Hanna (2011)

Mία εξαιρετική ταινία δράσης, μία καλοφτιαγμένη περιπέτεια, φορτωμένη με ρεαλιστικές σκηνές και την αδρεναλίνη στο κρεσέντο θεμελιώνεται στο φιλμ η ριψοκίνδυνη ένταση, οι θανάσιμες συγκρούσεις και οι δυνατοί, extreme χαρακτήρες. Οι σκηνές μάχης είναι εξαιρετικά χορογραφημένες και άψογα σκηνοθετημένες και ταιριάζουν απόλυτα με το φανταστικό soundtrack. Είναι σπιντάτη ταινία, με γρήγορους ρυθμούς και πολύ πολύ κυνηγητό. Το σενάριο είναι έξυπνο και η σκηνοθεσία πατάει πάνω του με σίγουρα βήματα δίνοντάς του μια ταιριαστή αναπαράσταση. Η Hanna μαθαίνει τον κόσμο σιγά σιγά σε άμεση συνάρτηση με την μουσική. Μέσα από την εξέλιξη της μουσικής μαθαίνει και την εξέλιξη του κόσμου. Η σταδιακή της γνωριμία με την μουσική από το πρωτόγονο στάδιο της μέχρι και το πιο σύγχρονο, φτιάχνει στα μάτια της μια μικρή ιστορία της πορείας του ανθρώπου. Αυτή η γνωριμία συνδυάζεται με μια ανελέητη προσπάθεια για αλλαγή, την ανάγκη ενός δεκαεξάχρονου κοριτσιού να ξεφύγει από την αποστολή που έχει από τα σπάργανα και να νιώσει ελεύθερη. Οι εικόνες που συναντά της συστήνουν την ανέμελη πλευρά της ζωής, ένα στοιχείο που ποτέ δεν γνώρισε και στο οποίο ποτέ δεν αφέθηκε. Όσο οι συναναστροφές γίνονται όλο και πιο 'φυσιολογικές', τόσο γοητεύεται από την ζωή, την απλή ζωή, μακριά από την κυνικότητα και την δυσπιστία.

Μέχρι κάποιο σημείο, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κατασκοπικού θρίλερ και την ένταση μιας περιπέτειας μυστηρίου. Η σιωπή γύρω από την ταυτότητα και την καταγωγή της Hanna κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον μέχρι την αποκάλυψη του λίγο πριν το φινάλε, συνθέτοντας, μαζί με την υπέροχη ερμηνεία της πρωταγωνίστριας και την μουσική των Chemical Brothers, μια ταινία που έχει τα προσόντα να σε κερδίσει. Το ξύλο που ρίχνει η πιτσιρίκα στην ταινία, είναι αληθοφανές και πολύ ωραίο. Ο χαρακτήρας της γίνεται συμπαθής λόγω της αθωότητας που εμπνέει παρά το άγριο δολοφονικό της ένστικτο και την ατσαλένια θέληση. Ο σκηνοθέτης φρόντισε να βγάλει τη νεαρή ασπροπρόσωπη, αφού κατάφερε να πλέξει και να σερβίρει ένα ψυχροπολεμικό θρίλερ, με χιτσκοκική ατμόσφαιρα, τη δράση του Bourne Identity και τη πορεία ενηλικίωσης της Mathilda.

Aξιοπρεπέστατο και με καλογραμμένο στόρι το Hanna απογειώνεται στο πρώτο μέρος και αποκτά φρενήρη ρυθμό εξιτάροντας τον θεατή και παράλληλα κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον. Στο δεύτερο φαίνεται να χωλαίνει κάπως, να κατεβάζει τον πήχη έκρηξης, χάνοντας έτσι κάπως στο περιεχόμενο. Δυστυχώς η γεύση που αφήνει στο τέλος είναι σχετικά πικρή αλλά αυτό δε καταφέρνει να ακυρώσει μια εξαιρετική ταινία. Υπάρχουν σκηνές, που κατά την άποψή μου δεν χρειάζονταν, γιατί κουράζουν αρκετά. Από την στιγμή που πάει η πρωταγωνίστρια στην πόλη και αφήνει το δάσος, υπάρχουν θεματάκια και κάπου εκεί αρχίζουν και τα σεναριακά προβλήματα καθώς προκύπτουν ένα σωρό ερωτηματικά σχετικά με τα κίνητρα των ηρώων και όλα αυτά που τους ωθούν σε ένα ανελέητο κυνήγι αλληλοεξόντωσης. Ο τρόπος που κόβει την περιπέτεια, για να εξερευνήσει τον έξω κόσμο η πρωταγωνίστρια, χαλάει κάπως την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που είχε αρχικώς, με τις απαντήσεις ωστόσο να δίνονται στο φινάλε.

Η Saoirse Ronan σε κερδίζει απόλυτα με την ερμηνεία της που είναι εντυπωσιακή και το σπάνιας ομορφιάς πρόσωπό της που σου προκαλεί άμεση συμπάθεια και θαυμασμό. Η Cate Blanchett υποδειγματική είναι όσο “στεγνή”, αδίστακτη και ψυχρή προστάζει ο ρόλος της, ενώ και ο Eric Bana είναι στιβαρός στην ερμηνεία του, φτιάχνοντας μία τριάδα φωτιά. Ίσως να έχει περισσότερες δυνατότητες σαν ταινία. ίσως η καλύτερη αξιοποίηση του δεύτερου μισού κι ένα πιο ανατρεπτικό και δυνατό φινάλε να την έκανε μία απόλυτα καλοστημένη ταινία του είδους. Η συνολική της εμφάνιση όμως δεν σου αφήνει περιθώρια αντίστασης στο επιβλητικό της τέμπο. Σου προκαλεί συχνά αυτή την γλυκιά αίσθηση της ανησυχίας, της ευχάριστης αναταραχής. 7/10!!