Leviathan (2014)

Σκοτεινή, σαρκαστική, κυνική και πικρή στην επιγευσή της, η ταινία καταδεικνύει, ότι η οργανωμένη θρησκεία δεν αποτελεί λύση, η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο είναι χωρίς αντίκρισμα και το σύστημα μοιάζει ακατανίκητο. Ο σκηνοθέτης απεικονίζει ένα τοπίο -πολιτικό και κοινωνικό- όπου επικρατεί η ωμή και απόλυτη βία της εξουσίας, όπου ο απλός πολίτης στέκεται ανυπεράσπιστος απέναντί της, έρμαιο στην αρπακτικές διαθέσεις της. Καθώς η ώρα περνά και στα 142 λεπτά της ταινίας συσσωρεύονται σκηνές και γεγονότα, οι αιχμές του φιλμ γίνονται όλο και πιο επώδυνες, η πραγματικότητα δείχνει τα ματωμένα δόντια της και οι ήρωες στριμώχνονται όλο και πιο άβολα σε μια γωνία από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν, τόσο εξαιτίας των δικών τους πράξεων όσο και μέσα από πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν. Έτσι το "Leviathan" αποκτά την υφή όχι μόνο ενός προσωπικού δράματος, αλλά κι ένα από τα πιο αιχμηρά κατηγορώ απέναντι στο κράτος και την εκκλησία, μορφές εξουσίας και καθοδήγησης που στη Ρωσία του σήμερα (αλλά δυστυχώς όχι μόνο εκεί) έχουν χάσει τον ρόλο του συμπαραστάτη κι έχουν πάρει αυτόν του εχθρού του απλού πολίτη. Έχει αργή, αλλά συγκροτημένη και κλιμακούμενη σκηνοθετική άποψη, με βαριά ατμόσφαιρα γεμάτο ένταση σκηνές, ψυχρά χρώματα, ειρωνεία διάχυτη, σαρωτικό μοντάζ, ποιητικές εικόνες και με δυνατές, πειστικές και χωρίς ίχνος υπερβολής ερμηνείες. Ενσαρκώνουν τραγικούς κινηματογραφικούς χαρακτήρες, ανθρώπινες φιγούρες απελπισμένες και αδικημένες, των οποίων η μόνη παρηγοριά φαίνεται να είναι η βότκα, που ρέει σε αφθονία σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Oι παραλληλισμοί εικόνων, οι συμβολικές μεταφορές και η σημειωτική έχουν σημαντικό ρόλο σε όλο το έργο. Η πολύ μεγάλη διάρκεια της, αναπόφευκτα δημιουργεί μερικά κενά στον ρυθμό της και σίγουρα μερικά σημεία τα οποία θα μπορούσαν να λείπουν και να οδηγήσουν σε μια οικονομία χρόνου που θα ανέβαζε ακόμα περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα.

Στο φόντο, αφήνει τη φύση με τη μυστηριακή της όψη να λειτουργήσει σαν ένα πλαστό σκηνικό, το οποίο εν αντιθέσει με όσα συμβαίνουν στους πρωταγωνιστές του, παραμένει απάνθρωπα όμορφο, δημιουργώντας μας μια συντριβή πολύ πιο επίπονη. Κάπως έτσι ο τίτλος του φιλμ απηχεί τόσο το ομώνυμο βιβλίο του Thomas Hobbes "Λεβιάθαν" για την αναγκαιότητα ύπαρξης του Κράτους ως σταθεροποιητικού παράγοντα της ανθρώπινης κοινωνίας, μόνο και μόνο για να καταδείξει μέσα από την αφήγησή του το πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη στον σύγχρονο κόσμο. Εντέλει, ό,τι βλέπουμε είναι μια αληθινή τραγωδία, η ιστορία ενός απλού ανθρώπου, που υπερασπίζεται το σπίτι και την οικογένειά του και συνθλίβεται. Έξοχο δείγμα καταγγελτικού κινηματογράφου. Αποτυπώνει με έντονο τρόπο το χάλι της σημερινής Ρωσίας, παρουσιάζει τη θλιβερή αλλά άκρως ρεαλιστική πραγματικότητα μιας χώρας που έχει χάσει την αξιοπρέπεια και τις αξίες της, καθιστώντας την ικανή να ταυτιστεί με οποιαδήποτε άλλη κοινωνία. Το βιβλικό τέρας Λεβιάθαν καταβροχθίζει τους πάντες και τα πάντα. Η ψυχή των ανθρώπων της Ρωσίας και η καρδιά του κτήνους που είναι το κράτος και τα κέντρα εξουσίας ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας σε ένα φιλμ που διαγράφει στην διάρκειά του μια ολοκληρωμένη κυκλική διαδρομή (παγιδεύοντας τον ήρωά του σε έναν φαύλο κύκλο) αλλά και προσφέροντας μας μια σπουδαία κινηματογραφική εμπειρία γεμάτη αλήθεια και μεγαλείο, ένα έργο υπέροχων φιλοδοξιών αλλά πάντα στο μέτρο του ανθρώπου. Ο Zvyagintsev κινηματογραφεί αφοπλιστικά ένα υπαρξιακό θρίλερ, μια σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Σίσυφου, πικρός, απαισιόδοξος και κινηματογραφικά συναρπαστικός. 8/10!!

ταινια με θεμα τον διεφθαρμενο κρατικο μηχανισμο........

πολυ αργο.....μελαγχολικο......

οι πρωταγωνιστες μονιμα μεθυσμενοι , σε εκνευριστικο βαθμο......

πνιγουν την μοναξια τους στο ποτο, σε ενα ερημο παγομενο τοπιο.....μια ζωη χωρις προοπτικη........

περιμενα κατι καλυτερο.....οχι τοσο μουντο.....

δεν ειναι ταινια για ψυχαγωγια........

αν καποιος αρεσκεται σε καταθλιπτικες ταινιες , ας τολμησει..........

6,5/10