Certified Copy / Copie conforme / Γνήσιο Αντίγραφο (2010)

Μια ταινία δοκίμιο περί τέχνης, αλλά και έρωτα / σχέσεων. Ένα φιλμ που ουσιαστικά είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια οφείλει να είναι ένας χορός που σε παρασύρει, σε πείθει, σε απογειώνει, σε κάνει να ξεχνάς τελικά πού αρχίζει το ψέμα και αν υπάρχει αλήθεια σε όλη τη σύλληψη. Το τανγκό του άνδρα με τη γυναίκα στην ταινία απλά δεν πέρασε ποτέ τη δοκιμασία της χημείας. Η πλοκή δεν έχει σημασία, αφού ο Σίμελ παίζει έναν Βρετανό συγγραφέα, που μόλις έχει ολοκληρώσει τη διάλεξή του, και η Μπινός την ιδιοκτήτρια μιας γκαλερί, αλλά στη βόλτα τους στην ωραιότατη νότια Τοσκάνη αλλάζουν ρόλους σαν τα πουκάμισα, μπερδεύονται και μπερδεύουν κι εμάς, σαν να μας λένε πως ένα ζευγάρι υποδύεται ρόλους, παρακάμπτοντας ή αποκρύπτοντας την πραγματική του ταυτότητα. Απογοητευτικοί και ανούσιοι διάλογοι, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Το έργο αυτό είναι ένα από τα λίγα αφηγηματικά έργα που έχω δει με ανοιχτό τέλος. Τελικά μένει; Φεύγει; Όμως παρόλο που το τέλος είναι πρωτότυπα ανοιχτό, παραβιάζει παγιωμένες αφηγηματικές συμβάσεις, όπως αυτή του να θέλει ο θεατής να ξέρει το τέλος της ιστορίας. Συνολικά είναι φλύαρο, επιτηδευμένο και προσποιητό. 4.5/10!!!

Στην προκείμενη ταινία δυτικού τύπου, ο Kiarostami ξεπερνά τον μόνο του αντίπαλο, δηλαδή τον εαυτό του. Όλες οι ταινίες του είναι προσεγμένες και καλογυρισμένες, ωστόσο, εδώ παίζει με το μυαλό του θεατή. Έχει περίπου 6-7 χρόνια από τότε που την είδα κι ακόμη την φέρνω μπροστά μου, κάθε φορά που κάνω βαθύτερες σκέψεις. Αν τολμήσω έναν παραλληλισμό, θεωρώ τον Abbas Kiarostami, αναλογικά, τον Μπετόβεν του κινηματογράφου. Αυτός με δίδαξε την ουσία και την αξία του ποιοτικού κινηματογράφου εν πρώτοις. Την ταινία απογειώνει και η παρουσία δύο ωραιότατων ηθοποιών στο ρόλο τους. Ιδίως η γαλλίδα, δίνει προσωπικό ρεσιτάλ. Η τελευταία σκηνή, το τελευταίο πλάνο που με στιγμάτισε, υπακούει στο βασικό νόμο του Kiarostami περί καδραρίσματος, όπως ο προφέσορας μου τον δίδαξε και τον ακολούθησε.

Εννοείται: 10/10.