Τζούντι / Judy (2019)

Γλυκόπικρη αυλαία σε μια σπουδαία καριέρα, ο τελευταίος χρόνος στη ζωή της Τζούντι Γκάρλαντ υπήρξε χαρακτηριστικός του πάθους που την έφερε τόσο ψηλά στις καρδιές των θαυμαστών αλλά και των παθών που την αποτελείωσαν: όταν αποδέχτηκε την πρόσκληση για μια σειρά εμφανίσεων στο Λονδίνο το 1968 δεν μπορούσε πλέον να βρει δουλειά στην Αμερική, έτσι αναγκάστηκε να αφήσει τα δυο της παιδιά Τζόι και Λόρνα από τον πρώην σύζυγο και μάνατζέρ της Σιντ Λουφτ για να σταθεί οικονομικά στα πόδια της και να επιστρέψει διεκδικώντας την κηδεμονία που πρακτικά είχε χάσει. Στο έργο αυτό που βλέπουμε είναι κατ’ ουσία την Τζούντι λίγο πριν πεθάνει, το 1969. Βρισκόμαστε στις τελευταίες εμφανίσεις της στο Λονδίνο και στο πώς παλεύει να ξεφύγει από τους δαίμονες της που είναι η ίδια της η προγενέστερη ζωή. Η ταινία του Γκουλντ είναι μελαγχολική, πικρή, σε στιγμές επώδυνη, κουραστική όπως και η ίδια η καθημερινότητα της πρωταγωνίστριάς του. Οι αντιθέσεις - ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη, την ισορροπία και την αστάθεια, την επιτυχία και την αποτυχία - είναι έντονες και με τη βοήθεια του λιγότερου ηλιόλουστου Λονδίνου ως σκηνικού, οι τόνοι είναι μουντοί και η ατμόσφαιρα γκρίζα.

Ο σκηνοθέτης, πολύ εύστοχα, επιλέγει να κάνει συχνά flash back, για να συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Από την μια η ενήλικη εκθαμβωτική, αλλά έντονα βασανισμένη Γκάρλαντ και από την άλλη η ανήλικη έφηβη Τζούλι, που βίωνε μια κακοποιητική σχέση με τους υπεύθυνους της Metro-Goldwyn-Mayer. Το στούντιο την πίεσε να χάσει βάρος, προκειμένου η φιγούρα της να είναι όσο το δυνατόν πιο λεπτή, να δέσει το πλούσιο στήθος της -το στούντιο ήθελε να πλασάρει την εικόνα του κοριτσιού της διπλανής πόρτας- και να παίρνει σε καθημερινή βάση χάπια αδρεναλίνης προκειμένου να διατηρήσει τις δυνάμεις της κατά τη διάρκεια των πολύωρων, απαιτητικών γυρισμάτων. Σε ηλικία μόλις 16 ετών, ήταν ήδη εθισμένη στα βαρβιτουρικά και τις αμφεταμίνες, ενώ στα γυρίσματα της κλασικής παιδικής ταινία, Ο Μάγος του Οζ (μια ταινία που ανέδειξε και κατέστρεψε ταυτόχρονα τη Τζούντι Γκάρλαντ), έκανε εξαντλητικές δίαιτες, τρώγοντας μόνο σούπα κοτόπουλου, μαύρο καφέ και κοιμόταν ελάχιστες ώρες. Πολλές σχέσεις, πέντε γάμοι και τρία παιδιά. Την Λάιζα Μινέλι, την Λόρνα Λουφτ και τον Τζόζεφ Λουφτ. Φυσικά, πολύ δόξα, λάμψη και ταλέντο. Μόνο που δεν κατάφερε να ξεφύγει από τους δαίμονες της. Αλκοόλ, ναρκωτικά και πολύ μοναξιά.

