Aftersun (2022)

Σιγά την εργάρα και την πρωτοτυπία που την αποθέωσαν τόσοι πολλοί κριτικοί διεθνώς με τις βαθμολογίες τους. Μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο δε συμβαίνει (απολύτως) τίποτα και αυτό αρκεί για να καταλάβεις πως θα προχωρήσει το πράγμα. Μια ταινία που δείχνει απλές, ανέμελες και κοινότυπες διακοπές της πλάκας που κάνουμε όλοι μας σε μία καλοκαιρινή άδεια, τίποτα το τρομερό, τίποτα το σπουδαίο. Έλεος κριντς κατάντησε το γεγονός να βγάζουν αριστουργήματα κάτι απλοϊκά εργάκια με στόρι της πλάκας. Ούτε δράμα είδα εγώ, ούτε καμία ένταση, ούτε κάτι το συνταρακτικό που θα μου μείνει ανεξίτηλο και θα θέλω να το ξαναδώ, απλά μία όμορφη, τρυφερή, αγαπησιάρικη, ευχάριστη και χαριτωμένη ταινία είδα πατέρας-κόρης με διάφορες δραστηριότητες και διασκεδάσεις που κάνει καθένας από εμάς. Απλά το στόρι είναι προσωποκεντρικό, εστιάζει στους χαρακτήρες, δεν έχει πολλά συναισθήματα που να σε κάνουν να καθηλωθείς ή να ταυτιστείς άμεσα με τους ήρωες. Σα να βάζω εγώ σε κασέτα ή σε βίντεο ή στο κινητό μου να αναπολώ τις διακοπές μου μικρός, so what; είναι κάτι που πρέπει να γίνει ταινία που δείχνει κάτι ουσιώδες κι αν το δω θα εκστασιαστώ; Όλα ήταν προβλέψιμα, βαρετά και τετριμμένα. Από το "Aftersun" απουσιάζει το θάρρος ενός έργου εξομολογητικού (αφού, προφανώς, η Γουέλς το αντιμετωπίζει σαν ψυχοθεραπευτική κατάθεση), ένας πλούτος σκέψης και γλώσσας, που εδώ αντικαθίσταται από την "ασφάλεια" του ρεαλιστικού και του "άλλοθι" του ανεπιτήδευτου.

Η φυσικότητα της μικρής Φράνκι Κόριο είναι αξιοσημείωτη και ανά στιγμές σε κάνει να νοιαστείς για τη Σόφι, αλλά οι συσσωρευμένες σεκάνς του απόλυτου τίποτα που την περικυκλώνουν σε κάνουν να χάνεις το ενδιαφέρον σου γι’ αυτήν. Εν κατακλείδι, βλέπω μια ταινία με πλάνα ουρανού, τοίχων, θάλασσας, σκηνές βουβαμάρας και ακινησίας, διαλόγους σκέτους, αδιάφορους. Λίγες μέρες διακοπών μιας ανέμελης 11χρονης και του απόμακρου πατέρα της και μια υποβόσκουσα μελαγχολία. Αυτό. Δυστυχώς δεν μου είπε και δεν μου άφησε τίποτα η ταινία. Συμπαθητική, αλλά την ξέχασα ήδη. Άκουσον, άκουσον η ταινία απέσπασε το Βραβείο της Επιτροπής στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ των Καννών ενώ προβλήθηκε με επιτυχία και στο Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Επίσης αναδείχτηκε ως η καλύτερη ταινία του 2022 σύμφωνα με το IndieWire, ενώ πρόσφατα απέσπασε επτά βραβεία στα BIFA Awards -ανάμεσά τους αυτά της καλύτερης βρετανικής ανεξάρτητης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερου σεναρίου. Δε περιγράφω άλλο, μόνο που δεν της έδωσαν κι όλα τα Όσκαρ, Χρυσές Σφαίρες και Bafta που ήταν και υποψήφια σε όλα τρομάρα της μη χέσω. 3/10!!!

Διαβασα φέτος τις καλλιτερες κριτικές για αυτό το έργο, για αυτό και το είδα στο σινεμά οταν παιχθηκε....Δεν θα δικαιολογησω την άποψη μου γιατί δεν βρίσκω τον λόγο. Ειναι σαν να θέλω να σας πείσω οτι ειναι σωστή και δεν θέλω κατι τέτοιο.Με βάση το δικό μου προσωπικο κριτηριο ηταν πλαδαρή,ατελής,δεν επικοινωνούσε τα επιδιωκόμενα, και θολή σε κάθε αισθητική της κατεύθυνση είτε του ανήλικου παιδιού ειτε του πατέρα.....Δειτε την ομως γιατι ο καθένας εχει το δικό του προσωπικό κριτήριο που ειναι σεβαστό.....