The Room Next Door / Το Διπλανό Δωμάτιο (2024)

Ένα βαρύ αλλά συγκινητικό δράμα χαρακτήρων, ένα πραγματικό δύσκολο θέμα στο επίκεντρο της ιστορίας, που καταπιάνεται κάπως επιφανειακά και χωρίς ιδιαίτερο βάθος με ένα φλέγον ηθικό ζήτημα, την ευθανασία και γενικότερα με τη διαχείριση του θανάτου, με μια εξαιρετική σκηνογραφική αποτύπωση και μια πλούσια και φροντισμένη χρωματική παλέτα. Είναι μια ταινία που μιλάει για τον θάνατο, παράλληλα αποτελεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο κι έναν ύμνο στη ζωή, στην αυτοδιάθεση και στην αγάπη, τη φιλία και την τέχνη, θέματα δηλαδή που έχουν απασχολήσει τον Αλμοδόβαρ σε όλη τη φιλμογρφαία του. Οι ερμηνείες, είναι σε υψηλά επίπεδα. Η Τίλντα Σουίντον και η Τζούλιαν Μουρ αποδίδουν με μοναδικό τρόπο την ψυχολογική ευθραυστότητα και την εσωτερική πάλη των χαρακτήρων τους, καταφέρνοντας να μεταδώσουν την ένταση, την αγάπη και τον πόνο που τους ενώνει.

Παρότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός δράματος, το οποίο θα μπορούσε να απογειώσει ο Ισπανός σκηνοθέτης, τελικά αρκείται σε χαμηλές πτήσεις, έχοντας ένα αδύναμο, χωρίς αιχμές, περιορισμένης εμβέλειας σενάριο, που δεν χτίζει επαρκώς τις δύο ηρωίδες της ταινίας και, κυρίως, αυτά που τους ενώνουν, ώστε να σε συγκλονίσει ο τελευταίος αποχαιρετισμός τους, ενώ η αποχή από συναισθηματικές εξάρσεις φαίνεται απολύτως σκόπιμη. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ έχει πίσω του μια φιλμογραφία που δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για κάθε νέο βήμα του, με προεξέχον στοιχείο αυτής την ασίγαστη τόλμη του να καταπιαστεί με ακανθώδη ζητήματα, εξακολουθεί να προβληματίζει και να προβληματίζεται (χωρίς όμως να καταφέρνει να μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί του), ισορροπώντας ανάμεσα στην ανάγκη του να αντιμετωπίσει (και) το δικό του μέλλον και να αφουγκραστεί την πορεία του σύγχρονου κόσμου. Στο έργο, το στυλιζάρισμα νικά την τόλμη και το τελικό αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες, αλλά καταφέρνει να φέρει το ιδιαίτερο στίγμα του, παρά τις έκδηλες αδυναμίες του. Ο Αλμοδόβαρ μάς θυμίζει ότι ο θάνατος είναι ένα μονοπάτι που όλοι μας θα διαβούμε, μονοπάτι μοναχικό, αλλά εν τω μεταξύ υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας, που έρχονται να μας απαλύνουν τη μοναξιά και να μας κάνουν να συμφιλιωθούμε με το αναπόφευκτο. 6/10!!

Mε κούρασε αρκετα η ταινία. Οχι η θεματολογία της αλλα οι ρυθμοί της

Δύσκολο θέμα , αλλα όχι πρωτότυπο αυτο που αποφάσισε να ασχοληθεί ο Αλμαδοβαρ. Ο Φοβος του Θανάτου ελοχεύει παντα ,επειτα από κάποια ηλικία. Οσο εισαι μικρος βεβαια αισθάνεσαι αθάνατος. Ο θάνατος παντα ειναι για τους άλλους, αλλα δυστυχως ειναι για όλους και για όλες τίς ηλικίες. Περι θανάτου(προβλέψιμου απο ανίατη ασθένεια) λοιπόν η ταινία. Αλλα και περί του πως τον βιώνουμε καθώς και για τις επιλογές για αξιοπρεπή θανατο, χωρις κατάντημα πονο και αφορητη πίεση στο περιβάλλον ενος αργόσυρτου και αναξιοπρεπούς τέλους. 

Ναι λεει η ταινία κάποια, σκόρπια αξιόλογα πράγματα ,αλλα απεραντολογει και μοιάζει να τον εξορκιζει , να τον φοβάται και να  "διαλέγεται φιλοσοφικά" για αυτόν, αλλα σε χαμηλωτερο απο το προσδοκώμενο επίπεδο. Κοντολογής το σενάριο που εχει γραψει επισης ο Αλμαδοβάρ ειναι κατωτερου επιπέδου, απο καποιες απο τις υπολοιπες κινηματογραφικές εμπνευσεις του. Σαράντα λεπτα(τα πρωτα) βρισκεται σε μια παραλυτικη κατασταση η εξέλιξη ,αναζητωντας το δρόμο της και όταν τον βρισκει ειναι τοσο "φοβικός και θολός" που λυπασαι τους συντελεστές- ηθοποιους. Η ταινία εχει τα σαφη χαοτικά χαρακτηριστικά  που ειναι σημα κατατεθεν του Αλμαδοβάρ. Μονο που εδω δεν ειναι "χαριτωμένα" αλλα εκνευριστικά.

Το παλεψαν οι Τιλντα και η Τζουλιαν , αλλα δεν βγαίνει. Εχει βαλει τοσα ασχετα και αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία χαρακτήρα που οι ηθοποιοί δεν ξερουν τι να αποδωσουν. Και τους βραχυκυκλωνει κιολας σκηνοθετικά. Με απογοητεψε προσωπικά η ταινία. Ειναι υπερτιμημένη και υποτιμά τους καλους ηθοποιους που έπαιξαν. Στην κριση σας.

Δεν μπορω να πω οτι ενθουσιαστηκα.Το θεμα της ταινιας ειναι ενδιαφερον και οι ηθοποιοι πολυ καλοι αλλα εκτος απο μελαγχολικη (αυτο ειναι φυσικο λογω της φυσης του εργου)ηταν μονοτονη,κουραστικη και βαρετη