Yella (2007)

Μυστήριο υπαρξιακό ψιλοκαταθλιπτικό (πρόκειται για απαισιόδοξο στο σύνολό του) μελαγχολικό γερμανικό θρίλερ (συνδυασμός με ψυχολογικό δράμα) που κυλάει τρομερά αργά, με υποτονικούς ρυθμούς, καμία ένταση, μπορεί να έχει ωραίο σενάριο, αλλά δεν το διαχειρίζεται σωστά και έξυπνα, ώστε να το κάνει πιο ενδιαφέρον και ελκυστικό προς τον θεατή, η μουσική σε κοιμίζει και γενικά όλη η ροή είναι βαριά, επιφανειακή, με λίγα ξεσπάσματα που κανονικά χρειάζονται σε τέτοιου είδους έργα. Διευκρινήσεις κι αποσαφηνίσεις δεν υπάρχουν και πολλές, φειδωλό στην ανάπτυξη της πλοκής και το αίνιγμα παραμένει, μέχρι τη λύση του γρίφου. Αντί να γίνει ένα close-up στην ηρωίδα, προτιμάται η ανάλυση λογιστικών στοιχείων, που μάλλον δεν ενδιαφέρουν κανέναν και τελικά καταλήγεις να πλήττεις αφόρητα. Σε όλη την ταινία βγάζει μάτι το κόκκινο χρώμα που φοράει η ηρωίδα, σε αντίθεση με τη γενική γκριζάδα που κυριαρχεί και χαρακτηρίζει την ψυχή της. Ταυτόχρονα, την καταδιώκει το φάντασμα (;) του συζύγου της, αλλά όλο αυτό δίνεται με ένα τρόπο που δεν αφήνει ιδιαίτερα ερωτηματικά, ώστε να νιώσουμε κάποια μεταφυσική αγωνία.

Από πλευράς φόρμας ο Πέτζολντ σκηνοθετεί με στυλ, λιτότητα, ψυχρότητα, αποστασιοποίηση, αινιγματικότητα, κυνισμό. Εντύπωση τέλος κάνει η ερμηνεία της ανέκφραστης σε μεγάλο μέρος Νίνα Χος στο ρόλο της αψυχολόγητης Yella, που παρασυρμένη από το κάθετο ύφος της ταινίας δεν αφήνεται να αναπτύξει το γνωστό της ταλέντο, ενώ δεν υπάρχει κι εσωτερικότητα και προσωπική επανάσταση και στους υπόλοιπους χαρακτήρες, γενικώς αστοχεί σε όλα τα επίπεδα. Η πρωταγωνίστρια περιφέρεται σε ανούσιες πράξεις, που υπάρχουν απλά για να δέσουν την αρχή με το τέλος, μέσα στον μεταφυσικό κλοιό που έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης. Δε με βοηθούσαν εντούτοις να παρακολουθήσω η ακαμψία, οι αψυχολόγητες αντιδράσεις, η απουσία έκφρασης, στοιχεία που μάλλον στόχευαν να πλάσουν μια φιγούρα που αναζητά τον εαυτό της. Ευτυχώς που έκλαψε και σε μια σκηνή γιατί είχα κουραστεί. Αχτίδα ελπίδας δίνει μόνο η μικρή χρονική διάρκεια της ταινίας. Από την άλλη τέλος, το σεναριακό εύρημα του ατυχήματος με τη φαινομενικά αμφίσημη κατάληξη δεν είναι καθόλου πρωτότυπο, γιατί νοηματικά απέχει και δε συνδέεται και κλείνει απότομα έναν ήδη μπερδεμένο κύκλο, με ερωτήματα να πλανούνται σ' αυτή την "ομιχλώδη" ατμόσφαιρα. 4/10!!!