Flags of Our Fathers / Οι Σημαίες των Προγόνων μας (2006)

Μια αντιπολεμική ταινία, αφοπλιστικά ειλικρινής που αποκαλύπτει όλη την αγριότητα του πολέμου, δείχνει πολύ ρεαλιστικά την φρίκη του και τα συναισθήματα που επικρατούν σε αυτόν, αλλά και ξεμασκαρεύει και τους κάθε λογής πατριδοκάπηλους που στη προσπάθεια τους να πουλήσουν ομόλογα, σπίτια, έπιπλα και ότι άλλο μπορεί να τους αποφέρει το οποιοδήποτε κέρδος εκμεταλλεύονται ανθρώπινες ζωές κάνοντας τες τροφή στα κανόνια η περιπλανώμενο θίασο σε φιέστες. Στη συγκεκριμένη ταινία, κατακρίνει τη χώρα του πλαγίως για την εμπλοκή της στον πόλεμο και ευθέως για την προπαγανδιστική εκμετάλλευση των ηρώων μιας τραγωδίας, με απώτερο σκοπό όχι τη λήξη της αλλά τη συνέχιση της. Δείχνοντας από τη μία τις πολεμικές σκηνές με ρεαλισμό και ωμότητα και από την άλλη το απίστευτο τσίρκο που έστησαν οι Αμερικάνοι γύρω από τους απλούς φαντάρους που συμμετείχαν (ή μήπως όχι;) στην ανύψωση της σημαίας στην Ίβο Ζίμα, μετατρέποντας τους σε περιοδεύων θίασο, πετυχαίνει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ της καταδίκης του πολέμου αλλά όχι και όλων των πολεμιστών συλλήβδην. Καταφέρνει να δείξει τις σχέσεις των ανθρώπων στον πόλεμο, την ανάγκη του κόσμου για την κατασκευή ηρώων και την εκμετάλλευση τους μετά την κατασκευή τους.

Απομυθοποιεί με πικρόχολο και συχνά ειρωνικό τρόπο την υπερβολή των Αμερικανών να ηρωοποιούν οτιδήποτε και την εκμετάλλευσή τους στο εμπόριο και στη show business, ενώ ταυτόχρονα συμπεράνει ότι ήρωες δεν υπάρχουν, παρά μόνο τα πρόσωπα που πραγματικά υπήρξανε. Οι σκηνές πολέμου είναι εφιαλτικές, με ακραία βία να κατακλύζει την οθόνη και το αίμα να κάνει αντίθεση με το γκριζοπράσινο της σωστά επιμελημένης φωτογραφίας. Οι πολεμικές σκηνές είναι τόσο αληθοφανείς, που νομίζει κανείς ότι βλέπει ντοκιμαντέρ. Οι σκηνές στην Αμερική, μετά την επιστροφή των τριών "ηρώων" επίσης εξαιρετικά αληθοφανείς και ατμοσφαιρικές. Στα τελευταία λεπτά βλέπουμε τον Κλιντ του ελεγειακού τοπίου και των μοναχικών καουμπόηδων με τοπίο την έρημο της Αριζόνας και τον Ινδιάνο εκ των τριών επιζώντων ηρώων να περιπλανιέται (ο μοναδικός ήρωας κατά τον Ίστγουντ, ο οποίος ποτέ δεν παραδέχτηκε τον ηρωισμό του και περιφρονήθηκε λόγω της εθνικότητας του). Χωρίς δακρύβρεχτα λογίδρια, χωρίς συγκινητικές μουσικές, χωρίς φανφάρες, κατορθώνει να δώσει τον παραλογισμό του πολέμου σε όλο του το μεγαλείο. Κάποιες κουβέντες, λακωνικές κι αυτές, αποτελούν από μόνες τους θέμα για ολόκληρη ταινία.

Καλογυρισμένη, αξιόλογη, προσεγμένη, έχει δομή, εξαιρετική αφήγηση, με συγκίνηση, δυνατά τα φλας μπακ, όταν δείχνει τους πρωταγωνιστές να θυμούνται τα σκληρά στιγμιότυπα. Έχει εξαιρετικούς ηθοποιούς με άψογες ερμηνείες, ιδανικοί για τους ρόλους τους. Συναρπαστικά πλάνα μαχών και απόλυτο σεβασμό στη μνήμη των αληθινών ηρώων. Αξέχαστες οι εικόνες της θάλασσας με τα αμέτρητα σκάφη. Η πιστότητα στα υλικά, στις στολές, στο "κλίμα", στις Αμερικάνικες πολιτικές φιέστες προπαγάνδας, είναι εκπληκτική. Σ' αυτό το αντιπολεμικό αριστούργημα, συνιστά έξοχη ατμόσφαιρα ''αναπαλαίωσης'' του περασμένου, του νεκρού, του ιστορικού γεγονότος. Οι πολεμικές σκηνές δεν είναι «Σπίλμπεργκ», όμως είναι δυνατές και ρεαλιστικές. Το έργο, το έχουμε ξαναδεί, με παρόμοιες σκηνές, ως «Στρατιώτης Ράιαν», «Λεπτή κόκκινη γραμμή» κ.α. Κάποιοι θα πουν ότι δεν έχει αγωνία, ότι στερείται έκπληξης και δεν έχει να πει συμβολικά τίποτα το καινούργιο. Θα συμφωνήσω εν μέρη, αλλά ο Ίστγουντ προσπάθησε να βγάλει ένα διαφορετικό νόημα και ένα βαθύ διδακτικό και ηθικό μήνυμα και δίδαγμα, που εκπέμπεται σε πολλούς αποδέκτες. Ο Ιστγουντ είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Δεν το παίζει....είναι original, και θεωρείται πια κλασσικός. Ο Ιστγουντ επιλέγει να τα πει "έξω από τα δόντια" στη μαμά Αμερική χωρίς υπεκφυγές και σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Με πολύ ώριμο σκηνοθετικά τρόπο και προσωπική άποψη. 10/10!!!

Πολυ καλη ...η ιστορια πισω απ την πιο εμβληματικη φωτογραφια του Β.ΠΠ..

πολύ καλή ταινία. σκληρή, αλλά καλή. θέλει γερο στομάχι...