Γράμματα από το Ίβο Τζίμα / Letters from Iwo Jima (2006)

Σκληρή και αληθινή αλλά αντιπολεμική ταινία με φόντο τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που δείχνει, ότι ο πόλεμος δεν είναι η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου και με ένα συγκλονιστικό φινάλε υπογραμμίζει ότι στον πόλεμο όλοι είναι ίδιοι. Δείχνει την αθλιότητα και την φρίκη που πηγάζει μέσα απ' αυτόν, αλλά και τον ηρωισμό των γιαπωνέζων υπερασπιστών του νησιού αυτού, με σεβασμό και αντικειμενικότητα. Ο Ίστγουντ δεν αποτύπωσε μονάχα την απίστευτη ματαιότητα της παράνοιας ενός πολέμου που είναι χαμένος από την αρχή, αλλά τηρείται λόγω ενός αυστηρού, υποτακτικού και απολυταρχικού νόμου τιμής μιας πατρίδας που είναι αναγκαστικό τα πιστεύω σου να συμβαδίζουν με αυτή. Ο Κλιντ δεν κάνει τίποτα μελό ή φτήνια. Γιατί οι ήρωές του είναι αληθινοί. Βγαλμένοι από τη ζωή, που, δυστυχώς, αποφασίζει αλλιώς για κάποια πράγματα. Ο κάθε θεατής θα βρει στοιχεία ταύτισης με τον κάθε ήρωα της ταινίας, ανεξάρτητα των προσωπικών του πεποιθήσεων. Όπως ακριβώς και οι στρατιώτες ανακαλύπτουν ότι τα μοιράζονται ίδιες σκέψεις και ίδια συναισθήματα με τον εχθρό. Κάθε "πατριώτης" θα δει με συμπάθεια τον λιποτάκτη, συνειδητοποιώντας ότι όμοιες σκέψεις θα του "τριβέλιζαν" και του ίδιου το μυαλό σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Και κανείς "αντιμιλιταριστής" δεν θα παραμείνει ασυγκίνητος από την αυτοθυσία για την πατρίδα, το καθήκον, τον αυτοκράτορα, την οικογένεια ή όπως αλλιώς το λένε σε κάθε εποχή, τόσο του στρατηγού όσο και των υπόλοιπων χαρακτήρων ("καλών" ή "κακών"). Γιατί ανεξάρτητα του τι πιστεύουμε κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πώς θα αντιδρούσαμε σε κάποια παρόμοια στιγμή (που ας ελπίσουμε να μην ζήσουμε).

Ο παράλογος χαρακτήρας του πολέμου με την απόγνωση πρωταγωνιστούν και η οπτική αυτή τη φορά είναι από την πλευρά των Ιαπώνων. Άρτια παραγωγή, σπουδαία σκηνοθεσία. Σκληρότητα, ηρωϊσμός, αφοπλιστικά ανθρώπινες στιγμές. Αυτό το τρίπτυχο προβάλει αυτή η συνταρακτική ταινία. Ιδιαίτερη και τρομερά συγκινητική, με βαθιά ευαίσθητα νοήματα και πολλαπλά ηθικά διδάγματα. Υπέροχα σβησμένα χρώματα (ούτε ασπρόμαυρη ούτε έγχρωμη εικόνα) και μια ιστορία που επικεντρώνεται στον ψυχισμό των αντρών που πήραν μέρος σε αυτή την μάχη και θυσίασαν τις ζωές τους χωρίς να ξέρουν γιατί. Μια ανθρώπινη ταινία, καλογυρισμένη, με το κόκκινο του αίματος και της φωτιάς να σπάει το άσπρο-γκρι της εικόνας που σε παρέπεμπε σε παλαιότερων εποχών καλές ταινίες. Μέσα στην τρέλα του πολέμου διαφαίνονται οι διαφορετικοί χαρακτήρες με τη διαφορετική στάση και αντίληψη για όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ανθρωπισμός, συναισθήματα, ισορροπία ανάμεσα στο δικαίωμα του ανθρώπου για μια αξιοπρεπή και καλή ζωή και της ηθικής υποχρέωσης του που πηγάζει από την "εκπαίδευση" και την προπαγάνδα του να αγαπάς την πατρίδα σου μέχρι θανάτου. Ενώ, είναι απλή στη δομή της, η ταινία είναι πολύπλοκη συναισθηματικά και η ψυχανάλυση των ηρώων της, χωρίς φανφάρες είναι τόσο βαθιά και ουσιαστική. Φοβερή σκηνοθετική και συγγραφική δουλειά, αυθόρμητες αλλά και ώριμες ερμηνείες, λιτή δομή όμως πειθαρχημένο και γήινο ύφος. Κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Ένας ύμνος στην αέναη αναζήτηση της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που γιγαντώνεται κυρίως μέσα από τις ηθικές και τυπικές υποχρεώσεις μας και φτάνει στα όρια της στον πόλεμο. Έχει εκπληκτική εικόνα και μουσική επένδυση, θα τις χαρακτήριζα και ως υποβλητικές, βαριά ατμόσφαιρα, με τολμηρά κίνητρα, με φιλόδοξες καλλιτεχνικές προσεγγίσεις, τα φλας μπακ κατατοπιστικότατα, πρωτότυπη η διπλή απεικόνιση της μάχης, ωραία φωτογραφία, λιτή, εικαστική, δεμένη, με λυρισμό, συμπαθητική, απλοί διάλογοι που όμως κρύβουν μεγάλες αξίες και η σκιαγράφηση διαφορετικών ανθρώπινων τύπων μεταξύ των Ιαπώνων και τιμά προπαντός τον αντίπαλο.

Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τα γεγονότα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντικειμενικότητα, προσπαθώντας να είναι δίκαιος και με τις δύο αντίπαλες παρατάξεις. Ιστορικά είναι σωστή, δεν έχει ξεφύγει καθόλου και αυτό είναι σημαντικό. Δεν είναι αμερικανιά, και ο σκηνοθέτης δείχνει σεβασμό στην πλευρά της Ιαπωνίας. Κατορθώνει, έτσι, να μεταδώσει τη δυσκολία της συγκεκριμένης μάχης, η οποία διήρκεσε 36 ημέρες. Έχει δουλέψει τόσο τη φωτογραφία και το γενικότερο "στήσιμο" της ταινίας όσο και τους χαρακτήρες των ηρώων της. Νομίζω είναι η πρώτη ταινία που παρουσιάζει τους Ιάπωνες ως ανθρώπους και όχι σαν "μιλιταριστικά" τέρατα. Με εξαιρετική ωριμότητα μας χαρίζει εξαίρετες δημιουργίες της έβδομης τέχνης με κοινωνική και πολιτική προοπτική. Κατάφερε να δείξει ότι οι άνθρωποι στον πόλεμο είναι παντού ίδιοι, με την ίδια μάνα στη σκέψη, με τους ίδιους φανατισμένους με εθνικές ιδέες, με τους ίδιους που σκέπτονται ρεαλιστικά και τους ίδιους που η προσωπική τους τιμή μπαίνει πάνω από την λογική τους. Ο πόλεμος δεν είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος στον πόλεμο και η στάση του μπροστά σε ένα σίγουρη μοιραία κατάληξη. Η αλήθεια είναι ότι η διάρκεια είναι αρκετά μεγάλη αν και γεμάτη σε περιεχόμενο και ίσως για κάποιους είναι κουραστική και πληκτική, αν ήταν μισή ώρα λιγότερη θα ήταν πιο ευέλικτη και πιο ενδιαφέρουσα στη θέαση. Τελειώνει η ταινία και σου μένει στο στόμα μια πικρία για την κτηνωδία και την βλακεία όλων των πολέμων. Γιατί πρέπει άνθρωποι, καλοί ή κακοί, δίκαιοι ή άδικοι, γενναίοι, δειλοί, μεγαλόψυχοι, φανατικοί, ίσιοι, στραβοί, οτιδήποτε, να σκοτώνονται, να υποφέρουν, να πονάνε; Και νομίζω, τελικά αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Ίστγουντ στους θεατές του. O γερόλυκος πάντως τα κατάφερε και πάλι. Για να μαθαίνουν μερικοί τι σημαίνει πραγματικό σινεμά. 9/10!!!

εξαιρετικη ταινια, παρουσιαζει την ιαπωνικη πλευρα της μαχης στην Ιβοζιμα και τον ασυνηθιστο έως ιδορρυθμο τροπο με τον οποίο οι γιαπωνεζοι αντιλαμβανονται τις εννοιες της γενναιοτητας, της τιμης, της στρατιωτικης υπακοης και πειθαρχειας αλλα και της επιμονης σε εναν ματαιο στοχο. Πιστευω μετα απο αυτο το απολυτως ρεαλιστικο ιστορικο να μην εμεινε σε κανεναν η απορία για την αναγκαιοτητα των ατομικων βομβων.

Ο ηχος της ταινιας δεν ταιριαζει με την εικονα, φτιαξτε το οταν μπορεσετε... Ευχαριστω!!!