Η Τζέιν πήρε το όπλο της / Jane Got a Gun (2015)

Δραματικό ανάλαφρο και προβλέψιμα εξελισσόμενο γουέστερν, προσχηματικό, που επιχειρεί να ρίξει βάρος στους χαρακτήρες και να φέρει σε πρώτο πλάνο τα φεμινιστικά του μηνύματα (και μηνύματα περί μητρικής αγάπης). Τραυματισμένο από τις διαδοχικές αλλαγές σκηνοθετών και πρωταγωνιστών, αφηγηματικά αδύναμο και σε πολλά σημεία αφελές, μένει με την προσπάθεια. Με το τριπλό αυτό ψυχογράφημα να αναπτύσσεται σαν θεατρικό δωματίου με φόντο μια σκονισμένη, βίαιη και αμοραλιστική Άγρια Δύση, να διακόπτεται από επεξηγηματικά «ταξίδια» στην αρχή της κοινής ιστορίας των εμπλεκομένων και να κορυφώνεται πρώτα με ένα διεκπεραιωτικό shoot out και κατόπιν μ’ ένα τραβηγμένο από τα μαλλιά φινάλε, η πορεία της Τζέιν προς την «ενηλικίωσή» της δεν είναι παρά ένα συμβατικό, αφηγηματικά επίπεδο και αναποφάσιστο ως προς το ύφος του νεο-γουέστερν με αντρική εμφάνιση και γυναικεία καρδιά. Μια μοιραία, όπως αποδεικνύεται, αναντιστοιχία. Δεν έχει πολύ πιστολίδι, αλλά η πλοκή είναι αδύναμη, υποτονική κι άτονη-άχρωμη. Η αίσθηση που αφήνει το φιλμ μετά την προβολή, είναι μια ευχάριστη αύρα, παρά τον σχετικά αργό ρυθμό που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος του.

Η ιστορία είναι απλή, λιτή, χωρίς περιττά λόγια και με συγκεκριμένη σαφήνεια, βασιζόμενη σε ένα συγκεκριμένο ύφος. Ο Gavin O'Connor, χωρίς υπερβολή στην αισθητική του, απέδωσε με πετυχημένο τρόπο την ατμόσφαιρα της ιστορίας, εντάσσοντας ένα ρομαντικό κλίμα μέσα στην ένταση και την εχθρότητα της συγκεκριμένης εποχής, αλλά δεν το εμπλούτισε τόσο όσο να αποκτήσει το ανάλογο ενδιαφέρον. Η δράση ξετυλίγεται γύρω από ένα προσωπικό δράμα, που εμπλουτίζεται με φλας μπακς για την ολοκληρωμένη απεικόνισή του. Φαίνεται πως ο σκηνοθέτης δούλεψε αρκετά την τοποθέτηση των αναδρομών αυτών, προκειμένου να ενώσει το παρόν με την τραγική ιστορία του παρελθόντος, αφήνοντας τις πληροφορίες στα χέρια του θεατή την πιο κατάλληλη στιγμή. Το κακό είναι πως τα δεδομένα αυτά δεν αρκούν για να προσφέρουν μια ταινία που θα χαραχτεί στο μυαλό μας για καιρό. Πρόκειται για μια ιστορία όπου καμιά ενέργεια δε δικαιολογείται με επάρκεια ενώ το βασικό love story που περιτριγυρίζει τα γεγονότα, θυμίζει ξεχασμένο κατάλοιπο ενός παρελθόντος που πασχίζει να έρθει στην επιφάνεια χωρίς να πείθει ιδιαίτερα. Η επιτυχία δυστυχώς δε φτάνει σε ικανοποιητικό επίπεδο ενώ το δίδυμο Portman – Edgerton διακατέχεται από μια παράξενη αμηχανία. Την παράσταση σίγουρα κλέβει ο Ewan McGregor στο ρόλο του John Bishop. Ελπίζω οι σεναριογράφοι, να μας προσέφεραν, τουλάχιστον, χαρακτήρες με πραγματικά και βαθύτερα πάθη. Ίσως έτσι η ιστορία να μας άγγιζε περισσότερο και αυτή η ταινία να λειτουργούσε ως ένα συγκινητικό δράμα που θα μας γονάτιζε. Αντ' αυτού, εδώ σερβίρετε μια φεμινιστική μορφή που περισσότερο φαίνεται να κινείται με βάση την ανάγκη της για έναν σύντροφο, παρά με βάση την επιθυμία της να δράσει βάζοντας μπρος τις προσωπικές της δυνάμεις. 6/10!!!