Οι τελευταίες ημέρες στην έρημο / Last Days in the Desert (2015)

Μια ταινία εμφανέστατα θρησκευτικού περιεχομένου, μέσω της οποίας ο σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία προσπαθεί να μας εξιστορήσει κάποια πράγματα για τη θρησκευτική πίστη. Η επιλογή της συγκεκριμένης περιόδου της ζωής του Ιησού είναι καλή για τη διδαχή της πίστης, διότι εκείνος έρχεται υποτίθεται αντιμέτωπος με τους πειρασμούς που θα τον κάνουν να αμαρτήσει εάν υποκύψει. Αυτοί οι τρείς πειρασμοί κατά τη βίβλο ήταν η ηδονή, είτε σωματική είτε η ικανοποίηση της πείνας του, ο εγωϊσμός και η «πίστη» στην ύλη και τα πλούτη. Η προβολή αυτών των πειρασμών στην ταινία γίνεται με τον δημιουργό να πλάθει έναν νέο μύθο, αλλά με περίπου το ίδιο νόημα, και κάποιες από τις αμαρτίες να εκφράζονται μέσω των μελών της οικογένειας που συναντάει στον δρόμο του ο Ιησούς.

Οι προθέσεις της ταινίας είναι προφανείς από την αρχή και η προσπάθεια του σκηνοθέτη να εστιάσει στην προώθηση, κατά κάποιον τρόπο, της θρησκευτικής πίστης τον εγκλωβίζει σε συνεχείς ατάκες και σκηνές ανάλογου περιεχομένου που δεν βοηθούν τη ροή, προσπαθούν να «επιβάλλουν» κάποια πράγματα στον θεατή και δείχνουν να επιχειρούν να εξηγήσουν κάτι που είναι ήδη προφανές. Φυσικά, το περιεχόμενο είναι αυτό, αλλά η σωστή δομή μιας τέτοιας ταινίας θα έπρεπε να μην επιβαρύνει τον θεατή με την υπερβολή, αλλά να του κινεί το ενδιαφέρον μέσω του μέτρου και των μηνυμάτων που θέλει να περάσει.

Στο τεχνικό κομμάτι, η ταινία έχει σχετικά αργή ροή, με το στήσιμο της να θυμίζει σε μεγάλο βαθμό θεατρική παράσταση, καθώς περιέχει ένα μικρό καστ και περιορισμένους χώρους γυρισμάτων, αλλά και οι ηθοποιοί ερμηνεύουν σχεδόν θεατρικά. Το πενταμελές καστ, εκ των οποίων τέσσερις είναι πρωταγωνιστές και μία κομπάρσος, δεν κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια, με τον μέτριο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, τον πολύ κακό Τάι Σέρινταν, και τον καλό Σιαράν Χιντς αλλά κατώτερο των δυνατοτήτων του, καθώς το φάσμα του ρόλου ήταν υψηλό λόγω της τραγικότητας του χαρακτήρα του, αλλά δεν ανταπεξήλθε πλήρως.

Επίσης, αξίζει να σημειωθεί η σκήνη στο τέλος με την οποία ο σκηνοθέτης προσπαθεί να υπονοήσει, πιθανότατα, τον εκφυλισμό της θρησκείας μέσω του τουρισμού, καθώς αποδεικνύεται ότι η προσπάθεια του Γκαρσία για την προώθηση της θρησκευτικής πίστης τον οδηγεί να «στριμώξει» κάποιες σκέψεις του σε μια ταινία που η δομή της και η ιστορία της δεν το επιτρέπει. Τα γυρίσματα έγιναν σε εθνικό δρυμό και την έρημο του Κολοράντο, πάντα στην Καλιφόρνια. Για να μπορέσει να ερμηνεύσει τον Ιησού και τον διάβολο, ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ κάλεσε τον κασκαντέρ και φίλο του, Νας Έντγκερτον, ώστε να τον έχει απέναντι και να μπορέσει να αποδώσει μέσα στην ίδια σκηνή αμφότερους τους χαρακτήρες. 2/10!!

 αλληγορικη και σχεδον καθολου δεν ακολουθει τα κειμενα της αγιας γραφης 4/10 λογω Ewan

Ταινια αρκετες κλασεις ανωτερη απο το :Τhe Temptation of Christ(Σχολιο μου 2127)Το κειμενο που ακολουθει αντιγραφηκε απο nomikos, απο αλλη πηγη γιατι νομιζω οτι βοηθάει στην κατανοηση του πλαισιου της ταινίας..........

