Enquete sur un scandale d'État / Έρευνα πάνω σε ένα κρατικό σκάνδαλο (2022)

Βραδυφλεγές αστυνομικό και πολιτικό δράμα, βασισμένο στο βιβλίο «L’ infiltre» των Υμπέρ Αβουάν & Εμμανουέλ Φανστέν και δηλωμένο εξ αρχής ως "φανταστική ιστορία", γύρω από το εμπόριο ναρκωτικών και πώς αντιμετωπίζεται από το επίσημο κράτος της Γαλλίας. Ένα φιλμ νουάρ, γεμάτο αλήθειες που κρύβονται από σκοπιμότητες, τόσο στο χώρο της πολιτείας, όσο και στο δημοσιογραφικό, που πρέπει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αλλά να μην εκθέτει πρόσωπα (που τα χρησιμοποιεί για τις "αποκαλύψεις") και να φυλάγεται από απειλές (απ’ όπου κι αν προέρχονται). Κινηματογραφικά το ύφος που υιοθετείται είναι ψυχρό, αποστασιοποιημένο, σαν τη δημοσιογραφική έρευνα που διεξάγεται όσο εξελίσσεται η πλοκή. Πέραν της καταγγελτικής του σημασίας, το έργο είναι και μια πάντα ευπρόσδεκτη υπενθύμιση του πώς θα έπρεπε να είναι στην ιδανική του μορφή ο τύπος, ένας ελεγκτικός μηχανισμός απέναντι σε κάθε είδος εξουσίας. Η καταπολέμηση της διαφθοράς και της κρατικής διακίνησης ναρκωτικών είναι ένα σοβαρό και δυνατό θέμα, αλλά ο Τιερί Ντε Περεττί δεν ακολουθεί τη συνταγή του Spotlight, Όλα στο φως (2015) ή του The Post (2017), που είχε κάποια εμβάθυνση στους χαρακτήρες, ντοκιμαντερίστικο ύφος και σασπένς, τελικά. Το συναίσθημα υπάρχει αλλά δεν τονίζεται, προκύπτει με μια καθημερινή ευκολία, και είναι σαν να πνίγεται κάτω από τον όγκο των σημαντικών πληροφοριών που ανακαλύπτουν οι κεντρικοί χαρακτήρες.

Μια αρκετά μπερδεμένη ταινία, δεν έχει δράση, δεν έχει ηθικά διλήμματα και ενδοιασμούς των χαρακτήρων του, που μοιάζουν άψυχοι. Φλυαρεί και αερολογεί για μεγάλο μέρος της ταινίας. Χρειαζόταν και μια πιο δυναμική κεντρική ερμηνεία σε σχέση με τον κάπως ουδέτερο Πιο Μαρμαΐ, υπάρχει όμως καλή υποστήριξη από τον Ροσντί Ζεμ που εκπέμπει πολύ επιτυχημένα την υπόγεια ένταση του ανθρώπου που έχει δει πολλά αλλά λέει λίγα. Θετικό στοιχείο της ταινίας οι σκηνές της δίκης στο τελευταίο μέρος. Ακολουθείται εν ολίγοις μια γραμμή που θυμίζει καλό ρεπορτάζ, που ενημερώνει, διευκρινίζει, συνδέει, αλλά αποφεύγει να χρωματίσει συγκινησιακά το περιεχόμενο χάριν δεοντολογίας. Ανακατεύει τη διακίνηση των ναρκωτικών με την αστυνομία, τα τελωνεία, την κυβέρνηση, την πολιτική και τις οργανώσεις και σου προσφέρει ένα κοκτέιλ που ή το πίνεις ευχαριστημένος ή το αφήνεις γιατί θεωρείς ότι αποτελείται από πολλά υλικά. Δεν παύει όμως να έχει ενδιαφέρον. Ένα σοβαρό ύφους και κλασικού σκηνοθετικού στιλ θρίλερ αποκάλυψης σκανδάλου, σίγουρα όχι από τα καλύτερα του είδους, που οι φαν ίσως βρουν κάποια θετικά σημεία να πιαστούν από έναν σκηνοθέτη που τουλάχιστον ξέρει να φωτίζει-σχεδόν σαν ερευνητής-τις σωστές πτυχές της υπόθεσης. 6/10!!