L'insulte / The Insult / Η προσβολή (2017)

Ένα εντυπωσιακό κι αριστοτεχνικά φτιαγμένο πολιτικό και δικαστικό θρίλερ-δράμα, που ξεκινάει από μία απλή αφορμή -μία λεκτική αντιπαράθεση- και επεκτείνεται στο άλυτο μεσανατολικό πρόβλημα που ταλανίζει την ευρύτερη περιοχή εδώ και δεκαετίες με τις έντονες συρράξεις που υπήρχαν και θα υπάρχουν, ένα εκρηκτικό φυλετικό και θρησκευτικό καζάνι που βράζει ξετυλίγεται με απίστευτα εγκεφαλικούς και με νόημα διαλόγους ιδιαίτερα στο δικαστήριο. Στη δικαστική αίθουσα, βλέπουμε ότι το αρχικό ζητούμενο δεν είναι μια απλή συγγνώμη, καθώς μεταφέρεται ολόκληρη η πρόσφατη Ιστορία της χώρας και το άσβεστο μίσος το οποίο σιγοκαίει και αυτή έχει κληροδοτήσει στα αλληλοσπαρασσόμενα παιδιά της. Επιδέξιος σεναριογράφος και σκηνοθετικός αφηγητής (έφτασε να διεκδικεί μέχρι και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας), ο Ziad Doueiri περιγράφει στην ψυχολογική λεπτομέρειά τους, τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες (βραβείο ερμηνείας­ για τον 'Παλαιστίνιο" Kamel El Basha στο Φεστιβάλ Βενετίας) και κλιμακώνει έντεχνα τη μεταξύ τους αντιπαράθεση.

Ένα σημαντικό θέμα που είναι τόσο πολυδιάστατο και πολωτικό και παρακολουθείται… μονορούφι, εμφυτεύει παράπλευρα στη βασική διαμάχη ηθικά διλήμματα, είναι άκρως σφιχτοδεμένο στο ρυθμό του, κορυφώνει την ένταση εισάγοντας σοκαριστικά ιστορικά ντοκουμέντα που ανάγουν το προσωπικό σε κοινωνικό και το ψυχολογικό σε πολιτικό. Το δε άψογα στημένο δράμα, για να γίνει πιο συγκινητικό και αγωνιώδες, επιστρατεύει πειστικές συμπτώσεις για να το κάνει πιο άρρηκτα και ρεαλιστικά δοσμένο στον θεατή. Ακόμη κι αν κάποιος όμως έχει τα δικά του συμπεράσματα που δεν μπορούν να κλονιστούν μετά από κάτι παραπάνω από δύο ώρες άρθρωσης μιας πολιτικής τοποθέτησης ενάντια στο διχασμό που εξακολουθεί να υπάρχει στην ψυχή του Λιβάνου, είναι αδύνατο να μην συνεπαρθεί τουλάχιστον από τον αφηγηματικό σκελετό του φιλμ, που πέρα από το γεγονός ότι έχει στη βάση του μια συναρπαστική ιστορία να διηγηθεί, καταφέρνει επιδέξια να εμπλουτίσει την προβληματική του σεναρίου πηγαίνοντας και σε χωράφια πέραν του κεντρικού θέματος, κυρίως νομικά. Οι δε ερμηνείες στην πλειοψηφία τους έχουν αυτά τα αποτελεσματικά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και τις φωτογενείς εξάρσεις. Στο σύνολό της είναι απόλυτα ισορροπημένη, απίστευτη, καθηλωτική ταινία, πολυεπίπεδη και βαθιά πολιτική. Η προσβολή κάποιων αξιών όπως η εθνική συνείδηση έχει τις ίδιες αντιδράσεις σε όλους τους λαούς. Ο θυμός επίσης όταν είναι ανεξέλεγκτος, έχει ανεπανόρθωτες συνέπειες. Ταινία πολύ έξυπνη, με σασπένς και ανατροπές μέχρι το τέλος. Έχει να δώσει πολλά μηνύματα και να δούμε τον εαυτό μας σε ανάλογες περιστάσεις. Τέλος, η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι παρά τον πλούτο του οπλοστασίου επιχειρημάτων που επιστρατεύεται, δεν πρόκειται να μεταπειστεί απολύτως κανένας που να βρίσκεται παθιασμένα σε ένα εκ των δύο στρατοπέδων, ακριβώς γιατί όσα διαμορφώνουν την πολιτική στράτευση ριζώνουν υπερβολικά βαθιά σε βάθος χρόνου για να αντιστραφούν με μια ταινία. 10/10!!!