Captain Corelli's Mandolin - Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι (2001)

Πιστή, αλλά χωρίς ιδιαίτερη κινηματογραφική έμπνευση διασκευή του ομώνυμου μπεστ σέλερ του Louis de Bernieres, το οποίο βασίζεται ελεύθερα σε αληθινά γεγονότα. Πρόκειται περισσότερο για μια τουριστική περιδιάβαση μέσα από μια άριστη παραγωγή, παρά για ουσιαστική εμβάθυνση σε θέματα ιστορίας και κουλτούρας, που ενυπάρχουν στο βιβλίο. Το μυθιστόρημα του Louis de Bernieres, το καλό καστ και ένα ρομάντζο που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους θα μπορούσαν να θεωρηθούν καλοί οιωνοί, πόσο μάλλον όταν στην καρέκλα του σκηνοθέτη έκατσε ο John Madden με την εμπειρία του ομοειδούς Ερωτευμένου Σαίξπηρ. Όμως, οι Έλληνες σκιαγραφούνται σαν «υπάλληλοι-σερβιτόροι» της παραγωγής, το ιστορικό ενδιαφέρον παραμερίζεται στα πλαίσια του background, και μένει μόνο μια ερωτική ιστορία, στην οποία οι βασικοί πρωταγωνιστές Cage-Cruz δείχνουν υποδειγματική έλλειψη χημείας και μέτρια, ερμηνεία, στην οποία φταίει και η κακή προσφορά της δεύτερης. Είναι πανέμορφη η Cruz όταν κάνει τη μικρούλα που ερωτεύεται, λυπάται, φοβάται χωρίς επαφή με την πραγματικότητα των ενήλικων. Δεν έχει το σπινθηροβόλο, smarter than thou, βλέμμα που απαιτείται σε ορισμένα σημεία. Πολύ κάλος και ο John Hurt παίζοντας τον πατερά της Πελαγίας που όλα τα παρατηρεί και ακόμα περισσότερα καταλαβαίνει. Αξιοπρεπής ο David Morrissey στο μοναδικό ρολό Γερμανού της ταινίας. Οι υπόλοιποι ίσως να ήταν καλύτεροι παίζοντας στη μητρική τους γλώσσα, αφού κάνεις στην ταινία δεν μιλά αγγλικά με αγγλική προφορά

Στην ταινία παρακολουθούμε περισσότερο ένα ρομάντζο και μια τουριστική ξενάγηση στο νησί, παρά τη σύγκρουση τριών διαφορετικών ειδών κουλτούρας. Δεν έχουμε την απαραίτητη εμβάθυνση στα ήθη και στα έθιμα ενός τόπου που προς τους θεατές είναι ξένος. Με βάση τα δεδομένα της πηγής ως απόδοση θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι καλύτερο. Τα φωτογραφικά πορτρέτα του νησιού είναι μαγικά και αποπνέουν τον ρομαντισμό μια ξεχασμένης εποχής. Τίποτα δεν θυμίζει ότι βρισκόμαστε στο 2001 και όλα έχουν στηθεί με εξαιρετική λεπτομέρεια. Δεν είναι λίγες οι φορές που η κάμερα εστιάζει στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Αυτό δημιουργεί πανέμορφα εκφραστικά κάδρα που μας αφήνουν ν`απομυζήσουμε κάθε συναίσθημα το οποίο θέλουν να εξωτερικεύσουν. Αν κάτι ακόμα με ξένισε λίγο ήταν η ωραιοποίηση κάποιων πραγμάτων και η υπερβολή κάποιων άλλων. Αυτό που σώζει την παραγωγή είναι τελικά η «τουριστική» φωτογράφηση των όμορφων κεφαλονίτικων τοπίων, η ταιριαστή μουσική του Stephen Warbeck και οι ερμηνείες του John Hurt (ο μόνος ταιριαστός ως Έλληνας από το ξένο καστ) και της ανεκμετάλλευτης Ειρήνης Παπά. Πάντως, η ταινία λειτούργησε προς όφελος του ΕΟΤ, φέρνοντας (έστω και για κάνα δύο καλοκαίρια) τουρισμό στην Κεφαλλονιά. Από το τίποτα, κάτι ήταν κι αυτό… 6/10!!!