Sovereign (2025)

Ένα σκοτεινό, ρεαλιστικό θρίλερ με βάθος, που εξετάζει τις επιπτώσεις της ιδεολογίας των Sovereign Citizens και την πολυπλοκότητα των σχέσεων πατέρα-γιου. Σίγουρα προσφέρει κάτι περισσότερο από ένα απλό θρίλερ ή αποτύπωση των πραγματικών γεγονότων, έχοντας πολλά να σκεφτεί κανείς κάτω από την επιφάνεια. Μπορεί να είναι μια αργή αλλά δεν παύει να είναι και ταυτόχρονα μια καθηλωτική εμπειρία, με τη φωτογραφία και τη μουσική επένδυση να συμβάλλουν στην αίσθηση απομόνωσης και τραγικότητας. Ο Nick Offerman αποδεικνύει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει από τις κωμικές του ρίζες, παραδίδοντας μια μεταμορφωτική, σχεδόν τρομακτική ερμηνεία. Με αυστηρό βλέμμα και σχεδόν ακίνητο κορμί, ενσαρκώνει έναν άντρα που έχει αποσυνδεθεί πλήρως από τον κόσμο, παρασέρνοντας μαζί του και τον γιο του – τον οποίο υποδύεται ο εξαιρετικός Jacob Tremblay, προσφέροντας σιωπηλές ενδείξεις τραύματος, αμφιβολίας και ανθρώπινης σύγκρουσης. Το σενάριο, αν και έχει ένταση, αποφεύγει να πάρει ξεκάθαρη πολιτική θέση και μένει περισσότερο σε ένα ανθρώπινο πορτρέτο των χαρακτήρων. Ορισμένες ιστορίες μέσα στην ταινία – όπως αυτή του χαρακτήρα που παίζει ο Dennis Quaid – δεν αναπτύσσονται όσο θα έπρεπε και αφήνουν κενά. Παρόλα αυτά, το Sovereign είναι μια ταινία που αξίζει. Είναι επίκαιρη και ουσιαστική – μια προειδοποίηση παρουσιασμένη ως θρίλερ. Δεν κάνει θόρυβο, αλλά καταφέρνει να πει όσα έχει να πει με σοβαρότητα, με ένα γεμάτο ένταση φινάλε. 6.5/10!!!

Εμπειρικα μιλωντας, βρωμαει ξεπλυμα απο μακρια. Υποτιθεται κατι προσπαθει να πει, αλλά επιλεγει αλλες ερμηνιες και λεει κατι αλλο, παραπλανητικο.

Εξαιρετική ταινία. Ο καθένας κουβαλάει τον σταυρό του. 8/10

Το Sovereign δεν είναι μια εύκολη ταινία. Δεν κυλά σαν συμβατικό θρίλερ, ούτε πατάει πάνω στα κλισέ του πολιτικού κινηματογράφου. Είναι ένα σκοτεινό, σφιχτοδεμένο δράμα που ασχολείται με τη ριζοσπαστικοποίηση, την πατρότητα και την απόγνωση, με τρόπο λιτό αλλά συναισθηματικά φορτισμένο.
Ο Nick Offerman (συνήθως γνωστός για κωμικούς ρόλους) κάνει εδώ ίσως την πιο καθηλωτική ερμηνεία της καριέρας του. Παίζει έναν άντρα πληγωμένο, απογοητευμένο, αλλά και επικίνδυνα σίγουρο για τις ιδέες του. Δίπλα του, ο Jacob Tremblay είναι συγκινητικός, αποδίδοντας τέλεια τη σύγχυση και τον εσωτερικό του αγώνα με μια σπάνια ικανότητα να λέει πολλά με ελάχιστα λόγια.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει κάτι δύσκολο: παρουσιάζει μια ιστορία με βαθύ πολιτικό υπόβαθρο χωρίς να γίνεται διδακτικός ή προκατειλημμένος. Η σκηνοθεσία του είναι σφιχτή, με έμφαση στο βλέμμα, στη σιωπή και στη λεπτομέρεια. Η ταινία κινείται αργά, σχεδόν υπνωτιστικά, αλλά ποτέ δεν χάνει τη δύναμή της. Η κάμερα συχνά στέκει ακίνητη, αφήνοντας τον θεατή να «αισθανθεί» τον χώρο και τους χαρακτήρες.
Το Sovereign δεν είναι ταινία για τους «καλούς και κακούς». Είναι για τους ανθρώπους που γλιστρούν, που παρασύρονται, που πιστεύουν σε κάτι μεγαλύτερο επειδή η πραγματικότητα τους πρόδωσε. Δεν παίρνει θέση, αλλά σου ζητά να πάρεις εσύ. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη της αρετή και ίσως το δυσκολότερο της στοιχείο.
Δεν θα ευχαριστήσει όσους αναζητούν γρήγορη δράση ή απαντήσεις. Αλλά για όσους θέλουν μια ταινία που σκάβει βαθιά και μένει μαζί σου μετά τους τίτλους τέλους.
Την βαθμολογώ με 7.5/10.