Μη αναστρέψιμος / Irreversible (2002)

Πολλές φορές μου ήρθε τάση για εμετό από την άθλια περιστρεφόμενη εικόνα που σε ζάλιζε σε βαθμό να θες panadol για να συνέλθεις. Τέτοια ζάλη ούτε στο τρενάκι του Allou Fun Park δεν έζησα. Έκανα τακτά χρονικά διαλείμματα για να μπορώ να την δω ολόκληρη, καθώς ήταν απίστευτα κουραστική και παρότι το σοβαρό θέμα που πραγματεύεται, χάνει πολλούς πόντους από την κάκιστη φωτογραφία. Αλλά και τα χρώματα που εναλλάσσονται θολώνουν το βλέμμα σου προκαλώντας ναυτία ενώ η νευρική μουσική σου τρυπάει τ' αυτιά. Ο Noe επιλέγει να στήσει λίγα αλλά μεγάλα μονοπλάνα προσπαθώντας να δώσει την ψυχολογία των ηρώων του μέσα από τις κινήσεις τις κάμερας. Η ταινία διαθέτει μια ιδιαίτερη αφήγηση της ιστορίας, η οποία παρουσιάζεται αντίστροφα. Ο Gaspar Noe, χρησιμοποιώντας την τεχνική του αμφίδρομου χρόνου έτσι όπως μας την σύστησε μέσα από το Memento ο Nolan, ξεκινάει ένα ανάποδο ταξίδι στον χρόνο. Ξεκινάει από το αποτέλεσμα για να προχωρήσει προς τα πίσω, με αργό πάντα βήμα, προκειμένου να καταλήξει στην αιτία που έφερε το αποτέλεσμα και από εκεί, στην αφορμή όλων και ένα δραματικό φινάλε που υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να αποτελεί την πιο όμορφη έναρξη οποιασδήποτε ιστορίας. Η επιλογή αυτή είναι βασανιστική από τη στιγμή που δείχνει σαδιστικά πώς θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει όλα.

Το βασικό πρόβλημα του έργου είναι ότι σε καμία στιγμή ο δημιουργός δεν δείχνει στον θεατή την "πόρτα της εξόδου" από το νοσηρό κλίμα. Αντίθετα, η τραγικότητα των δρώμενων ολοένα και μεγαλώνει όσο περνάει η ώρα και μεταφερόμαστε στην αρχή (ή στο τέλος). Ακόμα και το φαινομενικά αισιόδοξο τέλος (αρχή) κάνει την επίδραση της αρχής (τέλους) ακόμα μεγαλύτερη, αφού εμείς ξέρουμε ότι δεν υπάρχει εξιλέωση, δεν υπάρχει ευτυχία, αλλά όλα θα καταστραφούν με το χειρότερο τρόπο. Ο δημιουργός παρουσιάζει έναν κόσμο σκοτεινό, διεστραμμένο και παρακμιακό με κάπως άτσαλο και άναρχο τρόπο. Αυτό όμως που με προβληματίζει περισσότερο όμως είναι αν ο Noe ήθελε να σοκάρει το κοινό του θέλοντας έτσι με έναν σκληρό τρόπο να περάσει τα μηνύματά του, ή αν ήθελε να σοκάρει απλά για να το κάνει. Οι δύο βασικές αρχές του πάνω στις οποίες έστησε ολόκληρη την ταινία είναι ότι ο χρόνος καταστρέφει τα πάντα και ότι ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο κτήνος. Δεν θα διαφωνήσω σε κανένα από τα δύο όμως κάπου πιστεύω ότι δεν διατηρείται η σωστή ισορροπία. Ο χρόνος δεν καταστρέφει μόνο στο πέρασμά του αλλά δημιουργεί κιόλας, κάτι που ο Noe μοιάζει να μην πολυσκέφτεται. Από την άλλη, ναι, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει κτήνος όμως, μήπως αυτή είναι μια κατά συνθήκη κατάσταση; Μήπως απλά δεν είναι ο κανόνας;