Η βιογραφική ματιά του Ρούπερτ Γκουλντ βρίσκει ιδανικό κανάλι ερμηνείας στην εξαιρετική μεταμόρφωση της Ρενέ Ζελβέγκερ σε μια Γκάρλαντ που σκύβει, με ένα σώμα μαραμένο κι ένα πρόσωπο γερασμένο πριν από την ώρα του, αλλά κρατά ψηλά το πνεύμα και την αδάμαστη διάθεση να τα δώσει όλα, αν η βραδιά της το επιτρέψει. Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και BAFTA ερμηνείας για την Ζελβέγκερ στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της. Κατάφερε να διαβάσει σωστά τον χαρακτήρα της Γκάρλαντ και να αποδώσει στο μέγιστο βαθμό την persona της. Η αμερικανίδα ηθοποιός είναι αποστομωτική, τόσο με την αρκετά μεγάλη ομοιότητα αλλά κυρίως με τον τρόπο που προσεγγίζει την αλλοτινή ντίβα του θεάματος, τραγουδάει η ίδια τα μουσικά θέματα της ταινίας και χορεύει χωρίς να ντουμπλάρετε. Σίγουρα η ταινία ανήκει ολόψυχα στην Αμερικανίδα ηθοποιό, η οποία μάλιστα καταφέρνει κάτι πολύ δύσκολο, να τραγουδά και να προσιδιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο σε μια φωνή που, αν και θαμπή σκιά της θεϊκής καμπάνας της νιότης, είχε διατηρήσει ατόφιο το κρύσταλλο της καρδιάς της, σφιχτά αγκαλιασμένο με τον πόνο που απέκτησε στα χρόνια που πέρασαν. Τα κουστούμια και τα σκηνικά αποτυπώνουν το ύφος της εποχής και μεταφέρουν τον θεατή στην δεκαετία του ’60. Το ίδιο ισχύει και με την μουσική της ταινίας που ακολουθεί πιστά τις μεγάλες επιτυχίες της Γκάρλαντ, που είχε βραβευτεί και με βραβείο Grammy το 1961. Αυτό που ίσως χρειαζόταν η ταινία είναι πιο γρήγοροι ρυθμοί και περισσότερη σπιρτάδα, για να αποφύγουμε την μελαγχολία. 8/10!!!

Οι νεότεροι σίγουρα δεν γνωρίζουν την Judy Garland. Ακόμα και οι λιγότεροι νέοι πιθανόν να την είχαν μόνο ακουστά, η απλά να την ήξεραν σαν μητέρα της Liza Minnelli. Υπήρξε όμως Σταρ με Σ κεφαλαίο. Προσωπικά δεν  γνώριζα την ιστορία της και η ταινία μου κίνησε το ενδιαφέρον να διαβάσω περισσότερα για την ζωή της.
Η ταινία δεν είναι καθαρά βιογραφία, αφού Ο Rupert Goold ασχολείται μόνο με τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, δίνοντας στον θεατή, με μικρά flashbacks ενδείξεις για το πως έφτασε εκεί που έφτασε...
Αρκετά καλό σενάριο κατά την γνώμη μου, με όμορφη ατμόσφαιρα και με ροή ικανοποιητική. Αυτό που σίγουρα  υπερέχει είναι η ερμηνεία της Renee Zellweger, η οποία είναι  ομολογουμένως καταπληκτική!

Οτι και να φιλοδοξούσε να επικοινωνήσει αυτη η ταινια στο κοινό,  σε μενα δεν τα κατάφερε....Εκτος της Ρενέ που ειναι μεγαλη ηθοποιος, και "αγαπημενη" των κριτικων η ταινια δεν τραβούσε σε κανενα επιπεδο.....Παιζει ρολο και το γεογονος οτι η Γκαρλαντ ειναι μια προσωπικοτητα πολυ πισω πλεον στον χρονο, χωρις επιρροη στο σημερα των θεατων.....Παρολα αυτα και αλλοι βιογραφουμενοι αγνωστοι για το κοινο αποδοθηκαν πιο θελκτικα η και η ταινια εγινε η αφορμη για να τους ψαξουν οι θεατες......Κυρια αιτια για μενα της αποτυχημενης αυτης ταινιας ειναι το σεναριο και ανευρη σκηνοθεσια....4/10

Συμπαθητικη ταινια αλλα η ροη εξελισεται λιγο αργα, ειναι στο οριο να κουρασει καποιον θεατη.