Hannibal (2001)

Το Hannibal δεν είναι (και ποτέ δεν υπήρχε νομίζω τέτοια πρόθεση) μια Σιωπή των Αμνών… νο 2, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν είναι… ακριβώς τρόμου, δεν είναι (πολύ) αστυνομικό. Τι είναι; Για μένα τουλάχιστον, είναι ένα πολύ πρωτότυπο όσο και ιδιαίτερα μακάβριο love story. Ο Ridley Scott παραδίδει μία εξαιρετικά στυλιζαρισμένη και πανέμορφα κινηματογραφημένη ταινία μοντέρνας αισθητικής, η οποία υποτίθεται πως αποτελεί τη συνέχεια της «παλιομοδίτικης» Σιωπής των αμνών του 1991. Η συγγένεια είναι ωστόσο απλώς επιφανειακή, όχι μόνο λόγω της έλλειψης εμπλοκής εκ μέρους σημαντικών συντελεστών της Σιωπής, αλλά και επειδή το μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις Χάνιμπαλ – λογοτεχνική πηγή του σεναρίου – είναι σημαντικά διαφορετικό και κατά γενική ομολογία ποιοτικά κατώτερο από τα προγενέστερα Κόκκινος δράκος και Σιωπή των αμνών του ιδίου. Η Julianne Moore στέκει αξιοπρεπώς στον ρόλο της Clarice, που τόσο σημαδεύτηκε από την καταπληκτική ερμηνεία της Jodie Foster. O συνήθης ύποπτος Anthony Hopkins ζωντανεύει τον Χάνιμπαλ με τον δικό του, αμίμητο, τρόπο και εδώ δείχνει να το διασκεδάζει δεόντως -στο κάτω κάτω είναι πλέον η κύρια ατραξιόν της ταινίας. Και το υπόλοιπο cast είναι εξαιρετικό, με καλύτερο τον Gary Oldman, αγνώριστο ως τον παραμορφωμένο παραπληγικό Mason Verger. H πιο συγκλονιστική ερμηνεία που έχω δει στη ζωή μου είναι , αναμφισβήτητα, αυτή του Anthony Hopkins ως Dr.Hannibal Lecter, σε πείθει ότι είναι ψυχικά διαταραγμένος. Ελεύθερος είναι πιο δραστήριος και απολαυστικός...

