Κάθε Κυριακή / Any Given Sunday (1999)

Ο Oliver Stone, μπαίνει στο γήπεδο του αμερικανικού ποδοσφαίρου για να δώσει μία πραγματικά σκληρή και ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικής φύσης του, για εμάς, "βάρβαρου" αυτού αθλήματος και την, όχι τόσο εύκολη ζωή των παιχτών και των προπονητών στα παρασκήνια πριν και μετά τον αγώνα. Βούτηξε στα πολύ βαθιά νερά του αθλήματος βγάζοντας έξω, ό,τι πιο βρόμικο μπορούσε να βρει στα παρασκήνια της διοργάνωσης ενός πρωταθλήματος ράγκμπι, με στημένα παιχνίδια, συμφέροντα, ξεπουλήματα παικτών και ομάδων, πάρτι- ντόπες και όλα αυτά τα συρρίκνωσε και τα τοποθέτησε στο προσωπικό δράμα του καθενός από τους αθλητές της ομάδας, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν τις αντιζηλίες τους, το πάθος τους για δόξα, την αίσθηση του γήρατος, με έναν κοινό τελικό σκοπό για όλους: αφού φτάσουν στο απόγειό τους, να πάρουν το πολυπόθητο 1 εκατομμύριο που λαχταρούν και προσμένουν με ανυπομονησία.

Η δόξα, το χρήμα και η αναγνώριση έρχονται να συγκρουστούν, με τις ηθικές αξίες και τη συνείδηση. Ο Oliver Stone παρουσιάζει ένα αθλητικό δράμα, μέσα από σικέ παιχνίδια έως διαλυμένες ζωές, έχοντας ως ατού μια πλειάδα από γνωστούς ηθοποιούς, ακόμη και σε δεύτερους και τρίτους ρόλους. Γύρω από τον μεγάλο ηθοποιό Al Pacino που δίνει μία συγκλονιστική και κλασσική ερμηνεία (οι δραματικές στιγμές με Al Pacino και Dennis Quaid είναι λειτουργικές), ένα λαμπερό cast, δίνει την δική του πινελιά στη δημιουργία του μικρού αυτού σύμπαντος, που περιβάλει και καθορίζει, όχι μόνο την πορεία της ομάδας στο πρωτάθλημα, αλλά και την ίδια την ζωή των χαρακτήρων της ταινίας, μεταξύ τους. Την παράσταση, όμως, κλέβει ο πολλά υποσχόμενος ανερχόμενος ηθοποιός Jamie Foxx, ο οποίος στην πρώτη του σημαντική εμφάνιση σε μεγάλου μήκους ταινία, είναι κάτι παραπάνω από πειστικός στην αποτύπωση στο φιλμ του αλαζονικού, νεαρού παίκτη, ο οποίος βλέπει οτιδήποτε παρά μια πατρική φιγούρα στο πρόσωπο του προπονητή του και προκαλεί θαυμασμό στους οπαδούς, αλλά και φθόνο στους συμπαίκτες του.

Προσδίδει μπόλικη αδρεναλίνη, τεστοστερόνη, ένταση, πάθος -ειδικά στις συγκρούσεις των τερατωδών σωμάτων μεταξύ τους- και ωμές σκηνές που σε καθηλώνουν στο περιεχόμενό τους και ειδικά στις σεκάνς των αγώνων. Το σπιντάτο μοντάζ και τα πολύ προσεγμένα ηχητικά εφέ της εποχής, σου κρατάει το ενδιαφέρον, ενώ οι συχνές αλλαγές από έγχρωμο σε ασπρόμαυρο, δίνουν μία αίσθηση ντοκουμέντου στο όλο εγχείρημα, ωστόσο μερικοί από τους διαλόγους χάνουν σε πειστικότητα και συνοχή, ενώ δε καταπολεμά στο σύνολό του το φλύαρο το σενάριο και την απίστευτα τεράστια διάρκειά του. Είναι μία καθαρά αθλητική ταινία και γύρω από κει περιβάλλεται η πλοκή, οπότε όσοι δεν έχουν ενδιαφέρον πάνω στο αντικείμενο ας μην τη δουν γιατί θα χάσουν αρκετό χρόνο από τη ζωή τους. Σίγουρα είναι αρκετά σκοτεινή και νοσηρή, αλλά και παράλληλα ισορροπημένη ανάμεσα σε δράση και διάλογο. Οι αδυναμίες της ταινίας, δυστυχώς, ακολουθούν το μοτίβο των μικρών, αλλά πολλών λαθών σε διάφορους τομείς, πράγμα που δεν σου επιτρέπει, ούτε να μισήσεις, ούτε να λατρέψεις την ταινία. 6.5/10!!!

Δεν άντεξα μέχρι τέλους, not my cup of tea  όπως λένε οι Άγγλοι.  Πολύ μπλα μπλα, ένα άθλημα που στην Ελλάδα  δεν υπάρχει ( εκτός αν είσαι ο μάνατζερ ράγκμπι και το διαβάζεις αυτό, τότε συγγνώμη). Παρόλο που έχει αρκετούς αστέρες, δεν  κατάφερε να μου διεγείρει το ενδιαφέρον ,  δράμα και τσακωμοί χωρίς ουσία για εμένα, χαρακτήρες που με τόση δολοπλοκία  δυσκολεύεσαι να συμπαθήσεις.  6/10