πρόβλεψαν σωστά! Τέλος πάντων εγώ λέω ότι ήταν απλά μια περίεργη ταινία με κάποιες καλές στιγμές. Σίγουρα όχι κουλτουριάρικη.H ταινία ήταν κάτι μεταξύ Matrix και Fight Club. Η Cameron Diaz πολύ καλή αν και μικρή η συμμετοχή της στο έργο!!! Ο Tοm νόμιζε ότι βρήκε το τέλειο σενάριο αλλά χρειάζεται και ψυχή για να υποστηρίξεις μία καλή ιδέα. Και σε αυτό το δημιούργημα δεν υπήρχε ψυχή. Ωραία τον παραμόρφωσαν, φάνηκε αρκετά ρεαλιστικό. Η Penelope Cruise δε με εντυπωσίασε ιδιαίτερα με το παίξιμό της πολύ χλιαρό, ψυχρό και υποτυπώδες. 6/10!!!

Ειναι διασκευη της Ισπανικης "abre los ojos" μτφρ:«ανοιξε τα ματια», που θα επρεπε να λεγεται "(s)abre-los o(r)jos". Η προτοτυπη ειναι βασισμενη σε μια καλη αρχικη ιδεα, αλλά με αρκετα σεναριακα κενα, καπως συνομοσιολογικη και ψεκασμενη, τότε φαντζομαι πως θα ειναι αυτη με τον αταλαντο μορφονιο.