Gran Torino (2008)

Σε μια κάπως πιο χαμηλών (εργατικών) ρυθμών γειτονιά της Αμερικής παρατηρούμε τις εκφάνσεις της σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας (μετριοπαθής μικροαστισμός, αύξηση Ασιατών μεταναστών, Αμερικάνικες-Κινέζικες συμμορίες, hip-hop culture, εκκλησιαστικά κατάλοιπα κλπ). Και συγκεκριμένα μέσα από τον κόσμο του Walt Kowalski (Clint Eastwood), ενός μοναχικού, ελαφρώς μισάνθρωπου και ρατσιστή ηλικιωμένου. Ο οποίος βασανίζεται ακόμα από αυτοκαταστροφικούς εφιάλτες, επίκτητους απ`την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας στο Βιετνάμ. Οι εφιάλτες αυτοί αντανακλώνται και στην αρνητική εξωστρέφεια του ήρωα. Ωστόσο, σύντομα τα στερεοτυπικά αρχέτυπα θα καταρριφθούν, ο ηλικιωμένος θα βρει μια δεύτερη νιότη μέσω των Κινέζων γειτόνων και θα αναπτύξει μια σχεδόν πατρική σχέση με τον πιτσιρικά Thao. Για τον οποίον θα χρειαστεί, στα πλαίσια μιας ευσυνείδητης και ιδιόκτητης ηθικής, να ζωστεί με τα άρματα του προστάτη πολυάριθμες φορές.

Καθηλωτικό διαμάντι από τον μετρ του κινηματογράφου. Αειθαλής και παραγωγικός συνάμα, ο μεγάλος Clint Eastwood παραδίδει άλλη μια δυνατή ιστορία στο κινηματογραφικό κοινό. Ευαίσθητα επιμελημένη, χορταστικά κινηματογραφημένη και με το χαρακτηριστικό ανθρώπινο στίγμα του δημιουργού. Ο Eastwood περιγράφει ακόμα μια φορά με κοφτερή πολιτική ματιά την οδυνηρή αλλά και ελπιδοφόρα χρεοκοπία του αμερικανικού ονείρου. Συγκινητικός και γοητευτικός μπροστά από την κάμερα, τολμηρός, οξυδερκής και ασυμβίβαστος πίσω απ' αυτήν. Δεν μπορεί να γίνει πιο διακριτή η τρυφερότητα που την περιβάλει και η αίσθηση ότι πρόκειται για απόφθεγμα της προσωπικής ιστορίας του. O Eastwood καταφέρνει να συνοψίσει με την ερμηνεία του μια ολόκληρη καριέρα.

Η ταινία ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη και κατ`επέκτασην, σε δύο διαφορετικές θεματικές ενότητες. Το πρώτο μέρος είναι εκείνο που περιέχει σαρδόνιο, δηλητηριώδες και καυστικό χιούμορ που φέρνει πολλές φορές στα χείλη μας ηχηρά γέλια, σε συνδυασμό με την παρουσίαση μιας κοινωνικοπολιτικής κατάστασης. Το δεύτερο μέρος είναι πιο δραματικό κι έρχεται να ολοκληρώσει με τον τρόπο του το πρώτο, οδηγώντας τον κύριο πρωταγωνιστή σε μια πράξη υπέρμετρης ανδρείας με υπέμετρα προβλέψιμο τρόπο. Το έργο πρωτίστως είναι μια γερή γροθιά κατά της ιδεολολαγνείας που περιορίζει την ανθρώπινη νόηση-ύπαρξη. Ο Clint Eastwood σε αυτά τα ανθρώπινα πλαίσια, θα αφαιρέσει το πηδάλιο από τα χέρια των Κυρίων των καιρών μας. Για να πραγματευτεί με πιο τίμιους όρους το "καθεστώς" τις παγκοσμιοποίησης. Έτσι που οι πολιτισμικές διαφορετικότητες, ατομικές και συλλογικές, με τρόπο ελαστικότερο συνθέτουν το ένα. Το ένα που αποτελεί και τη σχηματισμένη καρδιά του Gran Torino. Όπου τα όρια μεταξύ ουσίας και τελετουργίας είναι παραπάνω από διακριτά. Της ουσίας ως παράγωγο της Ανθρώπινης σημασίας.

