Το παιχνίδι της Μόλλυ / Molly's Game (2017)

Αληθινή ιστορία μιας σκορσεζικής ηρωίδας, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον καταιγιστικό, σαρκαστικότατο, αλλά υπερβολικά επεξηγηματικό και συγκαταβατικό Άαρον Σόρκιν. Κόρη πανεπιστημιακού καθηγητή ψυχολογίας, η Μπλουμ ήταν μια σπουδαία σκιέρ, που όμως απέτυχε να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μετακομίζοντας στο Λος Άντζελες, έπιασε δουλειά ως βοηθός ενός διοργανωτή παιχνιδιών πόκερ για πλούσιους και διάσημους. Παρακάμπτοντάς τον, γρήγορα ανέλαβε η ίδια το μάνατζμεντ της εξαιρετικά προσοδοφόρας επιχείρησης, στα τραπέζια της οποίας ακουμπούσαν εβδομαδιαίως εκατομμύρια επιχειρηματίες, ράπερ, αθλητές και σταρ του Χόλιγουντ. Ξεκινώντας από τη σύλληψη της Μπλουμ από το FBI το 2013 και πηγαίνοντας μπρος πίσω στο χρόνο, το φιλμ αφηγείται την ιλιγγιώδη άνοδό της και ταυτόχρονα την προσπάθειά της να απαλλαγεί από τις κακουργηματικές κατηγορίες, ανάμεσά τους και αυτή για συνεργασία με τη Ρωσική μαφία. Όπως κάθε δουλειά του Σόρκιν έτσι και αυτή διαθέτει καλοστημένη πλοκή και κοφτερούς­ διαλόγους. Γρήγορη έξυπνη, δυναμική ροή, αρκετά διδακτική, μία ταινία που σε σαγηνεύει με την ακεραιότητα της πρωταγωνίστριας, αλλά υπερβολική σε διάρκεια, κάπως τετριμμένο το θέμα που χάνει σταδιακά κι ουσιαστικά κάπως το ενδιαφέρον, όχι εντελώς, όμως. Το μεγάλο αρνητικό της αντίκτυπο ήταν, ωστόσο, η απίστευτη φλυαρία και λογοδιάρροια των ηθοποιών που μίλαγαν σα να έχουν φάει γλιστρίδα, τους υπότιτλους που δεν μπορούσες να διαβάσεις από την ιλιγγιώδη ταχύτητα και σου δημιουργούσε πονοκέφαλο, δεν προλάβαινες στην ουσία να αφομοιώσεις αυτά που έλεγαν, η ακατάπαυστη συνεχής αφήγηση που σε κουράζει σε υπερβολικό βαθμό που πλήττεις αφάνταστα, σε συνδυασμό με το ανεπαρκές στίγμα δράσης ή έστω στοιχειώδης περιπέτειας, βγαίνει σαν αποτέλεσμα ένα απαίσιο συνονθύλευμα που βαριέσαι την ζωή σου και κάνει τον θεατή να κοιμηθεί από την έλλειψη σοβαρής πλοκής, που θέλει να την παρακολουθήσει και να απορροφήσει σταδιακά τις πληροφορίες που τον "πνίγουν" και τον "πλημμυρίζουν", αλλά είναι ανθρωπίνως αδύνατον. Καλοί οι πρωταγωνιστές, ζόρικη, εντυπωσιακή και αρκετά πειστική η Τζέσικα Τσάστεϊν (με πολύ υψηλό IQ, αλλά και σθένος η ηρωίδα της όλης υπόθεσης!) , ενώ δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ο φανταστικός Ίντρις Έλμπα. Αδιάφορες οι λεπτομέρειες σχετικά με το πόκερ (με άπειρες άχρηστες πληροφορίες που μόνο όσοι είναι τζογαδόροι και χαρτοπαίχτες αντιλαμβάνονται τη σημασία τους), με αποτέλεσμα την άσκοπη διάρκεια της ταινίας που έχει σαν συνέπεια να κάνει κοιλιά στο μέσο της. Αν είσαι φίλος του πόκερ ίσως βρεις κάποιο ενδιαφέρον αλλά ως εκεί. Στο πρώτο μέρος οι τζογαδόροι θα ενθουσιαστούν. Στο δεύτερο μέρος η ταινία απογειώνεται δραματικά και συγκινησιακά με εξαιρετική ερμηνεία και από τον "δικηγόρο". Ο Κέβιν Κόσνερ σε χαμηλούς τόνους σαν πατέρας και ψυχολόγος. Η ματαιοδοξία ενός κόσμου εθισμένου στο εύκολο κέρδος αναδεικνύεται γλαφυρά, τα διαπλεκόμενα παιχνίδια εξουσίας που σπρώχνουν τον τροχό της καπιταλιστικής ευφορίας θίγονται εύστοχα, αλλά, αντί να υιοθετήσει μια πιο έμμεση, δια­κριτική και... σκορσεζική αναφορά σε όλα αυτά, ο Σόρκιν ολοκληρώνει τη διαδρομή της ηρωίδας με υπερβολικά επεξηγηματικό (η πατρική ψυχανάλυση στο παγκάκι) και συγκαταβατικό τρόπο, ο οποίος αφήνει μια χολιγουντιανά­ προβλέψιμη, αντί για μια πικρά σαρκαστική επίγευση. 7.5/10!!!

Σε γενικές γραμμές καλή! Λίγο μεγαλύτερη σε διάρκεια κατά την γνώμη μου, από όσο έπρεπε.

καλη ειναι .....

η  ταινια βλεπεται.....αλλα παρ οτι εχει γρηγορο ρυθμο, κουραζει........

ο ρυθμος ειναι καπως βιαστικος........αγχωδης......
αναλωνεται σε λεπτομερειες , πολλες απο τις οποιες ειναι περιττες για μενα........

6,8/10