Το Παιχνίδι με τη Φωτιά / Burning (2018)

Ένα δυσνόητο υπαρξιακό μυστηριώδες θρίλερ/δράμα που κινείται με υπνωτικά νωχελικούς ρυθμούς, έχει τεράστια διάρκεια και δεν έχει καθόλου έτοιμες απαντήσεις. Είναι σε στενή σύνδεση με τον αλληγορικό και πολύσημο κόσμο του Murakami, που δεν φημίζεται για τις εξηγήσεις του και αποτυπώνει, όμως -με αφορμή έναν έρωτα- τη σύγκρουση μεταξύ δύο νέων με διαφορετική αντίληψη για τη ζωή. Ο ένας πασχίζει να την καταλάβει, ο άλλος αδιαφορεί και παίζει με αυτήν. Η προσέγγιση δύο καταστάσεων που δεν οριοθετούνται -η φωτιά και ο έρωτας- γίνεται με έναν υπόγειο και αδιαφανή τρόπο, όπως ακριβώς εκδηλώνονται στην πραγματικότητα: με ελάχιστη βεβαιότητα. Η μεταφορά των έργων του Haruki Murakami στον κινηματογράφο δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση, κυρίως λόγω της αφαιρετικής φύσης τους, του ασαφές τέλους και των πολλών ερωτήσεων που ποτέ δεν απαντώνται. Αποτυπώνει με πλήρη τραγικότητα την αμφισημία και τις ψευδαισθήσεις που οδηγούν τα ανθρώπινα πάθη, γεμάτη με συμβολισμούς για τις διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, τις σχέσεις γονέων και παιδιών, την φιλία και τον έρωτα.

Αυτό όμως που βλέπουμε για 2,5 ώρες στην οθόνη είναι ένα αυτάρεσκο έργο, μιας και μπορεί να έχει εξαιρετικά πλάνα με όμορφες εικόνες αλλά σαν διαχείριση θέματος επιχειρεί απλά φθηνούς εντυπωσιασμούς. Μία μόνιμη αίσθηση αποπροσανατολισμού, η οποία προέρχεται κυρίως από το γεγονός πως ο Lee αφήνει τον θεατή της ταινίας να αναρωτιέται αν αυτά που πιστεύει ο Jong-su αληθεύουν ή είναι αποκυήματα ενός ταραγμένου μυαλού, με τον Lee να την εκμεταλλεύεται πλήρως και να δημιουργεί μία ατμόσφαιρα που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και τον εφιάλτη. Στην ουσία η μόνη δυνατή στιγμή είναι το φινάλε που συσσωρεύει όλη την ένταση της ροής του έργου. Οι ερμηνείες καλές, αλλά βουβές στην περισσότερη ώρα του έργου, εκδηλώνει ο καθένας τα διαφορετικά συναισθήματα που θέλει να εκπέμψει. Ενώ γίνεται προσπάθεια να αφηγηθεί ενδιαφέροντα πράγματα, ο σκηνοθέτης Chang-dong Lee “σκοντάφτει” στην εγωπάθεια και την αφαιρετική των εικόνων του, χάνοντας σε καίρια σημεία την ουσία του όλου εγχειρήματος, με διάφορες διάσπαρτες ασυνάρτητες σκηνές, θέλει να σε βάλει στο κλίμα και να κρατήσει ένα ενδιαφέρον, αλλά σε μπερδεύει όσο εμβαθύνει και πρέπει να δώσεις βάση στις λεπτομέρειες για να μη χάσεις τα αυγά και τα πασχάλια από το εντυπωσιακό κλείσιμό της.