Δύο αποκρουστικές, σκληρές και ωμές σκηνές βίας αηδιάζουν ή κάνουν απεχθή εντύπωση στο μάτι του θεατή. Κατά τα άλλα όλο το υπόλοιπο εγχείρημα είναι παταγωδώς αποτυχημένο και κουραστικό, καθώς δεν έχει κίνητρα να επεκταθεί, να αναλυθεί και να εξηγηθεί πάνω στο στόρι που θέλει να αναπτύξει και πάνω στα μηνύματα που θέλει να περάσει. Η έντονη δράση της ταινίας πάντως σταματά εκεί που τελειώνει ο βιασμός. Το δεύτερο μισό που αναφέρεται στο πριν είναι απλά μια απλή εξιστόρηση του πως ήταν το ζευγάρι πριν. Όσον αφορά τις ερμηνείες, ξεχωρίζουν οι Vincent Cassel και Albert Dupontel οι οποίοι, έχουν μια πιο προσεγμένη και αξιόλογη παρουσία συγκριτικά πάντα με την Monica Bellucci. Δεν αντιλέγω διόλου ως προς το γεγονός ότι είναι μια όμορφη γυναίκα με πλούσια και αξιοπρόσεχτε προσόντα όμως θεωρώ, ότι οποιαδήποτε όμορφη γυναίκα, ακόμα και αν δεν είχε τις δικές της αναλογίες, θα μπορούσε να υποστηρίξει τόσο την γενικότερη υπόσταση του ρόλου της όσο και την πολυσυζητημένη σκηνή του βιασμού. Άλλωστε μιλάμε για μια σκηνή, που αν κάποιος έχει έστω και λίγα ψίχουλα ανθρωπιάς μέσα του, δεν μπορεί παρά να συγκλονιστεί νιώθοντας κάτι να σπάει μέσα του.

Ο Noe έχει κάνει πραγματικά καλή δουλειά, άσχετα από το γεγονός αν τελικά η ταινίας, ως ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, σε ικανοποιεί ως θεατή ή όχι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα δεν έχει να κάνει με την σκηνοθεσία αλλά, με την έλειψη σεναρίου. Καλός ο αυτοσχεδιασμός δεν λέω, προσδίδει κάποια φυσικότητα και απλότητα όμως, δεν είναι παντού και πάντοτε απαραίτητος, πόσο μάλλον λειτουργικός και χρήσιμος. Το γεγονός ότι το πρωταγωνιστικό δίδυμο αποτελούσε ζευγάρι και στην ζωή φαίνεται να απέδιδε στην μεταξύ τους χημεία, κάνοντας έτσι τις εκρήξεις συναισθηματικής φόρτισης πιο ρεαλιστικές. Παρ' όλα ταύτα όμως, δεν είναι η ταινία εκείνη που συνολικά θα σου μείνει αλησμόνητη. Πρόκειται για μια από εκείνες τις ταινίες που αποκτά φανατικούς φίλους αλλά και εχθρούς. 6/10!!!

Αυτό έχεις, αυτό πουλάς και ξεπουλάς. Έχεις την Belluci,

μια - δυό άσκοπα περιφερόμενες κάμερες και τσουπ, να η ταινιάρα.

Με την κατάλληλη προώθηση-διαφήμιση βεβαίως, βεβαίως.

Την είδα δεύτερη φορά, μήπως και... αλλά δεν... 

Σαχλαμάρα.

1/10. 

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ... ΤΗΝ

ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ. ΕΡΓΑΡΑ!

Τελικα καταφερα και τηνν ειδα ,πραγματικα πολυ καλη ταινια αν και αμφιλεγομενη.Ο σκηνοθετης πραγματικα εκανε φοβερα πραγματα με την ωμοτητα των σκηνων βιας .Ηταν τοσο ενδιαφερουσα και αριστουργηματικα φτιαγμενη ωστε εφερε την θεογκομενα με τις πολλες γυμνες σκηνες  Μπελουτσι σε δευτερη μοιρα.

η αναλυση ειναι τοσο χαλια που πονεσαν τα ματια και σταματησα την ταινια,καντε κατι