Master Gardener (2022)

Μια ισχνή, αλλά και κάπως ισορροπημένη ιστορία για έναν άντρα που στοιχειώνεται από το ρατσιστικό του παρελθόν, αποτυπώνοντας τις φυλετικές εντάσεις της σύγχρονης Αμερικής, με φόντο τη μοναχική ζωή του ως επικεφαλής κηπουρός. Μας δείχνει τις βασανισμένες ανδρικές ψυχές που στοιχειώνονται από το παρελθόν τους και από το οποίο θέλουν να ξεφύγουν οριστικά. Αν και κατά στιγμές είναι απλοϊκό το ψυχολογικό δράμα, το έργο στηρίζεται πάνω στην αέναη και άνιση μάχη του ανθρώπινου πνεύματος με τα αμαρτωλά πάθη της σάρκας. Το ένοχο παρελθόν - ενός ατόμου, μιας κοινωνίας, μιας χώρας, ενός έθνους -, η επιθυμία για εξιλέωση, η πράξη καλοσύνης ως λύτρωση, η βία ως ένας κύκλος που δεν κλείνει ποτέ. Ο Schrader εξετάζει όλες τις παραπάνω θεματικές, προσπαθώντας να ερμηνεύσει το φαινόμενο της βίας στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά και να αναδείξει προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας και να ασκήσει κριτική στην εσωτερική ή εξωτερική πολιτική της χώρας του. Το σίγουρο είναι πως δόθηκε το πεδίο για τον Joel Edgerton να δώσει παράσταση για έναν ρόλο που πραγματικά εντυπωσιάζει σε κάθε στιγμή που βρίσκεται στο κάδρο. Και η Sigourney Weaver είναι αξιόλογη, κρατά μια πολύ λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε μητρική φιγούρα και αυταρχική δεσπότισσα, είναι επιβλητική αλλά και γήινη ταυτόχρονα. Κρίμα που το υπόλοιπο καστ δεν πλαισιώνει αρκετά αποτελεσματικά τους δύο ηθοποιούς, με το χάσμα να είναι αρκετά εμφανές.

Ωστόσο, το φιλμ δεν αποκτά ποτέ την ένταση ή την αλήθεια που θα άξιζε στην ιστορία του. Ίσως γιατί εκτός από τις ενοχές και την μεταμέλεια του κεντρικού ήρωα δεν υπάρχει κανένας αληθινά συναρπαστικός αντίπαλος ίσως γιατί ο ρυθμός του φιλμ δείχνει να χάνει στροφές, ίσως γιατί οι ηθοποιοί του εδώ δείχνουν περισσότερο σχήματα και μεταφορές παρά αληθινοί άνθρωποι. Επίσης δεν μπορείς να παραβλέψεις τις σεναριακές ευκολίες και τους ομόκεντρους κύκλους στους οποίους περιδινείται η ταινία. Η ηθική ενδοσκόπηση του κηπουρού εξελίσσεται εντελώς σχηματικά, οι δράσεις και οι αντιδράσεις τις βλέπεις να έρχονται και βγάζουν μάτι και είναι κρίμα που αυτό το σε γενικές γραμμές κομψό κατασκεύασμα εν τέλει δεν διαθέτει κέντρο βάρους, καταντά σοβαροφανές και δεν γνωρίζει αν θέλει να παραμείνει ένα ψυχολογικό θρίλερ, ενώ ο Schrader υπονοεί υπερβολικά πολλά (λιγότερο ψαλίδι στο τελικό cut του σεναρίου δεν θα έβλαπτε) και η όποια συνοχή χάνεται. Ένα παράπονο πάντως μένει στο τέλος, για το ότι μια δημιουργία με τόσες ενδιαφέρουσες πτυχές δεν καταφέρνει να πιάσει εντελώς τα ύψη που υπόσχεται. 5/10!!!