Mother! (2017)

Τελικά, κανένα σύνολο καλών ηθοποιών, ακόμα και υπό την καθοδήγηση ενός καλού σκηνοθέτη, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη γελοιότητα του είδους των ταινιών τρόμου.
Δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου που όχι μόνο την άρχισα αλλά ανέχτηκα και 40 λεπτά ανόητου δήθεν «μυστηρίου», μέχρι να αρχίσουν γελοιωδώς να λιώνουν οι τοίχοι και να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται πράγματα.

Το κυρίαρχο στοιχείο στο «Mother!» είναι ο σουρεαλισμός του, είναι πως όλα φαντάζουν τόσο τραβηγμένα που παραπέμπουν ταυτόχρονα σε καθαρόαιμο εφιάλτη και σε ξέφρενη κωμωδία. Ξεκινάει διακριτικά, μέχρι που ο έλεγχος σταδιακά χάνεται και δίνει τη θέση του στην απόλυτη σύγχυση. Από εκεί και μετά, δεν χάνει την ευκαιρία να πλημμυρίζει κάθε σεκάνς με παράφωνη ένταση και σύμβολα, παραβάλλοντας τον τρόπο που ο υπέρμετρος όγκος πληροφορίας συγχύζει και μαραζώνει τον άνθρωπο, θολώνοντας την κρίση του και δημιουργώντας αυξανόμενες υλιστικές ανάγκες που βαραίνουν το περιβάλλον του. Το σασπένς που υπάρχει σε αυτή την ταινία είναι όμορφο, μπορεί να είναι έντονο και διαλυτικό, γίνεται όμως για να δουλευτεί και να αποδοθεί η κεντρική ιδέα. Πηγαίνοντας στους ηθοποιούς θα δούμε κάποιους συμβολισμούς για να αποδοθεί η έννοια της ανθρώπινης πραγματικότητας, η σάρκα, το αίμα και το συναίσθημα. Στον Bardem μπορούμε να δούμε την αφαίρεση και τη σπουδαιότητα της τρυφερότητας. Ο αινιγματικός του χαρακτήρας σε αυτή την ταινία του επιτρέπει να αποδώσει την ηρεμία, να είναι χαρισματικός και να εξαφανισθεί. Ο Harris και ειδικά η Pfeiffer αναδεικνύονται έντονα και συγχρόνως παίζουν με χαμηλό τόνο, κάτι που κάνει κρότο όταν πλέον δεν υπάρχουν. Αποπνικτικά προσκολλημένη στο πρόσωπο της Jennifer Lawrence, η κάμερα μάς παρασέρνει σε μια παρέλαση συμβόλων και ιδεών, ξεκινώντας από κοινές αλήθειες για τις ανθρώπινες σχέσεις και τον υλισμό της σημερινής κοινωνίας και καταλήγοντας σε θρησκευτικά και κοσμογονικά αρχέτυπα. Η Lawrence έχει ειδικό βάρος, είναι παθητική, αντιδραστική πρωταγωνίστρια, κρυπτογραφική και, με τη στενή έννοια του όρου, μία εικόνα. Η φιγούρα της αντιπροσωπεύει όλες τις γυναίκες, αποδίδει με περίσσεια εκφραστικότητα και άψογη ερμηνευτική κλιμάκωση τον μεταφορικό, μετα-φυσικό κλονισμό, πηγαίνει όμως παραπέρα, πέρα από την ανθρώπινη υπόσταση, σε μία οντότητα που εκπέμπει έντονο συναίσθημα. Το έργο ενέχει στοιχεία που ο θεατής αντιλαμβάνεται αρμονικά, σε συνδυασμό με άλλα που αισθητικά φαντάζουν παράταιρα, με σκοπό τη δημιουργία μιας άβολης και προφανώς εκτός ρεαλιστικών πλαισίων έντασης που μετατρέπεται σταδιακά σε άμεσο ψυχολογικό πόλεμο. 6/10!!!