Επιθυμία, στέρηση, εμμονή, ζήλια, κτητικότητα, τοξική αρρενωπότητα, ταξικός ανταγωνισμός, νεανική ανασφάλεια, αβεβαιότητα και αυταπάτες είναι οι δυνάμεις που θα οδηγήσουν στην αναπόφευκτη έκρηξη στο τέλος. Ακριβώς στο μέσον της ταινίας, μια σκηνή μαγευτικής ομορφιάς και βάθους, ένας χορός θηλυκότητας, απελευθέρωσης, αναζήτησης νοήματος, ένωσης με τη φύση, χορός ζωής και γυναικείας έκφρασης και συνάμα χορός απελπισίας και θανάτου. Η φωτογραφία του Hong Gyeong-pyo είναι επίσης εντυπωσιακή, με τις εικόνες που παρουσιάζει να αντικατοπτρίζουν την ψυχολογική κατάσταση του πρωταγωνιστή με τον καλύτερο τρόπο, ενώ οι διάφορες σκηνές εμπρησμού είναι πραγματικά ανατριχιαστικές. Ο έντονος συμβολισμός της ταινίας αναδεικνύεται από την φωτογραφία, με την σκηνή όπου μια ημίγυμνη, μεθυσμένη και μαστουρωμένη Hae-mi χορεύει στο ηλιοβασίλεμα, ανάμεσα σε μία σημαία της Ν. Κορέας και τα σύνορα της Βόρειας να αποτελεί το απόγειο τόσο του οπτικού στοιχείου όσο και της ερμηνείας της Jeon Jong-seo.Εν τέλει έχουμε αυθαίρετες συνδέσεις με πράγματα τα οποία δεν βγάζουν κάποιο νόημα και ενώ θέλει να τονίσει κάποια σημαντικά πράγματα, εντέλει το αφήνει ανολοκλήρωτο. 6/10!!!

Την έχω δει αυτή που προτείνεις και μου άρεσε πολύ, όπως και μερικές άλλες, Oldboy, Sympathy for Mr Vengeance, The Chaser, I saw the devil, A bittersweet life, Confession of Murder, Memories of a Murder, No Mercy, κ.α. Γενικά με δράση και πολύ βία το'χουν οι Κορεάτες, επειδή ως καταπιεσμένος λαός έχουν πολλά απωθημένα μέσα τους που τα βγάζουν στις ταινίες. Αλλά αυτά έχουν καλή αναλογία δράσης με πλοκής, αυτό το συγκεκριμένο είναι κατά 90% πλοκή και μόνο 10% δράση οπότε απλά βαριέσαι. Απορώ πως πήρε και βραβεία, δηλαδή οκ, άμα είναι δυσκολονόητη ταινία αμέσως να της βάλουν υψηλή βαθμολογία και ας δεν την κατάλαβε κανείς, τι να πω..

Τελείως χάσιμο χρόνου. 2μιση ώρες (!!!!) για "μήνυμα" που χωράει να το γράψεις σε χαρτοπετσέτα διπλωμένη στα 2! Ευτυχώς διάβασα κριτικές άλλων σε ξένες ιστοσελίδες καθώς και διάφορες απόψεις για τον λόγο ύπαρξης αυτής της ταινίας στο Reddit, από άτομα πολύ πιο κουλτουριάρικα από μένα που βρήκαν νόημα και κρυφούς συνειρμούς και τέτοια ψευτοσοφιστικέ αλληγορικά, εκεί που εγώ απλά χασμουριόμουν από πλήξη. Και αυτοί κατέληγαν όλοι (δε θα κάνω spoiler, όποιος θέλει μπορεί εύκολα να τα βρει και να τα διαβάσει με τις λέξεις κλειδιά: "τίτλος ταινίας" + "Reddit" + "explained" ) πως η ταινία είναι διφορούμενη, δε δίνει κανένα αντικειμενικό λόγο που γίνονται όσα γίνονται και αν τη δουν 20 άτομα, θα καταλάβουν 20 διαφορετικά πράματα ο καθένας, πιο μπερδεμένη δηλαδή και από έργο σουρεαλιστικής τέχνης!!!  Άρα όποιος/α την δει, θα χαραμίσει 2μιση ώρες από την ζωή του/της για το τίποτα! 0/10 χωρίς πολλά πολλά. Δεν ξαναβλέπω Κορεάτικες, όλες μούφα είναι! Το ίδιο ψευτοσοφιστικέ στυλάκι παντού, η ίδια έλλειψη νοήματος, τίποτα απολύτως!

Ο ρυθμος της ταινιας ειναι αργος και κουραζει λιγο αλλα θελεις να δεις τι θα γινει στο τελος, οποτε δεν παρατας την ταινια και συνεχιζεις να βλεπεις. Σε πολλες περιπτωσεις ταιριαζει το οφθαλμος αντι οφθαλμου και πιστευω οτι αυτο ειναι η πιο αντικειμενικη δικαιοσυνη!! Τι πιστευετε οτι θα επελεγαν οι περισσοτεροι εαν ειχαν την επιλογη να διαλεξουν μεταξυ αντιποινων ή φυλακη για αυτους που τους στερησαν τα αγαπημενα τους προσωπα;;