Μόνο 6,5 / 6.5 Εκτός ελέγχου / Metri Shesh Va Nim (2019)

Μια νευρώδης περιπέτεια αμερικανικής κοπής με ταχύτητα, νεύρο, θολά όρια μεταξύ καλού-κακού -κατέχει μια απρόσμενη τραχιά ενέργεια, η οποία ξεχειλίζει από την οθόνη ήδη από την (εντυπωσιακή και δραματικά καίρια) εναρκτήρια σκηνή- αλλά και εξαιρετικά κινηματογραφημένες σκηνές πλήθους, το οποίο αποκαλύπτει μια εντελώς άγνωστη ιρανική πραγματικότητα με τέλεια χρήση των χώρων τόσο στην οριοθέτηση της δράσης όσο και συμβολισμού μιας χώρας παγιδευμένης, με αγωνιώδεις σεκάνς κυνηγητών καθώς ακολουθούμε το σασπένς για την έκβαση του παιχνιδιού γάτας και ποντικιού, αλλά και μια σχηματική δραματική αποτύπωση που δεν μπορεί να αποφύγει την γλαφυρότητα ορισμένων σκηνών και μια κάπως μελοδραματική διδακτική ρητορεία που θυμίζει λίγο ινδικό σινεμά.

Η σκηνοθεσία είναι αριστουργηματική και υψηλού επιπέδου. Εξαιρετικά ευρυγώνια πλάνα, και πολύ ωραία απεικόνιση των εκάστοτε χώρων, η οποία δίνει τον απαιτούμενο χώρο στους ηθοποιούς για να ελιχθούν, αλλά παράλληλα είναι και όσο κλειστοφοβικός χρειάζεται. Η ανάλυση των χαρακτήρων είναι υποδειγματική, οι διάλογοι φροντισμένοι και γενικότερα υπάρχει ένας παροιμιώδης ρεαλισμός που δύσκολα συναντάς πλέον σε ταινία. Πολλά ενδιαφέροντα θέματα αναπτύσσονται σε αυτή την πολύπλευρη ταινία που εστιάζει αποκλειστικά στον άνθρωπο, τις ενέργειες, αποφάσεις του και τις επιδράσεις που έχουν αυτές. Στο «6.5 Εκτός Ελέγχου» το δίκαιο και το άδικο είναι συνεχώς ρευστά, με τον «νόμο του ισχυρού» να αποτελεί ουσιαστικά την μόνη, απαράβατη σταθερά.

Ενώ το θέμα της υπόψη ταινίας είναι μίζερο και στενάχωρο με γυρίσματα σε εξαθλιωμένες φτωχογειτονιές και σε κρατητήρια, εντούτοις χάρις στην απίστευτη ρεαλιστικότητα των ρόλων των συντελεστών και πάμπολλων κομπάρσων τραγικές φιγούρες, την ωμή και καταιγιστική αφήγηση, πετυχαίνει να σε καθηλώσει. Ένα σφιχτοδεμένο, με ωραίους χαρακτήρες και κοινωνικές προεκτάσεις, αστυνομικό θρίλερ, με προβολή δεκάδων ερωτημάτων γύρω από τα παράλογα του γράμματος και την ερμηνεία του νόμου, με συνεχή ένταση, απίστευτη φωτογραφία, πολλά και έντονα συναισθήματα. Πλήθος σκέψεων γύρω από το ατελείωτο διεφθαρμένο δίκτυο της πυραμίδας των ναρκωτικών, της αιώνιας αδυναμίας να φτάσει κανείς στην ρίζα του προβλήματος και της μάταιης ψευδαίσθησης ότι τέτοια ματωμένα πλούτη μπορούν να οδηγήσουν στην ευτυχία και την ψυχική ικανοποίηση.

Ο Payman Maadi ( που είχε παίξει και στην επική ταινία «Ένας Χωρισμός») υπαγορεύει με τη χειμαρρώδη παρουσία του και τη σαρωτική ενέργειά του ολόκληρο το ύφος του φιλμ σαν μαέστρος, και ο Navid Mohammadzadeh αποτελεί ένα ιδανικό αντίπαλο δέος, παντρεύοντας δεξιοτεχνικά σκληρότητα κι ευθραυστότητα. Και πιο περιφερειακοί ερμηνευτές δίνουν ένα δικό τους στίγμα εμπλουτίζοντας το σύνολο, με εξέχουσες περιπτώσεις τον Houman Kiai που καταφέρνει να αποδώσει το πένθος του χαρακτήρα του με πολύ προσεκτικό τρόπο, καθώς και την Parinaz Izadyar σε ένα σύντομο πέρασμα, που όμως με τη συναισθηματική της δύναμη καθίσταται ως ένα από τα πιο αξιόλογα στιγμιότυπα της ταινίας. Η αξιομνημόνευτη αλληγορική τελική εικόνα του φινάλε ίσως να τοποθετεί ένα ερωτηματικό ως προς το κατά πόσο η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Roustayi αξίζει τον έπαινο για την ικανότητά του να παρουσιάζει μια απόλυτα μοντέρνα ταινία σε μια πραγματικότητα που απειλείται συνεχώς από μια οπισθοδρομική παράδοση. 8.5/10!!!

Κουραστική ταινία, με τσάτισαν τα γιουσουφάκια του Πούτιν, πιο πολύ λυπήθηκα τον κακό, 5.2/10!