Minari (2020)

Η ταινία εκπέμπει μια αυθεντικότητα βιωματικού χαρακτήρα, που τα τελευταία χρόνια σπανίζει συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το επικό, όσον αφορά το εύρος των κλασικών αμερικάνικων τοπίων και θεματικών και τη διακριτική αποτύπωση της ατμόσφαιρας και του πνεύματος μιας ολόκληρης εποχής με το προσωπικό, που εκφράζεται μέσα από το δράμα της οικογένειας και τις μικρές, συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές. Αν και η δομή του σεναρίου είναι κάπως αποσπασματική, ποτέ δε δίνεται η αίσθηση μιας ''με το ζόρι'' συρραφής περιστατικών για να προκύψει μια ενιαία ιστορία, μιας και παράλληλα με όσα συμβαίνουν εξελίσσονται με φυσικό τρόπο οι ατομικές διαδρομές των βασικών ηρώων, τα ταξίδια τους προς μια μίνι συνειδητοποίηση, που αποτελούν και την πραγματική ραχοκοκαλιά της δραματουργίας. Από τη βασική πρωταγωνιστική πεντάδα, άπαντες έχουν μια αρκούντως ολοκληρωμένη υπόσταση σαν χαρακτήρες με την εξαίρεση ίσως της κόρης, η οποία θα μπορούσε να αναλυθεί περισσότερο σε βάθος. Δεν αγγίζει πολύ υψηλά επίπεδα σπουδαιότητας, και αυτό οφείλεται στο πώς το σενάριο προσεγγίζει τις διαπροσωπικές, και όχι μόνο, δοκιμασίες της οικογένειας, ενώ ειδικά το πώς απεικονίζεται η διαμάχη μεταξύ των προτεραιοτήτων και των αντιλήψεων του συζυγικού αντρόγυνου διακρίνεται από μια οξυδέρκεια και μια ειλικρίνεια, όπως και οι γενικότερες δυσκολίες της ένταξης της οικογένειας σε ένα ξένο περιβάλλον αποτυπώνονται προσγειωμένα, η πορεία που αυτά τα στοιχεία χαράζουν κατά τη διάρκεια της πλοκής οδηγεί σε κάπως βεβιασμένα συμπεράσματα, που μοιάζουν να προσπερνούν κάπως εύκολα κάποια αδιέξοδα που έχουν προηγηθεί. Αλλά και οι εντάσεις, κόντρα στον ρεαλισμό του ύφους, σαν τεχνητά να μη φτάνουν ποτέ πραγματικά στα άκρα και να στρογγυλεύονται, αντικατοπτρίζοντας παράλληλα μια υπαρκτή οπτική γωνία του σεναρίου από την πλευρά των παιδιών που τείνουν να βλέπουν τα πράγματα της ενήλικης ζωής φιλτραρισμένα και τις mainstream αφηγηματικές και αισθητικές επιλογές που γίνονται. Φαίνεται επίσης να χάνεται μια ευκαιρία για ουσιώδη κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, που σίγουρα υπάρχει και υπονοείται σε κάποια σημεία λόγω του ότι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος ενδιαφέρεται περισσότερο να παρέχει μια εμπειρία που καθοδηγείται από το συναίσθημα, και που έχει ως στόχο της να απευθυνθεί σε ένα ευρύ κοινό, κάτι που είναι βεβαίως σεβαστό ως πρόθεση. Ενδεικτικό της τοποθέτησης του φιλμ απέναντι σε ζητήματα που θίγει είναι το ότι παρά τις νύξεις σε επίπεδα δομών, το αμερικανικό όνειρο στον πυρήνα του ποτέ δε γίνεται αντιληπτό υπό ένα αρνητικό πρίσμα. Το τελικό αποτέλεσμα έχει μια ποιότητα «κομματιού ζωής» που το καθιστά καλλιτεχνικά άρτιο και έντιμο. Το κυριότερο, βάζει τον θεατή στη διαδικασία να συμπάσχει αληθινά με τους ήρωες των οποίων την ιστορία παρακολουθεί, να νιώσει το υλικό των ονείρων τους, να καταλάβει και να αγκαλιάσει τις ελαττωματικές πλευρές των χαρακτήρων τους. Σε αυτό συμβάλλουν καθοριστικά οι εξαιρετικές στο σύνολό τους ερμηνείες, με την καθεμία να προσφέρει και από κάτι διαφορετικό στην τελική εικόνα. Ξεχωρίζουν σίγουρα η εξαιρετική παρουσία της Youn Yuh-jung, αξιολάτρευτη και τρυφερή με έναν ιδιαίτερο τρόπο, εναλλάσσοντας χιούμορ και συγκίνηση με μια ''υπόγεια'' μαεστρία που δε διαθέτει ούτε ίχνος επιτήδευσης, αλλά και η ευγενική στωικότητα της Yeri Han που αλληλοεπιδρά εξαιρετικά με τον ισορροπημένο συνδυασμό ενθουσιασμού και απρόσμενης ευαλωτότητας του Steven Yeun. Θαυμάσια η ερμηνεία των νεαρών Alan S. Kim και Noel Cho, η οποία έχει ως αποτέλεσμα δυο παιδικές ερμηνείες απροσποίητης και σπάνιας φυσικότητας. Χωρίς τη βοήθεια των συγκεκριμένων ηθοποιών, παρά την αδιαμφισβήτητη δύναμη του οράματος του Lee Isaac Chung μεμονωμένα, σίγουρα θα φαινόταν πως κάτι λείπει. Καλή και ενδιαφέρουσα λοιπόν ταινία από τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο εδώ, Lee Isaac Chung.
7/10