Nomadland (2020)

Mελαγχολικό φιλμ....Δεν ειναι μονο μια ματιά στην "φτωχη μεσοδυτική Αμερικη"ειναι κυριως μια ματια στον ανθρωπινο πονο.....Αυτον που ερχεται με την φθορά του χρόνου ,τις αρρώστιες τον θάνατο αγαπημένων,και την απωλεια της ασφάλειας ενός στημενου σπιτικού, μιας δουλειάς για να επιβιωσεις.........Μετα απο την ανάδειξη του τραμπισμού δοθηκε στον mainstream κινηματογραφο  (παιδι του και η Μακντόρμαντ οπως ολο το χολλυγουντ)το σήμα να ασχοληθει επιτελους με τα white trash και τα περιθωριοποιημένα φτωχά στρώματα της λευκής πλειοψηφίας(απο αυτους χασανε και τις εκλογες οι συστημικές ελίτ οταν εκλέχθηκε ο τραμπ και αυτον συνεχιζουν να φοβουνται) Για αυτο και τον τελευταιο καιρο εχουμε πληθώρα ανάλογων ταινιων.....Καλιτεχνικά ομως τιποτα δεν αναιρεί την αξία αυτου του αντιηρωικου μηνυματος και του παραξενου μειγματος road movie-δραματος-κοινωνικης καταγγελίας......Η νομαδικη ζωη(αυτη που παρουσιαζεται) δεν ειναι μια απλη επιλογη ελευθεριας η και αναγνωρισης του τι ειναι αξιοβιωτο στην ζωη, ειναι και το τελευταίο καταφύγιο μεσα στην φτωχια.....Και αυτο απεικονίζεται τοσο ισχυρά που αντιλαμβάνεσαι το μηνυμα εχει ακουστει εκει που πρέπει.....

Δεν έχω ασχοληθεί με τους νομάδες των δυτικών Αμερικανικών πολιτειών. Απ'ότι διάβασα κάπως έτσι είναι η ζωή τους, οπότε εκ της ντοκιμαντερίστικης οπτικής έχει το επιπλέον ενδιαφέρον της.

Σαν δημιουργία εντρυφεί στην απώλεια, κάτι που θα μας συντροφεύει ως ανθρώπινες υπάρξεις με όλο κ μεγαλύτερο συμμετοχή όσο μεγαλώνουμε.

Η Chloé Zhao δίνει ένα άλλο αξέχαστο και συναρπαστικό πορτρέτο ενός μέρους της αμερικανικής κοινωνίας και το κάνει με σεβασμό και ευαισθησία.
Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Δημοσιογράφου Jessica Bruder.
Ίσως για αυτό το λόγο η σκηνοθεσία της έχει σκόπιμα σε πολλά σημεία ένα ντοκιμαντερίστικο ύφος, ή και ακόμα είναι μια προσπάθεια να απεικονίζει όσο το δυνατό περισσότερα άτομα με αυτή τη μεγάλη ικανότητα και αυτοπεποίθηση να ζουν στα όρια και να απομονώνονται είτε εξ ανάγκης είτε οικειοθελώς από την υπόλοιπη κοινωνία. Ο συνδυασμός ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας δίνει στην ταινία μια ιδιαίτερη αυθεντικότητα.
Η Zhao δεν μπορούσε να βρει καλύτερη πρωταγωνίστρια από την Frances McDormand.
Η ηθοποιός έχει το χαρακτηριστικό πρόσωπο που χαρακτηρίζει την 60χρονη Αμερικανίδα που αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά της. Ταιριάζει στη μέση της νομαδικής κοινότητας που, όπως και οι πρόγονοί τους, περιφέρονται στην έκταση της Δύσης.

See you down the road και όχι αντίο. Πάντα θα ξανασυναντάς τον κόσμο που γνώρι-σες περιπλανώμενος, στο δρόμο. Ωραία πλάνα από τις ερημικές αχανείς εκτάσεις και την άγρια φύση των δυτικών πολιτειών. Μια γλυκειά και βαθειά ανθρώπινη μελαγχο-λιά διακατέχει και διαπερνά ολόκληρη την ταινία. Μοντέρνο σινεμά, ωραία σκηνοθε-σία. Η ταινία έχει ευαισθησίες και δημιουργεί συναισθήματα, περνά μυνήματα χωρίς μελοδραματισμούς και υπερβολές. Άνθρωποι που βίωσαν την απώλεια και τον πόνο, χάνοντας κάποιον δικό τους και υπό το βάρος των συνεπειών της οικονομικής κρίσης ταξιδεύου, γνωρίζονται μεταξύ τους ουσιαστικά και αναπτύσσουν σχέσεις αλληλεγ-γύης και συντροφικότητας. Ταξιδεύουν για να ζήσουν το χρόνο που τους μένει, για να εργαστούν σε νέες συνθήκες, χωρίς να βαλτώσουν, για να διατηρήσουν ζωντανές τις μνήμες και τους ανθρώπους τους που έφυγαν, αλλά είναι εδώ και για να συνεχίσουν να υπάρχουν δίνοντας νόημα και κάνοντας πράξη το «όλα είναι δρόμος» στη σύγχρονη αμερικάνικη ενδοχώρα με ανθρώπους τρωτούς και ανθρώπινους, όχι σταρ, ήρωες, γκόμενες και τέρατα! What’s remembered, lives.

Δείτε το