Μια θάλασσα από δέντρα / The Sea of Trees (2015)

Μία ταινία που σκιαγραφεί έναν αγώνα επιβίωσης με πενιχρό τρόπο ανάπτυξης με ωραία φλας μπακ (στα οποία βλέπουμε τη δύσκολη σχέση του Άρθουρ με την αλκοολική και γεμάτη νεύρα γυναίκα του, που τελικά αρρωσταίνει, θεραπεύεται, αλλά… πεθαίνει με άσχετο, αλλά προβλέψιμο τρόπο) για να ξεφύγει από τη μονοτονία τους δάσους, αφού όλα γυρίζουν και διαδραματίζονται εκεί. Μάταια προσπαθεί να απομονώσει κάποιες στιγμές που θα έβγαζαν νόημα και λόγο ύπαρξης της πλοκής, χάνεσαι στις αλληγορικές συζητήσεις και στους απέραντους και αιώνιους διαλόγους, περιτριγυρίζεται από γνώριμα κλισέ κι αστοχίες του είδους. Με σιωπηλές ατμοσφαιρικές εικόνες ο Βαν Σαντ προσπαθεί να μας μεταδώσει το βουβό δράμα του εσωστρεφούς, μα αποφασισμένου χαρακτήρα του. Είναι τόσο κακοστημένο, επιφανειακό αυτό το παιδιάστικα αλληγορικό υπαρξιακό θρίλερ που πατάει πάνω στη διαχείριση της απώλειας και της θλίψης κάνοντάς το τόσο ρηχό και τόσο αδέξιο που από ένα σημείο και μετά απλά ξέρεις που θα καταλήξει περιμένοντας να επιβεβαιώσεις την εξέλιξη που φαντάζεσαι. Το κομμάτι που εξελίσσεται στο δάσος είναι αρκετά άνευρο, καθώς η επαναλαμβανόμενη και χωρίς ουσία δράση καταλήγει να κουράζει, δε βγάζει το επιθυμητό συναίσθημα για να σε αγγίξει.

Εντάσσει φιλοσοφικές προεκτάσεις για το πεπερασμένο της ανθρώπινης ζωής και τις ανθρώπινες σχέσεις. Στα συν της ταινίας οι σχετικά καλές αλλά γλυκανάλατες και κάπως αμήχανες ερμηνείες και η ωραία ατμόσφαιρα που δημιουργεί το φυσικό κάλλος του δάσους, Αοκιγκαχάρα, όπου –όντως- κάθε χρόνο αυτοκτονούν 100 άτομα με διάφορους τρόπους, δεν είναι σεναριακή επινόηση! Φυσικά, υπάρχουν υπερβολές και τσιτάτα που υποβαθμίζουν σεναριακά την ταινία, χωρίς όμως να στερούν από τον θεατή την ευχαρίστηση του ιδέσθαι. Είναι μία καλαίσθητη κεντρική ιδέα, αφού βασίζεται σ' ένα πραγματικό και με υπόσταση γεγονός, όμως δεν σε αρκεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν η δόμηση και η υλοποίησή της περιείχε πολλές αδυναμίες, με το σενάριο να συγκεντρώνει τις περισσότερες, οδηγώντας δυστυχώς την ταινία σε έναν καταστροφικό μονόδρομο. Στο σύνολό της πέφτει στο κενό, με το τελικό αποτέλεσμα να θυμίζει περισσότερο μια περιπέτεια με στοιχεία δράματος αλλά και κάποιας ιδεατής φαντασίας, παρά μια καθαρόαιμη δραματική ταινία γύρω από ένα θέμα που χρήζει λεπτού και προσεκτικού χειρισμού. 4/10!!!

Μια καλογυρισμένη ταινία και σοβαρή, ως εκεί που άρχισε να φυτεύεται η μεταφυσική πίστη στην υπόθεση. Η μεταφυσική πίστη που, κλασικά, προσπαθεί να εκλογικεύσει απλοϊκά εμπλέκοντας την άγνοια με την «τυφλή» πίστη και την δεισιδαιμονία. Κρίμα. Ένοιωσα κάπως εξαπατημένος.
Το περιέγραψε πολύ καλύτερα, πιό κάτω, ο χρήστης «Γιοφύρης».