Burnt by the Sun (1994)

Και τα τρία τα έργα "Burnt by the Sun" (burnt by capitalist money ορθά) του φιλοτσαρικού (ναι φιλοτσαρικός και οπαδός της επιστρογής του Βασιλιά - τρομάρα του - είναι ο Μικχάλκοβ), βρίθουν αντισταλινικής τάχα μου αλλά στην ουσία είναι αντισοσιαλιστική-αντικομμουνιστική προπαγάνδα.  Καλύτερα με το ξύλινο αλέτρι του Τσάρου, την πρωτόγονη παραγωγή με το χέρι και την τσάπα στους μείον 40, παρά με τον Σοσιαλισμό της αυτοματοποιημένης παραγωγής.  Με πόρνες σε κάθε τετράγωνο της Ρωσίας, με το 80% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας, με 1000 ολιγάρχες να ελέγχουν και να καρπώνονται σε προσωπικούς λογαριασμούς το 75% του πλούτου της Ρωσίας, με το 60% του κόσμου αλκοολικούς, με την παραγωγή στάσιμη και συρρικνούσα χρόνο με τον χρόνο σε σχέση με αυτήν την ΕΣΣΔ, μας κάνει μαθήματα για την εποχή του Στάλιν... Κι όλα αυτά, εν μέσω κυριαρχίας του καταστροφέα κάθε έννοιας της κοινωνίας, Γιέλτσιν, μιας και ο αξιότιμος αυτός κύριος ήταν Πρόεδρος της Ρωσίας όταν χρηματοδοτήθηκε τούτη η ταινία.  Πότε, επί Γιέλτσιν, όταν το μόνο που εξήγαγε τότε η Ρωσία, ήταν τα κορίτσια της κατά εκατομμύρια και με μια οικονομία στα πρόθυρα της τότε Ουγκάντας... Και σιγά τα αυγά, έχουν δει τα μάτια μας αντικομμουνισμό με την σέσουλα, στον Μικχαλκόβ του Γιέλτσιν θα κολλήσουμε τώρα... Να μας εξηγούσε κιόλας ο Μικχαλκόβ γιατί γινόταν όλα αυτά και τι σημαίνει ταξική πάλη σε μια κοινωνία, όπως την διδάσκονταν από το δημοτικό κιόλας στην ΕΣΣΔ, καλά θα ήταν.  Η αριστοκρατική καταγωγή και τα χούγια της μπουρζουαζίας, φαίνεται πεθαίνουν μετά τον θανάτο του φορέα τους.  Σαν τον πατέρα του ένα πράγμα, που δεν δίστασε να γράψει τους στίχους του ύμνου της ΕΣΣΔ δύο φορές και καπάκι μετά τον Ρωσικό με περίσσεια άνεση και επιτηδευματοσύνη, λες και πρόκειται για το πιο φυσικό πράγμα στον πλανήτη να υμνείς τους εργάτες από την μία και τους καπιταλιστές-βρυκόλακες από την άλλη, με την ίδια ελαφρότητα και απλότητα.  Τραγικά πράγματα για την διαλεκτικοϋλιστικά ταγμένη λογική, εύκολα για την ευκαιριστική, καιροσκοπική, οπορτουνιστική.  Το είδαμε και με τους σημερινούς, τάχα μου "Μαρξιστές" τρομάρα τους, ψευτοαριστερούς κυβερνώντες.  Μπρος στο μαρούλι του καπιταλιστή και στην ατομική βολή, πάει περίπατο η επιστήμη της Πολιτικής Οικονομίας κατά Μαρξ, που διδάσκει επιστημονικά και δίχως την παραμικρή αμφισβήτηση από όλους ως τα σήμερα, τα αντιφατικά αδιέξοδα της μαύρης πανούκλας του καπιταλισμού.  Μετά τον θάνατο του Στάλιν, κάνανε πως τους τα διδάσκανε αυτά στην ΕΣΣΔ των Κχρουστιόβ, Μπρέζνιεφ και Γκορμπάτσιοβ και αυτοί κάνανε πως τα μαθαίνανε, με αποτέλεσμα να διδάσκονται στην ανώτατη σχολή κομματικών στελεχών του ΚΚ της ΕΣΣΔ, τα "καλά" του καπιταλισμού και της αγοράς, κατά τα έτη 1987-1991.  Πώς να μην σου βγουν όχι πέντε αλλά χίλιοι πέντε Μικχάλκοβ μετά...

μια εξαιρετική ταινία που όχι μόνο σε βάζει στο κλίμα εκείνης της σκοτεινής εποχής του τέλους του Στάλιν αλλά δείχνει το τέλος μιας εποχής ενώ ταυτόχρονα, ρίχνει και μια διεισδυτική ματιά στους χαρακτήρες. Αγαπημένη σκηνή στο ποτάμι. Απ τις καλύτερες ταινίες ποτέ

Στην πρώτη μία ώρα με κούρασε, πλατειάζει υπερβολικά και χωρίς ουσιαστικό λόγο. Μετά, γίνεται καλή.
Δίνει με πικρή αξιοπρέπεια μια υπόμνηση για την εποχή που έλαβαν χώρα στην ΕΣΣΔ οι περιβόητες "Δίκες της Μόσχας", με τις μαζικές εκκαθαρίσεις από το σταλινικό καθεστώς ονομαστών συντρόφων, παλαιών στελεχών που είχαν αναδειχθεί στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Το κοριτσάκι παραδίδει θαυμάσια ερμηνεία (σε αντίθεση με τη "μαμά" της) και, πηγαίνοντας προς το τέλος, συγκινεί.
Συνολικά, μέτρια θα τη χαρακτήριζα την ταινία, εξαιτίας της βαρετής πρώτης ώρας.

πολύ ωραία ταινία με υπέροχη μουσική που δίνει πολύ γλαφυρά το κλίμα εκφοβισμού επί στάλιν. η το ταγκό είναι το γνωστό tired sun