The Blind Side / Μία Σχέση Στοργής (2009)

Μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία ζωής που διηγείται τη βιογραφία του Μάικλ Όχερ, ενός αμυντικού της ομάδας Baltimore Ravens της Εθνικής Ομοσπονδίας Αμερικανικού Ποδοσφαίρου των ΗΠΑ, βασιζόμενη στα βιώματα του ίδιου, ο οποίος κατάφερε από τα κατώτατα στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας να ανέλθει χάρη στην βοήθεια μιας πλούσιας πλην καλοκάγαθης γυναίκας και της οικογένειάς της. Η ταινία ουσιαστικά εστιάζει στο ανατρεπτικό και συναρπαστικό ταξίδι ενός άστεγου έφηβου, που βρίσκει σπίτι, αγάπη, και οικογένεια. Όλα αυτά τον βοηθούν να προσπαθήσει και να αναδειχθεί σε αστέρι του μπέιζμπολ. Παράλληλα, μας δείχνει τα βήματα της ζωής, δηλαδή το δάκρυ που διαδέχεται το χαμόγελο, την μοναξιά μια αγκαλιά, την σκληρότητα η καλοσύνη. Χωρίς να εστιάζει στο δράμα των χαρακτήρων και δίχως να αναλώνεται σε γλυκανάλατους μελοδραματισμούς καταφεύγοντας έτσι σε "φθηνά" τεχνάσματα για να προκαλέσει την συγκίνηση, αλλά με αυθορμητισμό και αυθεντικότητα, κρατάει τον ρυθμό σταθερό και σε αρκετή ένταση για το ύφος της ταινίας, σημασία έχουν οι στιγμές, έχει ένα feel-good κλίμα με συνεχή ροή, ενώ όσα σημαντικά θέλει να περάσει, τα περνάει με κατανοητό κι εύπεπτο τρόπο. Επιπλέον, αποφεύγεται κάθε είδους πιθανή κοιλιά και μαζί με αυτήν, η πιθανότητα να βαρεθούμε ή να κουραστούμε. Λένε ότι δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό ισχύει περίτρανα καθώς, στην πορεία της κοινής ζωής αυτών των ανθρώπων, δεν αλλάζει μόνο ο Michael αλλά και ολόκληρη η οικογένεια Tuohy. Αρκετά παίρνει από το "χριστιανικό" της κλίμα, χωρίς όμως ποτέ να μπαίνει στα χωράφια των αντίστοιχων προτεσταντικών ταινιών, αφήνοντας το θέμα της θρησκείας εκεί που πρέπει.

Η Sandra Bullock κινείται με σαρωτική ευκολία από την εξωστρεφή στην ευαίσθητη και πιο εσωτερική πλευρά του χαρακτήρα που ενσαρκώνει και χωρίς υποκριτικές υπερβολές δίνει μια μεστή ερμηνεία. Προσιτή, ανθρώπινη, δυναμική και συναισθηματική ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε κατάστασης, πολύπλευρη και παράλληλα, ικανή να θυμάται και να χρησιμοποιεί το κωμικό της στοιχείο όταν και όπου αυτό είναι απαραίτητο. Ο Quinton Aaron στο ρόλο του Michael Oher δεν με ικανοποίησε απόλυτα. Όχι επειδή δεν είναι αρκετά χαριτωμένος. Αντίθετα, έχει εκείνο ακριβώς το ύφος που χρειάζεται για να κερδίσει την συμπάθειά σου. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό καθώς, είναι τόσο ξύλινος, ψυχρός, λιγομίλητος, μηχανικός και υποτονικός γεγονός που τον κάνει να μην δείχνει εύπλαστος. Απ' την άλλη, ο Jae Head ως ο μικρός γιος της οικογένειας, κλέβει πραγματικά την παράσταση με το σκέρτσο και την πονηρή τσαχπινιά του κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι η παραγωγή δεν θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερη επιλογή. Τέλος, σημαντική είναι πάντα η παρουσία της Kathy Bates, την οποία χαιρόμαστε και απολαμβάνουμε να βλέπουμε, έστω και αν δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα και η οποία μάλιστα με την πολιτική της χροιά που δίνει στην ταινία πυροδοτεί μια σειρά από ατάκες. 9/10!!

Η ζωή ναι, μπορεί να είναι σκληρή και έτσι συμβαίνει τις περισσότερες φορές ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μπορεί, έχει όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές να μεταμορφωθεί σε παραμύθι αρκεί απλά να το θέλουμε, να το πιστέψουμε και η καλή τύχη ή οι συνθήκες της, να μας το επιτρέψουν. Μια Bullock σε έναν ρόλο που πραγματικά χαίρεσαι να την βλέπεις, σε μια τρυφερή ιστορία που, έστω και αν η σκηνοθεσία είναι αρκετά τυποποιημένη σύμφωνα με τα αμερικάνικα πρότυπα, δεν είναι κουραστική, δεν είμαι μονότονη, δεν χάνει το ενδιαφέρον της, αφήνοντάς μας στο τέλος με μια ψυχική αναταραχή, όχι δυσάρεστη αλλά, ελπιδοφόρα. Ίσως τελικά η ιστορία αυτή, να είναι μια άλλη οπτική σε μια κοινωνική πραγματικότητα που ως παρατηρητές αντιμετωπίζουμε πεζά που όμως παράλληλα, μας συγκινεί κάνοντάς μας να σκεφτούμε, έστω και στιγμιαία, ότι θα θέλαμε να ήμασταν εμείς αυτοί οι τόσο ανιδιοτελείς, δοτικοί άνθρωποι μέσα σε μια σάπια κοινωνία όπου αρχές και ηθική δεν σημαίνουν τίποτα. Εν κατακλείδι, αυτό που θέλει να σου περάσει συνολικά η ταινία σαν ένα διδακτικό μήνυμα -διότι δέχτηκε μεγάλες επικρίσεις ως ρατσιστική, υπό την έννοια του “λευκού σωτήρα”- είναι ότι υπάρχει αγνή καλοσύνη σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, αλλά είναι τόσο σπάνια που καταλήγει δακτυλοδεικτούμενη. Έχουμε καταντήσει ως κοινωνία να βλέπουμε με καχυποψία και να κριτικάρουμε αυτά τα δείγματα καλοσύνης, και φοβάμαι πως αν καταλήξουμε να τα δαιμονοποιούμε, τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα, που έχουν γίνει ήδη δηλαδή. 9/10!!