Opponent / Αντίπαλος (2023)

Η ταινία διαθέτει ένα ουσιώδες ψυχογράφημα, την ανάλογη ”παγωμένη και απειλητική” ατμόσφαιρα, θέτει αλληγορικά ερωτήματα και μιλάει για τα ευρωπαϊκά όνειρα των προσφύγων, που διαψεύδονται τόσο μέσα από ένα γραφειοκρατικό σύστημα που τους αντιμετωπίζει σαν αριθμούς όσο και από τις προσωπικές τους αδυναμίες και πάθη. Ο Μιλάντ Αλαμί, Ιρανός μετανάστης κι ο ίδιος (μεγάλωσε στην Σουηδία, σπούδασε κι εργάζεται στη Δανία), αποτυπώνει ένα περιβάλλον, ένα πλαίσιο στο προσωπικό δράμα του ήρωά του, που με διακριτικότητα αλλά σαφήνεια λειτουργεί ως πολιτικό σχόλιο για την μεταναστευτική κρίση, την απώθηση και την απόρριψή από τα καταπιεστικά ισλαμικά καθεστώτα, δείχνοντας παράλληλα, την επισφαλή πραγματικότητα των προσφύγων που αντιδρούν κυρίως με σιωπή στις καθημερινές προκλήσεις και ότι ένα γράμμα από τις σουηδικές αρχές είναι αυτό που μπορεί να καθορίσει όλη τους τη ζωή. Έχουμε μια εντυπωσιακή έντασης εναρκτήρια σεκάνς που στήνει ένα κλίμα αγωνίας που κλιμακώνεται, καθώς τα μυστικά του έρχονται σιγά σιγά στην επιφάνεια. Το μυστικό του το κουβαλάει στις αποσκευές του. Αυτή η εσωτερική του πάλη με τον πληγωμένο ψυχισμού του, βρίσκει φυσικά την τέλεια μεταφορά στο ίδιο το αγώνισμα. Είναι μία ιστορία σύγκρουσης και εγγύτητας, λαβής και αγκαλιάς, ανδρισμού και ερωτισμού. Η δομή ταινίας μυστηρίου βοηθά να συντηρηθεί το ενδιαφέρον, ενώ η εύρωστη και συγκινησιακή εξέλιξη διατρέχεται από αρκετούς σημαντικούς νοηματικούς και αφηγηματικούς άξονες.

Το πιο δυνατό από τα κινηματογραφικά εργαλεία του Αλαμί, είναι, αναμφισβήτητα, ο πρωταγωνιστής του. Ο Πέιμαν Μαάντι (που έπαιξε στην φανταστική ταινία "Ένας Χωρισμός"), ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, παραδίδει μία ερμηνεία τρομερής εσωτερικής έντασης και απαιτητικής σωματικότητας, κουβαλά στιβαρά τον τρόμο του ήρωά του. Επιτρέπει στο μυστικό του να ξεμυτίζει σε κλεφτές στιγμές, μέσα από βλέμματα - καταπίεσης, ντροπής, αδυναμίας, οργής, πόθου, σπαραγμού. Ταυτόχρονα όμως έχει κι άλλα βλέμματα. Αγάπης, στοργής, τρυφερότητας, συγκίνησης για την οικογένειά του. Προσπαθεί να κάνει το σωστό, παλεύει. Αντίπαλος είναι ο εαυτός του. Η κάμερα του Αλαμί, τον ακολουθεί σε μία πορεία (αυτο)καταστροφικής επίγνωσης. Στα αρνητικά και στα ”δύσκολα” της ταινίας είναι ο μονοδιάστατος χαρακτήρας της συζύγου, η εμμονή στην δυσβάσταχτη-κινηματογραφική- ατμόσφαιρα, ή αργή ροή, αλλά το κυριότερο η έλλειψη συναισθηματικής εμπλοκής του θεατή σε ολοκληρία, εκτός από ελάχιστες στιγμές, όπως αυτή που ο πρωταγωνιστής φαντάζεται μια ειδυλλιακή ευτυχισμένη στιγμή σε ένα σπίτι μαζί με την οικογένεια του. Έχει μια μεστή, φορτισμένη, στιβαρή και συναισθηματική σκηνοθεσία που αναδεικνύει τον φόβο, τη ζοφερότητα, την τρυφεράδα, την ελπίδα και την καταπιεσμένη διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης και στον σεξουαλικό προσανατολισμό. Πρόκειται για ένα δυνατό, συνεκτικό φιλμ γεμάτο συγκρούσεις μέσα στο σκοτάδι, συναισθήματα και απόπειρες των προσώπων να βγουν στην επιφάνεια και στο φως. Ο Αλαμί αποφεύγει τον διδακτισμό και δεν καταφεύγει σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Εξάλλου, ο στόχος αυτής της πάλης δεν είναι το μετάλλιο, αυτό που αναδεικνύει είναι η πάλη της ζωής, η πάλη με τους ψυχικούς "δαίμονες", τους πειρασμούς, τα απωθημένα, αλλιώς είσαι έρμαιο των άλλων. Η ταινία διαθέτει από σασπένς και δράμα μέχρι συγκίνηση και κοινωνικό προβληματισμό, και στο φινάλε που πάει να ρίξει μία αχτίδα φωτός, η λάθος επιλογή που φαίνεται σωστή όμως για τον ήρωα, θα φέρει το κινηματογραφικά αμήχανο φινάλε. 7.5/10!!

Φοβερή και εμπνευσμένη η εναρκτήρια σκηνή του λύκου μεσα στο παγωμένο τοπίο αλλά και η αλληγορία που συνεχίζεται(με τον λυκο και αλλα ζωα) κατά την διαρκεια της ταινία.Αλλα αλλο περιμένεις και αλλού πηγαίνει  και εδω ειναι η πρωτοτυπία του. Εξελισσεται σε μια queer  ταινία, με ολη την καταπιεση που κουβαλα η θρησκευτική του ταυτότητα σε πολλά επιπεδα.Καλούτσικο μεν σινεμά αλλα διαφορετικό απο αυτο που σε προδιαθέτει η εισαγωγή.6/10 επειδη ειναι Ιρανος ο σκηνοθετης.