Jackie (2016)

Στην ταινία περιγράφονται οι στιγμές της ζωής της Τζάκι Κένεντι, όσο ήταν η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, τη στιγμή της δολοφονίας του Τζον Φ. Κένεντι και τις ημέρες αμέσως μετά το γεγονός. Παράλληλα, βλέπουμε τη συνέντευξη που δίνει η Κένεντι σε έναν δημοσιογράφο και τη συζήτηση που κάνει με τον ιερέα πριν την ταφή του συζύγου της. Ο σκηνοθέτης βιογραφεί αντισυμβατικά, «εσωτερικά» και… ύπουλα μια αμφιλεγόμενη διασημότητα αναρωτώμενος πάνω στη φήμη, την εξουσία, την αλήθεια και τη μυθοποιημένη εικόνα της. Η Νάταλι Πόρτμαν είναι καλή στο ρόλο αλλά η ταινία είναι ανούσια. Βέβαια, αυτό που βλέπουμε είναι μια γυναίκα που θρηνεί μεν, αλλά αυτό φαίνεται μόνο στα μαύρα ρούχα που φοράει και όχι στο βλέμμα της. Θα περίμενε κανείς περισσότερη πλοκή και αγωνία -ίσως και "ενοχλητικές" εξομολογήσεις άλλου επιπέδου- αλλά η ταινία εξαντλείται σε ένα ψυχόδραμα που σε κάνει να νυστάζεις. Θέλοντας να μιλήσει για τη διασημότητα, τη γοητεία και το τίμημα της εξουσίας αλλά και το πόσο πιο φωτογενής είναι ο μύθος από την αλήθεια, ο Λαραΐν δεν θα μπορούσε να επιλέξει καλύτερο αφηγηματικό όχημα από την Τζάκι Κένεντι. Έναν χαρακτήρα αγαπητό όσο και αμφιλεγόμενο, λαμπερό μα και τραγικό, τον αστραφτερότερο εκφραστή της εποχής όπου τα πάντα περνούν μέσα από την εικόνα. Το περίτεχνο σενάριο του Νόα Οπεγχάιμερ εστιάζει στη συνέντευξη της Τζάκι Κένεντι σε έναν δημοσιογράφο μία εβδομάδα μετά τη δολοφονία του συζύγου της στο Ντάλας στις 22/11/1963. Μέσα από αυτήν τα πρόσφατα γεγονότα ξετυλίγονται στη μνήμη της πρώην πρώτης κυρίας, η οποία από ατσαλάκωτη προσωποποίηση του αμερικανικού ονείρου μετατράπηκε αίφνης στη διασημότερη χήρα του πλανήτη. Με τη βοήθεια μιας εξαιρετικής, υποψήφιας για Όσκαρ, Νάταλι Πόρτμαν, η οποία τονίζοντας εύστοχα τα δραματικά κομμάτια του ρόλου δίνει βάθος σε έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε να περάσει ως υπερφίαλα ρηχός, ο Λαραΐν αντανακλά στην παγιδευμένη στο μύθο της Τζάκι μια ολόκληρη εποχή και μια ολόκληρη χώρα.

Πιστός στο ανθρώπινο στοιχείο και σε ένα πένθος που είναι αυστηρά προσωπικό και την ίδια στιγμή εθνικό, ακόμη και παγκόσμιο, περιγράφει με συμπόνια όσο και σαρκασμό, με καθαρό βλέμμα και χωρίς λαϊκίστικη καταγγελτική διάθεση, έναν πολιτισμό που από την πολιτική μέχρι τις οικογενειακές σχέσεις μετατρέπει τα πάντα σε θέαμα. Ακόμη και τον ίδιο το θάνατό του. Είναι μια μονότονη προσπάθεια καταγραφής του ψυχισμού της Τζάκι Κένεντι και τίποτε (μα τίποτε) άλλο πέρα από αυτό. Απίστευτα καταθλιπτική, ενοχλητική σκηνοθεσία με αποκλειστικά κοντινά πλάνα και ξεκάρφωτες παρεμβολές αληθινών σκηνών, μονότονη μουσική και καμία συσχέτιση έστω και του ψυχισμού της Τζάκι με οτιδήποτε άλλο έξω από το κεφάλι της. Μέτρια σκηνικά-μακιγιάζ-μαλλιά, ανύπαρκτη φωτογραφία. Πολύ αργό και ελαφρώς βαρετό. Άνοστη, άτονη, άχρωμη, καταθλιπτική, καταφέρνει μία προσέγγιση του τι σημαίνει δημόσια εικόνα της εξουσίας μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας που βρέθηκε στο λάθος ή στο σωστό σημείο μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Φυσικά η αξία του φιλμ οφείλεται στην εξαίσια (για μια φορά ακόμα) Πόρτμαν, αλλά το σκηνοθετούν και το γυρίζουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ελκύει σε μεγάλο βαθμό τον θεατή. Η ταινία δεν έχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Είναι απόπειρα περιγραφής του ψυχισμού της συγκεκριμένης γυναίκας στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Πιο πολύ ψυχογράφημα μου φάνηκε κι όχι τόσο βιογραφία, στηρίζεται και εστιάζεται καθαρά στο λίγο πριν και λίγο μετά την δολοφονία του Κένεντι με αρκετά σημεία η ταινία να είναι αργή ως προς την εξέλιξή της, δείχνοντάς μας τα διαδικαστικά της κηδείας, πώς θα το ανακοινώσει στα παιδιά της, με ποιον τρόπο και με ασφάλεια θα γίνει η πομπή, ίσως θα έπρεπε να ήξερα περισσότερα για την πραγματική ζωή της για να εκτιμήσω κάποια πράγματα καλύτερα. 5/10!!!