The Hunger Games: Η Μπαλάντα των Αηδονιών & των Φιδιών / The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes (2023)

Αυτή η προσθήκη δεν καταφέρνει να δημιουργήσει το ενδιαφέρον που θα θέλαμε, είτε λόγω ακριβώς των μακρινών πια συνδέσεων με τα προηγούμενα μέρη, είτε επειδή απλώς δεν προσφέρει μια ιστορία κι ένα θέαμα που να είναι αρκετά συναρπαστικό και πρωτότυπο, καθώς έχει προβλέψιμη δράση, ξύλινους διαλόγους και η εστίαση σε ορισμένες υποπλοκές κάνει την ταινία να χωλαίνει ανά σημεία, ενώ το βαρετό-κουραστικό κομμάτι είναι ότι τρώει πολύ ώρα αχρείαστα σε πολλά ανούσια τραγούδια και επαναλαμβανόμενες σκηνές. Θα μπορούσε άνετα, με την ίδια πλοκή, να είναι μια πολύ πιο σφιχτοδεμένη ταινία 110 περίπου λεπτών, αν οι σεναριογράφοι φρόντιζαν λίγο την οικονομία της πλοκής. Δυστυχώς δεν διαθέτει μια αντίστοιχη Τζένιφερ Λόρενς (και συνολικά εξίσου λαμπερό καστ σε σχέση με το προγενέστερο χρονικά frinchise). Ο σκηνοθέτης των τελευταίων τριών ταινιών των Αγώνων Πείνας", Φράνσις Λόρενς επιστρέφει και στο prequel έχοντας ήδη το αβαντάζ της γνώσης του σύμπαντος της Κόλινς. Αλλά εδώ δεν χρησιμοποιεί στο έπακρο τη γνώση του αυτή για να κάνει την ταινία αυτή να σταθεί ως ένα στιβαρό κεφάλαιο στο κινηματογραφικό αυτό saga. Μέσα σε δυόμιση και παραπάνω ώρες ο Λόρενς δεν ξέρει πως να διαχειριστεί το υλικό του βιβλίου σκηνοθετώντας ακόμα και τις πιο καθοριστικές στιγμές του χωρίς νεύρο και ιδιαίτερο σασπένς, γεμίζοντας υπερβολικά την ταινία του με άπλετο exposition, αλλά και με το απαραίτητο (εδώ κλισέ) κήρυγμα για τα δεινά των απολυταρχικών καθεστώτων.

Πάντως ενώ διατηρεί σε ισόποσες δόσεις νεανικό ρομάντζο και επαναστατική εξέγερση, δείχνει όμως αρκετά βιαστικά γραμμένη, οι νεαροί πρωταγωνιστές προσπαθούν, Βαϊόλα Ντέιβις και Πίτερ Ντίνκλατζ κάνουν αγγαρεία σε δύο κακογραμμένους ρόλους-καρικατούρες και ενώ είναι τίμια τελικά δεν κατάφερνε να σταθεί στο ύψος των προηγούμενων ταινιών. Βασικό διακύβευμα στην ταινία αυτή είναι η μετατροπή του κεντρικού, εδώ, χαρακτήρα Σνόου από ελπιδοφόρο νέο στον σατανικό "κακό" του αρχικού franchise που ενσάρκωσε επιβλητικά ο σπουδαίος Ντόναλντ Σάδερλαντ. Αν πετύχαινε να μας δείξει αυτό ικανοποιητικά, η ταινία θα είχε βρει τον βασικό της στόχο, δυστυχώς όμως δεν τα καταφέρνει. Επίσης, το κακό είναι ότι δεν δίνει αρκετό χρόνο για να μελετήσει καλύτερα την αλληλεπίδραση των συναισθημάτων και των χειρισμών που συνθέτουν τη σχέση του με τη Λούσι Γκρέι, με τον Σνόου να είναι τελικά ο μεγάλος χαμένος (στη μετάφραση) της κινηματογραφικής αυτής μεταφοράς. Το φινάλε αφήνει περιθώριο για συνέχεια της ιστορίας. 5.5/10!!

σε σχεση με τα αλλα hunger games υστερει σε εφε και παραγωγη...απογοητευτηκα.. καμια σχεση σαν να ηταν αρπαχτη η ταινια!! μπραβω στα παιδια για τουσ υποτιτλουσ πολυ καλη δουλεια!

Ουσιαστικά πρόκειται για ταινία με 3 διαφορετικές σκηνές, σαν σε θέατρο.  Η πρώτη αφορά το ταξίδι και την διαφήμιση που γίνεται πριν μπουν στην αρένα. Μου φάνηκε καλό το χτίσιμο, παρόλο που η Ziegler είναι από τα πιο μισητά πρόσωπα στο Hollywood. Εδώ βλέπουμε αρκετά οικεία πρόσωπα, ενώ η Viola Davis λάμπει πραγματικά με την παρουσία της.   Το δεύτερο και πιο δυνατό κομμάτι, αφορά τους αγώνες μέσα, όπου έχουμε αρκετές ανατροπές σε σχέση με αυτά που γνωρίζαμε, για εμένα οι αλλαγές αυτές ήταν αρκετά καλές. Μου άρεσε η εξέλιξη, γιατί ήταν ταυτόχρονα και αυτό που θέλαμε, δηλαδή  αγώνες πείνας που ο καλύτερος θα επιζήσει. Και πάμε στο 3ο κομμάτι, που για εμένα αν δεν υπήρχε και σταματούσε απλά στο 2ο η ταινία, θα ήμουν μια χαρά ικανοποιημένος.  Το 3ο μέρος είναι βαρετό, προσπαθεί να ρίξει το κατεστημένο αλλά ουσιαστικά όπως ξέρουμε γίνεται το νέο κατεστημένο ο  Σνοού.  Δεν θα πω περισσότερα για να μην φανερώσω κάτι, αλλά για εμένα τα 2/3 της ταινίας ήταν αρκετά καλά, το τέλος μόνο και γενικά ό,τι έγινε μετά την αρένα παίρνει κάτω από την βάση.  7/10

Η ταινία ξεκινάει με τις καλύτερες υποσχέσεις, με ωραία εικόνα και επιβλητική ατμόσφαιρα σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον... Μετα την μέση όμως αρχίζει να κάνει κοιλιά αποκτά διαφορετική τροπή και καταλήγει σε ένα ανούσιο τέλος... 4/10