99 σπίτια / 99 Homes (2014)

Πάντα επίκαιρο θα είναι ένα τέτοιο κοινωνικό ζήτημα με τη μάστιγα των εξώσεων, με τη μαφία των μεσιτικών γραφείων, να ξεγυμνώνουν τον απάνθρωπο χαρακτήρα τους και να παρουσιάζουν περίτεχνα κάθε ηθική συνιστώσα. O Ramin Bahrani, ένας από τους λίγους σκηνοθέτες που πραγματεύεται συστηματικά και ευαίσθητα τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των μη προνομιούχων, στήνει ένα ανθρώπινο δίλημμα με φόντο την επιβίωση στα χρόνια της οικονομικής χολέρας. Μας δείχνει πώς θύματα αναγκάζονται να μπουν στη δούλεψή τους και να επιβάλλουν την ίδια καταδίκη που είχε βιώσει ο ίδιος σε άλλους ενοίκους. Στην ουσία δηλαδή, έχει τη δυνατότητα το σύστημα να σε φτάσει σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης που, για να επιβιώσεις, αν το θέλεις ακόμα και να θριαμβεύσεις, να πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων, γνωρίζοντας ωστόσο ότι, με τη συμπαράσταση του συστήματος, μπορείς να γίνεις βασιλιάς. Η δράση της μπαίνει μάλιστα στο μικροσκόπιο, μιλώντας ξεκάθαρα για κρατική υποστήριξη κι ανοχή, μην αφήνοντας απ' έξω την ατομική ευθύνη, είτε από την πλευρά των νοικοκυριών που παρασύρθηκαν από τα ευνοϊκά δάνεια των τραπεζών, είτε από την πλευρά των ανθρώπων που αποτελούν μέρος του συστήματος. Με επιθετικά κοντινά πλάνα και μία πλοκή που υποστηρίζει έξοχα και δραματικά το θέμα, παρουσιάζει και κοιτάζει στα ίσια τις εκπτώσεις που ο σημερινός κυνικός κόσμος αναγκάζει τον ανελέητα χτυπημένο από τη μοίρα άνθρωπο να κάνει για να συντηρηθεί.

Ο Andrew Garfield παραδίδει μια εξαιρετική και φυσική ερμηνεία γεμάτο ρεαλισμό, ένταση και συναίσθημα, το ίδιο κι ο Michael Shannon, του οποίου το απόκοσμο παρουσιαστικό, η μανία να καταστρέφει και να εξοντώνει ζωές (στερώντας τον βίο τους και την περιουσία που απέκτησαν και προσπαθούν να συντηρήσουν με κάθε μόχθο, ιδρώτα και αίμα) ταιριάζει γάντι με τον αδίστακτο χαρακτήρα που υποδύεται. Δίνει μεγάλη μάχη για να μην εκπέσει εντελώς στον διδακτισμό και το ανυπόφορο μελόδραμα και ευτυχώς το καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία. Η ταινία είναι καθαρόαιμα αμερικανική, βασισμένη στη νοοτροπία μιας χώρας που έχτισε τα θεμέλιά της πάνω στο δίκαιο του ισχυρού, που δεν πριμοδοτεί ποτέ τους losers, παρά μόνο τους νικητές (ένα σύστημα, καθόλου μακρινό απ’ το δικό μας αλλά όχι ταυτόσημο). Στο σύνολό της, μια καλοφτιαγμένη ταινία που αξίζει την προσοχή μας, είναι μια ταινία για την οικογένεια, τις φιλοδοξίες και πάνω από όλα τις αξίες, έχει έντονους ρυθμούς της αφήγησης και δεν κάνει ούτε στιγμή κοιλιά από την αρχή μέχρι το τέλος, έχει φυσική ατμόσφαιρα, συνδέεται συναισθηματικά ο θεατής με τους ανήμπορους ανθρώπους, η σκηνοθεσία είναι σφιχτοδεμένη, η διάρκεια λογική και συνετή, αν και θα μπορούσε να ήταν λίγο μικρότερη και αποτελεί αναμφισβήτητα μια καταγγελία του Ramin Bahrani απέναντι στις άγριες μεθόδους του σύγχρονου καπιταλισμού, που μας υπενθυμίζει πως όταν το χρήμα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την ηθική, η κοινωνική απομόνωση καραδοκεί, γιατί τελικά κάποιες δουλειές μπορεί να είναι και ντροπή. 9/10!!!

Παραδόξως τις τελευταίες μέρες, είτε από επιλογή είτε τυχαία, βλέπω ταινίες που έχω ξαναδεί.
Η συγκεκριμένη επιλογή έγινε τυχαία, δεν είχα σχόλιο και θυμήθηκα ότι την είχα δει πιο παλαιά μετά από τα τρία πρώτα λεπτά.
O Ramin Bahrani χειρίζεται ένα θέμα το οποίο έχει αγγίξει και την δική μας κοινωνία.
Η πρόσφατη οικονομική κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και προήλθε από την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων. Μια φούσκα που παραφούσκωσε και έσπασε. Απλοϊκά, οι τράπεζες δάνειζαν ανεξέλεγκτα για οικιστικούς σκοπούς και όταν τα νοικοκυριά δεν μπορούσαν να πληρώνουν δόσεις η φούσκα έσπασε, οι οικογένειες βρέθηκαν στον δρόμο, διότι φυσικά δεν υπήρχε καμία προστασία για την πρώτη κατοικία.
Εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο, με πολύ όμορφη ροή .... σε άλλες εποχές θα το θεωρούσαμε αποκύημα της φαντασίας του σεναριογράφου.
Η ταινία του Bahrani βυθίζεται στην δίνη των γεγονότων, η απόγνωση και αργότερα η απληστία κάνουν το θύμα, θύτη...
"Homo homini lupus est" Δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί, τουλάχιστον για τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει καταπληκτικά ο Michael Shannon, ευτυχώς όμως ο εξίσου καλός Αndrew Garfield αφήνει μια νότα αισιοδοξίας, υπάρχει ακόμα μια στάλα ανθρωπιάς.

Έχει ένα ενδιαφέρον σενάριο, που προκαλεί διάφορα  συναισθήματατα   στον θεατή  ωστόσο αρχίζει γρήγορα μετά από καμιά ώρα όμως φαίνονται οι ηθικοί φραγμοί και όρια του πρωταγωνιστή, ειδικά όταν αντιλαμβάνεται τα λάθη του μέσω της οικογένειάς του και το τέλος της ταινίας μοιάζει αναπόφεκτο.  Το κακό αφεντικό παίζει πολύ πειστικά τον ρόλο του και δείχνει την σκληρότητά του  και δεν έχει  υπαρκτά ανθρώπινα συναισθήματα.  8/10

Καλη κ πιστευω θα μπορουσε να τα παει κ καλυτερα.