Ο πρώτος πειρασμός ήταν ο «βιολογικός» πειρασμός, ο πειρασμός της πείνας και της δίψας (Ματθ. 4,2). Ο πονηρός, μετά σαράντα ημέρες νηστείας και άσκησης του Χριστού, του λέγει: «Εάν είσαι υιός του Θεού, κάνε τις πέτρες ψωμί για να χορτάσεις την πείνα σου και την πείνα του κόσμου. Ξεκινάς για το έργο Σου και ξεχνάς ότι ο κόσμος πεινά. Ικανοποίησε πρώτα τις υλικές του ανάγκες και μετά προσπάθησε να τους οδηγήσεις στην πνευματική ζωή».
Ο Χριστός στην πρόκληση του πονηρού αρνείται να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί. Δεν υπόσχεται κανέναν υλικό παράδεισο, αλλά δημιουργεί ένα προηγούμενο και μια πνευματική παράδοση για τον λαό Του με την απάντησή Του: «Ο άνθρωπος δε ζει μόνο με το ψωμί, τα υλικά αγαθά, αλλά με τον λόγο του Θεού που δίδει περιεχόμενο στη ζωή του». Η πίστη και η πνευματική ζωή δεν μπορεί να υποτάσσονται στην καθημερινή ανάγκη. Η ορθόδοξη ζωή είναι η υπέρβαση της καθημερινότητας, είναι η είσοδος διά της ερήμου της ιστορίας στον χώρο της αιωνιότητας. Ο πειρασμός αυτός έχει ιδιαίτερη σημασία για μια κοινότητα, για έναν κόσμο που οικοδομείται.

Ο δεύτερος πειρασμός του Ιησού Χριστού στην έρημο ήταν ο πειρασμός της πνευματικής επάρκειας και πνευματικής ανεξαρτησίας από τη Χάρη και την παρουσία του Θεού. Είναι ένα είδος πειρασμού «αυτοσυνειδησίας». Ο πειραστής διάβολος παραλαμβάνει τον Ιησού, μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, και τον οδηγεί στον Ναό, όπου διατυπώνει μέσα σε ιερό μάλιστα χώρο τον πειρασμό του: «Εάν είσαι υιός του Θεού, πέσε κάτω από τη στέγη του Ναού, γιατί είναι γραμμένο ότι δε θα πάθεις τίποτε, αφού ο Θεός θα δώσει εντολή για Σένα στους αγγέλους Του και θα σε σηκώσουν στα χέρια τους» (Ματθ. 4, 6).

Ο διάβολος προκαλεί τον Χριστό να κάνει κάποιο θαύμα, για να αποδείξει τη θεία Του προέλευση. Αντιλαμβάνεται κανείς τί θα σήμαινε, εάν έστω προς στιγμήν, αμφέβαλε ο Χριστός για τη φύση του προσώπου Του και της αποστολής Του· εάν ήθελε, σύμφωνα με τον πειρασμό, να δοκιμάσει, τη σχέση Του με τον Θεό Πατέρα και να βεβαιωθεί για τον εαυτό Του και τις δυνατότητές Του.

Αν τώρα ο πειρασμός αυτός μεταφερθεί στον χώρο του ανθρώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ο κόσμος και ο άνθρωπος σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση ελλείψεως αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας. Πόσες φορές ο κόσμος δεν αναζητά από την πίστη θαύματα για να πιστέψει; Ο Κύριος, όμως, δεν ενδίδει στον μεγάλο αυτό πειρασμό– γιατί θέλει η πίστη του ανθρώπου να μη στηρίζεται σε θαυματουργικές πράξεις ή εξωτερικά τεκμήρια. Η πίστη στον Θεό, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, είναι ουσιαστικά μια ελεύθερη και αγαπητική αποδοχή που δικαιώνεται μόνο από τους καρπούς της.

Ο τρίτος πειρασμός της ερήμου είναι ο πειρασμός της εξουσίας και της δυνάμεως. «Εάν πέσεις και με προσκυνήσεις, θα σου δώσω όλα τα βασίλεια του κόσμου» (Ματθ. 43). Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως στην έρημο ο διάβολος δεν έρχεται ν’ αποτρέψει τον Ιησού από τη μεσσιανική αποστολή Του και να τον απομακρύνει από την άσκηση μιας κάποιας εξουσίας. Ο Ιησούς Χριστός καλείται από τον σατανά να γίνει Μεσσίας του διαβόλου και να ασκήσει την εξουσία αυτή επάνω σ’ όλους τους λαούς της γης στο όνομα του πειραστή.
Ο τρίτος αυτός πειρασμός ανακεφαλαιώνει κατά τρόπο απτό και ωμό την τραγική ιστορία του ανθρώπου διά μέσου των αιώνων, μια Ιστορία πολέμων και βιαιοτήτων, αρπαγών και διεκδικήσεων. Μια ιστορία ασκήσεως εξουσίας όχι εν ονόματι της αλήθειας και του Θεού, αλλά εν ονόματι του ψεύδους και του διαβόλου. Μια ιστορία που δεν οδήγησε ποτέ τον άνθρωπο σε ελευθερία αλλά σε χίλιες δυό μορφές δουλείας.

Ο Χριστός, μέσα στο Ευαγγέλιο, δίδει το μέτρο και το νόημα της ηγεσίας. Η εξουσία συνδέεται όχι με την καταδυνάστευση αλλά με τη διακονία και την προσφορά. «Ξέρετε ότι οι άρχοντες καταδυναστεύουν τα έθνη και οι μεγάλοι τα καταπιέζουν. Αυτό δε θα γίνεται σ’ εσάς, αλλά εκείνος που θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας θα είναι διάκονός σας, και εκείνος που θέλει να είναι πρώτος, αυτός θα είναι δούλος σας, όπως ακριβώς ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήλθε να υπηρετηθεί, αλλά να διακονήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο αντί πολλών».