3 Faces / Se rokh (2018)

Χωρίς βιασύνη και σχεδόν τόσο ρεαλιστικό όσο ένα ντοκιμαντέρ, το 3 Faces συνδυάζει δυνατές ερμηνείες με μια στοργική αλλά ειλικρινή ματιά σε μια περίπλοκη κουλτούρα με ισχυρά ρεύματα παράδοσης. Ο Pahani αποτυπώνει τις ανησυχητικές αποχρώσεις της καθημερινής ζωής των γυναικών και τη διακριτική υποστήριξη που παρέχουν η μία στην άλλη. Το χωμάτινο άγονο τοπίο του Ιράν γίνεται ο ιδανικός καμβάς για μια πραγματικότητα που αγγίζει την παραδοξότητα μιας βωβής τραγικωμωδίας. Ο Pahani δεν θέλει να είναι καταγγελτικός, ούτε διδακτικός. Λειτουργεί περισσότερο σαν μια στιγμή μέσα στο χρόνο που το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μιας χώρας συναντιέται στις ιστορίες αυτών των τριών γυναικών που πλέον μπορούν να έχουν πρόσωπο και μπορούν να διεκδικήσουν τη θέση τους μέσα στον κόσμο. Οι τρεις βασικοί χαρακτήρες είναι όλοι ζωηρά σκιαγραφημένοι. Ένας αποκαλυπτικός μαίανδρος στα απομακρυσμένα χωριά του Ιράν, με κάθε παράκαμψη να ρίχνει φως στα έθιμα και τις συνήθειες που διαμορφώνουν την καθημερινή ζωή.

Οι καλύτερες στιγμές του έργου είναι όταν η κάμερα θαυμάζει την αποφασιστικότητα της νεαρής ηθοποιού ή όταν σκηνές σιωπής αφήνουν το θεατή να περιπλανηθεί για όσο χρειάζεται μέσα στις ατραπούς της ιρανικής επαρχίας. Οι χειρότερες, όταν ο Pahan παλινδρομεί ανάμεσα στο γνώριμο σινεμά βεριτέ και σε μια προμελετημένη κατασκευή με διακριτή αρχή, μέση και τέλος. Έχει στιγμές που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, ώστε να μην καταντάει αργό και νωχελικό το πόνημά του στην παρόλα αυτά ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Τα μηνύματα τα περνάει, αλλά λίγη περισσότερη δραματικότητα ή πιο δυνατούς διαλόγους με πιο έντονες συναισθηματικές σκηνές θα μπορούσαν να υπάρχουν, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχαν κι αυτό είναι ένα μείον για μία ταινία που χτίζει τα θεμέλια, αλλά τελειοποιεί εν μέρη το σχέδιό του. 6/10!!!