Rhino Season / Fasle kargadan (2012)

Με τον Behrouz Vossoughi, έναν από τους πιο πετυχημένους ηθοποιούς στο Ιράν, που βρίσκεται σε εξορία από το 1977 να συμπυκνώνει στο επιβλητικό πρόσωπό του, τον συνολικό πόνο, τόσο του ήρωα όσο και τον δικό του, αλλά και του ίδιου του Ghobadi, το φιλμ δεν χρειάζεται στ' αλήθεια ερμηνείες όσο παρουσίες για να χτίσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Με ανάλογο τρόπο, η Monica Bellucci στον ρόλο της γυναίκας του δεν χρειάζεται να κάνει πολλά παραπάνω από το να είναι παρούσα, η μελαγχολική φιγούρα μιας τσακισμένης ομορφιάς, θύμα μιας τραγικής επιθυμίας, μιας απάνθρωπης σκληρότητας και μιας χώρας που έχει πέσει σε λάθος χέρια. Το φιλμ του Ghobadi χτίζεται πάνω στην υποψία ενός σεναρίου (που είναι όμως τόσο σκληρό όσο η καρδιά μιας αληθινής τραγωδίας) και κυρίως πάνω στην εικονογραφία ενός μελαγχολικού συμβολικού κόσμου, με την χρήση μιας γλώσσας απόλυτα ποιητικής. Δεν είναι μια ταινία καταγγελίας, αλλά ένα πολιτικό φιλμ με τον τρόπο της καρδιάς, μια κατάθεση ενός βαθύ αναστεναγμού που σε στενοχωρεί βαθιά και μαζί σε ανακουφίζει. 6/10!!

Καθώς έβαζα την ταινία να παίξει, ήμουν βέβαιος για την ποιότητα της,

καθώς ο Κούρδος σκηνοθέτης μας έχει δώσει ιδιαίτερης αξίας πονήματα

στο παρελθόν. Εν προκειμένω, πρόκειται για μια αγάπη, αναλλοίωτη στο χρόνο,

θωρακισμένη από κάθε αρρώστια συνάμα δε κι ανολοκλήρωτη. Εκ των 

πραγμάτων, εξ ορισμού θα έλεγα, η ταινία απευθύνεται σε ανθρώπους

εξοικειωμένους με τον ιρανοκουρδικό κινηματογράφο και μάλιστα στους

εξ αυτών ιδιαιτέρως απαιτητικούς. Έχοντας λοιπόν τον πήχυ πολύ ψηλά,

σκέπτομαι ότι ενώ κάθε μα κάθε λεπτομέρεια είναι τόσο μα τόσο καλά δουλεμένη,

έχω την αίσθηση ότι το όλον ίσως πάσχει ελαφρώς. Ο Ghobadi "κεντάει"

ακόμη μια φορά, αφήνοντας κάποια (λίγα) ερωτήματα αναπάντητα (δεν

μιλάω για το τέλος της ταινίας). Το εγχείρημα του είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Να φτιάξει μια ταινία σκιαγραφώντας τη ζωή κάποιου προσώπου, έχοντας

στο μυαλό του ότι πρέπει να την αποδώσει ποιητικά, λυρικά, όπως ακριβώς

και η ιδιότητα του προσώπου, ήτοι ποιητής. Και τα καταφέρνει. Άλλοτε

συμβολικά, άλλοτε γήινα κι άλλοτε μάλλον αλλόκοτα, ποιητική αδεία.

Η ταινία διαθέτει άριστη φωτογραφία, απίθανα γκρο πλαν και σκηνοθετικό

μινιμαλισμό, άξιο θαυμασμού. Τέλος, οφείλω να τονίσω ότι όπως συμβαίνει

συχνότατα στις ιρανικές ταινίες, πρέπει κάποιος να είναι ξεκούραστος και

συγκεντρωμένος (ίσως χρειάζεται και επανάληψη προς εμπέδωση σε κάποια σημεία).

9,5-10/10.