Βλέπουμε μέσα στην ταινία τις απρόσμενες εκρήξεις φρικώδους βίας του Λέκτερ (μέσα από γραφικές και ευφάνταστες σκηνές φόνων, κυρίως όταν απειλείται), τη σχεδόν υπεράνθρωπη ευφυΐα του (με τις διαρκείς λογοτεχνικές περιηγήσεις στα «παλάτια της μνήμης του»), μα και τον ερωτισμό στο υπόβαθρο της γνωριμίας του με την Κλαρίς (ειδικά στο αστεία «ευτυχές» φινάλε, όπου περιγράφονται ως ζευγάρι σε φυγή). Πρόθεση του συγγραφέα και, στη συνέχεια, του σεναριογράφου ίσως ήταν να δημιουργήσουν ένα σκοτεινό ρομάντζο με σκοπό να προβληματίσει επάνω στην έννοια του Κακού, αντιπαραβάλλοντας τον κανιβαλικό δολοφόνο αλλά σχεδόν υπεράνθρωπο Λέκτερ, με την πιο «γήινη» διαφθορά του Βέρτζερ και των υποτακτικών του. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η αγωνία και το πραγματικό περιεχόμενο να μην εκλείπουν από ένα φιλμ ρυθμικό και οπτικά εντυπωσιακό μεν, πλημμυρισμένο δε από πλούσια σκηνικά και από μια όμορφα ψυχρή αλλά "γυαλιστερή" φωτογραφία, βγαλμένη θαρρείς από τηλεοπτική διαφήμιση. Άρτια σκηνοθεσία (Ridley Scott είναι αυτός), απίστευτη μουσική, γενικά, το Hannibal είναι ένα λουκούλλειο γεύμα για όλες τις αισθήσεις. Και όταν ο γιατρός πάρει τα εργαλεία του και το γλέντι αρχίζει… ε, εκεί δίνει ρέστα, χαρίζοντάς μας τουλάχιστον μια σκηνή ανθολογίας στο τέλος (και ίσως μια από τις πλέον αποτρόπαιες σκηνές που παίχτηκαν στη μεγάλη οθόνη, από ταινία μεγάλου προϋπολογισμού δηλαδή, αναφερόμενος στο παρατραβηγμένο τέλος οπού έχουμε τον άλλο με ανοιγμένο το κεφάλι να δοκιμάζει τον ίδιο του τον εγκέφαλο). Η σκηνοθεσία ωστόσο σώζει την ταινία και δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως πρόκειται για ένα σοβαρό εγχείρημα. Δεν είναι πρωτότυπη η εντυπωσιακή αλλά είναι δεμένη και απαιτούσε τέχνη ειδικά όσον αφορά το συγκεκριμένο σενάριο. Ναι, έχει τα ελαττωματάκια του. Η εστίαση στον χαρακτήρα του Χάνιμπαλ τον απομυθοποιεί κάπως (αλλά όχι τόσο πολύ). Το αστυνομικό κομμάτι θα μπορούσε να είναι πιο σφιχτοδεμένο, το σενάριο θα μπορούσε να ξεδιπλώσει περισσότερο τις δυνατότητες της Κλαρίς – ως έχει βασικά λειτουργεί απλά σαν αντικείμενο πόθου για τον Χάνιμπαλ. Εδώ η βασική πλοκή δεν αφορά το κυνήγι ενός «τυχάρπαστου» ψυχασθενούς, αλλά του ίδιου του ιδιοφυούς και καλλιεργημένου ψυχιάτρου με τις κανιβαλικές τάσεις. Το τελικό αποτέλεσμα απλώς δεν λειτουργεί αφού ο Λέκτερ επικρατεί τόσο εύκολα και τόσο απόλυτα στην ιστορία, που «εξαφανίζει» σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Η κομψή δομή, η πλούσια πλοκή και το πολυεπίπεδο περιεχόμενο της Σιωπής των αμνών εδώ έχουν ατονήσει, όχι όμως σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό, γιατί εξακολουθεί να είναι ένα επικό, αριστουργηματικό υπερθέαμα. Είναι ένα ιδιαίτερο, πολύ πρωτότυπο (ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα) και πολύ προσεγμένο ταινιάκι, που αξίζει την προσοχή όσων δεν έτυχε ακόμα να το απολαύσουν. 9/10!!!

Αν δεν έχετε πρόβλημα με ταινίες αργής ροής και σας αρέσουν τα ψυχολογικά θρίλερ την προτείνω μετανιώνω που δεν την είχα δει νωρίτερα διότι φοβόμουν ότι θα είχε μόνο σοκαριστικές σκηνές όμως έχει την ιστορία του, την δράση του πολύ από όλα

Οχι τοσο καλη συνεχεια της υποθεσης της πρωτης ταινιας.Ο σκηνοθετης δεν καταφερνει να σου δημιουργησει την ενταση κ την αγωνια που προσδοκας.Ο ρυθμος κουραζει μετα απο ενα σημειο.Σκηνες δρασης λιγοστες,σκηνες με τον λεκτερ επι τω εργω λιγες κ οχι καλα σκηνοθετημενες.

Γενικα η ταινια με απογοητευσε.

Ενταξει,αν και ειχα να την δω καιρο και ειχα ξεχασει το φιναλε, η ταινια σαν ταινια ειναι καλη και δεν με απογοητευσε.Αλλα ρε παιδια ελεος,να καταλαβω οτι ο χανιμπαλ σαν χαρακτηρας γουσταρει την κλαρις,με τον δικο του διεστραμμενο τροπο,αντε,την εχει ερωτευτει,αντε την αγαπαει,αντε την θαυμαζει....γιατι πανω κατω αυτα φαινονται σε αυτο το κομματι της ιστοριας του χανιμπαλ,αλλα αυτο που ο σεναριογραφος βαζει τον χανιμπαλ να προτιμησει να κοψει και να ακρωτηριασει το δικο του χερι και οχι το δικο της....ενταξει....το τερματισαν.....