Η ταινία "mother!" του Darren Aronofsky είναι ένα έργο που προκαλεί έντονα συναισθήματα και ποικίλες προσεγγιστικές απόψεις. Ο σκηνοθέτης μεταφέρει το κοινό σε ένα εφιαλτικό, αλληγορικό, μεταφορικό και συμβολικό ταξίδι, δημιουργώντας ένα περιβάλλον που προσκαλεί το θεατή να εξερευνήσει τον βαθύτερο νόημα της ταινίας.
Ο Aronofsky εισάγει πολλά διαφορετικά ενδεχόμενα με το έργο του. Ένα από αυτά είναι ότι η ταινία αποτελεί μία αλληγορία για τη δημιουργία του κόσμου και την ανθρώπινη φύση. Μέσα από αυτήν την ερμηνεία, η Jennifer Lawrence ενσαρκώνει το φυσικό περιβάλλον, ενώ ο Javier Bardem αντιπροσωπεύει το Θείο και τη δημιουργία. Η ειρηνική κατάσταση του σπιτιού τους αντικατοπτρίζει την ειδυλλιακή δημιουργία του κόσμου μέχρι την άφιξη των ξένων(ανθρώπινα όντα), η οποία αναπαριστά τη φθορά του φυσικού περιβάλλοντος από την ανθρώπινη επέμβαση.
Επιπλέον, οι συμβολισμοί γύρω από θρησκευτικά θέματα είναι ένα άλλο ενδεχόμενο. Ο Bardem μπορεί να εκπροσωπεύει το Θεό και η Lawrence τη Μητέρα Γη ή την Παναγία, με το σπίτι τους να αντιπροσωπεύει τον παράδεισο. Η έλευση των ξένων, η αναταραχή και το χάος που ακολουθεί μπορεί να ερμηνευτεί ως αλληγορία για την αποξένωση και την καταστροφή που προκαλεί η ανθρώπινη αμαρτία.
Ο σκηνοθέτης προσκαλεί το κοινό να εξερευνήσει την ενδεχομένως πολυμορφική φύση της ταινίας και να ερμηνεύσει τα συμβολικά στοιχεία με δικό τους τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, το "mother!" ανοίγει τον διάλογο γύρω από τα θέματα όπως η ανθρώπινη φύση, το περιβάλλον, η θρησκευτική ειδωλολατρία και η χρήση βίας. Η ταινία αποτελεί ένα πολύπλοκο και πολύσημο έργο που προκαλεί συζητήσεις και διαφορετικά ενδεχόμενα, κάτι που αναμφισβήτητα είναι μέρος της σκοπιμότητάς της.
Σε γενικές γραμμές εγώ την βρήκα ευφυέστατη ταινία, συμβολική, δυναμική και ανεξάρτητη του είδους. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών εξαιρετικές, το κλίμα ελκυστικό και το μήνυμα οχυρό!
Η βαθμολογία μου: 7.8/10

Οι παραλληλισμοί και οι αλληγορίες της μάνας γης του θεού και του ανθρώπου δοσμένες με μπόλικη μπουρδολογιά το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξυπνάνε μνήμες από τους χειρότερους εφιάλτες μου. Πολύ απλά αντικατοπτρίζουν τις σκέψεις μας , συνειδητές ασυνείδητες υποσυνείδητες. 

Αυτό το χάος παρακολουθούμε και εδώ.Δεν υπάρχει λογική εξήγηση ούτε ερμηνεία που μπορεί να δοθεί σε έναν ασφυκτικό εφιάλτη.Και δεν την αναζητώ γιατί μου είναι αδιάφορη.Η εικονοποίηση μου αρέσει σαν ιδέα αλλά όχι  η παραπληροφόρηση και η μοχλευμένη καθοδήγηση.

Πρωτότυπη αλλά ασυνάρτητη σαν ένα κακό όνειρο . Ακόμα και οι ηθοποιοί ήταν σε άγνοια σε τι ακριβώς παίζουν και αυτό φαίνεται και στην οθόνη.

βαρεια και κουραστικη ταινια...εχει συνεχομενες αλληγορικες σκηνες και ενα τελος που ουσιαστικα κλεινει (και ξανανοιγει) τον κυκλο, αλλα προκειται για πολυ δυσκολα θεματα να αποτυπωθουν σε ταινια και κατα την γνωμη μου ο αρονοφσκυ δεν το πετυχε...γιατι ενταξει οι αλληγοριες, τα βαθυτερα νοηματα και οι συμβολισμοι, αλλά ο βασικοτερος στοχος μιας ταινιας ειναι να μπορεις να την δεις ευχαριστα ακομα και αν δεν την πολυκαταλαβαινεις...σε αυτο απετυχε ο αροφοσκυ...

γενικα τι πετριά έχει φαει με την θρησκεια τωρα τελευταια ο νταρεν???

6 / 10 

Ίσως η πιο μπαρούφα ταινία του Aronofsky. Ξεκινάει σαν ψυχολογικό θρίλερ, και καταλήγει κάτι σε…from dusk till dawn, με ολίγη από ανόητους συμβολισμούς. Σκηνοθετικά, οκ, αν και το πρώτο μέρος έχει κάμερα στο χέρι σε βαθμό…ζαλάδας. Αναπόλησα τις μέρες που έφτιαχνε ταινίες με μηδενικό μπάτζετ (“the Pi”).