Σκηνοθετικά ο Eastwood έχει να διαχειριστεί ένα ιδιαίτερα απλό σενάριο, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς μη αναμενώμενες εκρήξεις. Αντιμετωπίζει όμως την ιστορία του με ανθρώπινη και συναισθηματική διάσταση στους χαρακτήρες του, ξέρει να δίνει αίσθηση στο απλό, αλλά και γνωρίζει καλά το τι θα πει κορύφωση ενός έργου. Η βία υπάρχει, ζει και κινείται ανάμεσα στα σπίτια της γειτονιάς του όμως, δεν είναι το σημείο εκείνο στο οποίο θέλει να εστιάσει. Σκοπός του δεν είναι να παραδοθεί σε ένα ακόμα πιστολίδι ανάμεσα σε συμμορίες αλλά, να πάει ένα βήμα παραπέρα προσπαθώντας να μας κάνει να σκεφτούμε. Το τέλος είναι συγκλονιστικό και εφάμιλλα άρρηκτο με το νόημα και τις παραμέτρους που ήθελε να μεταλαμπαδεύσει στον θεατή. Ένα φυλετικό παζλ που αναπτύσσει την διαφορετικότητα ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά και στον θεσμό της οικογένειας και τις αρχές που αυτός στηρίζεται. Ναι, σίγουρα η ταινία διακατέχεται από ηθικολογικές προκλήσεις που έχουμε ξαναδεί. Σίγουρα προσπαθεί να μας κάνει να αναθεωρήσουμε απόψεις που έχουν προσπαθήσει και άλλες ταινίες του είδους στο παρελθόν. Όμως σίγουρα είναι μια ταινία που τελικά, παρά την προβλεψιμότητά της, είναι τόσο ανθρώπινη και γεμάτη συναισθήματα και ανθρώπινους χαρακτήρες που σε αγγίζουν ως τα βάθη της καρδιάς σου. 10/10!!

καταφερα να τη δω ως το τελος με μονο κινητρο τα υπερθετικα σχολια που διαβασα.

Η δικη μου εκτιμηση ειναι πως προκειται για πολυλογαδικη, φανφαρονικη μετριοτητα που δεν μπορω να καταλαβω το λόγο υπαρξης της, την κεντρικη της ιδεα. Ταινια δρασης δεν τη λες, αντιπολεμικη ουτε, αντιρατσιστικη ούτε, κοινωνικη κριτική κανει αλλα μαλλον αφελως, με τον αμερικανικο τροπο που όλα απλοποιούνται και σχηματοποιούνται.
θα ελεγα εν κατακλειδι πως ειναι μια ακόμα προσπαθεια του Κλ. Ηστγουντ να αναδειξει το αδιαμφισβητητο τελεντο του στην τεχνη της ηθοποιίας, αλλά αυτο δεν ηταν απαραιτητο, εχει παιξει πολύ σπουδαιοτερες δουλειες.

καποια στιγμη οι αμερικανοι (ακομα και οι κολοσοι οπως ο Ηστγουντ) θα πρεπει να μελετησουν τον ευρωπαικο κινηματογραφο, εχουν να διδαχτουν πολλα. Αλλιως ας κανουν μονο υπερπαραγωγες καθως ειναι οι μονοι που διαθετουν τα υπερογκα μπατζετ. 

Δυνατη ταινια, αρκετα συγκινητικη και με μηνυματα.

Ταινια  υμνος  στήν ανθρωπινη ισοτιμία. Ο  βετεράνος που ξεπερνάει  τα ρατσιστικά στερεοτυπα και μάλιστα κατα της συγκεκριμένης  φυλής κατά της οποίας πολέμησε, αναγνωρίζει τα πραγματικα στοιχεία που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους  και εξελίσσεται σε εναν ζεστό και υποστηρικτικό φίλο-γείτονα..... Ο  Κλιντ Ιστγουντ  στα καλά του πριν μεταλλαχθει στό τελευταίο πατριδοκάπηλο  φιλμάκι λες και δεν κατάλαβε οτι η πατρίδα του πηγε στο Ιράκ για να κλέψει το πετρέλαιο. (Αmerican Sniper 2014)