Gett: The Trial of Viviane Amsalem / Το διαζύγιο: Η δίκη της Βίβιαν Αμσαλέμ (2014)

Το Gett είναι ένα άρτιο καταγγελτικό δικαστικό δράμα, ενώ ταυτόχρονα είναι μια πρωτότυπη ταινία, γεμάτη κινηματογραφικές ανατροπές, που εναλλάσσει τις δηκτικές με τις κωμικές διαστάσεις μιας συγκλονιστικής ιστορίας σε διάρκεια πέντε ετών (απίστευτο γεγονός ο άντρας να έχει περισσότερες εξουσίες από τους δικαστές). Η μελετημένη πλάνο προς πλάνο σκηνοθεσία και το καθηλωτικό σενάριο αιχμαλωτίζουν τον θεατή σε συνδυασμό με την αφηγηματική σπιρτάδα, ενώ οι εξαιρετικές ερμηνείες –πρωταγωνιστικός ρόλος για την Ronit Elkabetz- αποδίδουν σε βάθος το παράλογο και άδικο στοιχείο της υπόθεσης. Ξεκινά χαμηλότονα, αποστασιοποιημένα, σχεδόν βωβά, σχεδόν ασπρόμαυρα και προχωρά ανεβάζοντας τους τόνους, παίζοντας με τη γλώσσα και τη σιωπή, προσθέτοντας στοιχεία στην προσωπικότητα της ηρωίδας της, δίνοντάς της πρόσωπο και φωνή μέχρι μια απολαυστική, εκρηκτική κλιμάκωση με στιβαρούς διαλόγους. Αντιμετωπίζοντας το θέμα της με μελαγχολία αλλά και χιούμορ, η ταινία τολμά να συνδέσει την τραγωδία όχι με σοβαροφάνεια, αλλά με σκηνές κωμωδίας του παραλόγου, σα να κοροϊδεύει την ίδια την παραδοξότητα της σκληρής ιστορίας που περιγράφει. Οι σκηνοθέτες καταφέρνουν να περάσουν μέσα από τη διαρκή λεκτική αντιπαράθεση και χιούμορ, και συναίσθημα, και μια καθαρή πολιτική στάση. Με την κάμερα να παραμένει­ από την αρχή μέχρι το τέλος "εγκλωβισμένη" στη δικαστική αίθουσα και στους διαδρόμους έξω από αυτήν, μια κλειστοφοβική αίσθηση κυριαρχεί. Δε σε κουράζει στιγμή η ταινία καθώς έχει μία δυνατή εσωτερική ένταση

Τα πιο δυνατά σημεία των πρωταγωνιστικών ερμηνειών είναι τα βλέμματα και οι εκφράσεις τους, που θυμίζουν βωβό κινηματογράφο. Η Ronit Elkabetz με βλέμμα που μιλάει όσο χίλιες λέξεις και με μια έντονη κινηματογραφική αξιοπρέπεια, δίνει στη μοναχική ηρωίδα της καθολική εμβέλεια, την ενσαρκώνει με στωικότητα την δύσμοιρη αυτή γυναίκα και εκφράζει αβίαστα την αποφασιστικότητά της, την εσωτερική της γαλήνη, τη σιωπή της, που είναι η σιωπή κάποιας που έχει προετοιμάσει τον εαυτό της και έχει σκεφτεί σοβαρά τι πάει να κάνει (το ξέσπασμά της σε μία από τις πολλές συνεδριάσεις προς το τέλος είναι απίστευτο, καθώς λέει πολλές αλήθειες μαζεμένες). Ταυτόχρονα, τα μάτια της κρύβουν πόνο, φόβο, απόγνωση, θέληση, πείσμα και πολλά που θα ήθελε να εκφράσει ή που προτιμά να κρατήσει για τον εαυτό της (μιλά για τα δικαιώματα του χαρακτήρα της, την τιμή και κυρίως την υποβάθμιση της ως γυναίκα). Σε αντίθεση με τα μάτια του συζύγου Elisha (ο Simon Abkarian, είναι εξίσου συγκλονιστικός), τα οποία στερούνται έκφρασης, αναδύουν ηρεμία και αυτοπεποίθηση. Καθηλωτικές είναι και οι ερμηνείες των δικαστών, οι οποίοι ενώ φαίνονται απάνθρωποι, υπάρχουν στιγμές που γίνονται ανθρώπινοι και ο θεατής διακρίνει τη στεναχώρια και τη σύγχυση τους και αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση αυτή, μπορεί μια μέρα να αφορά και τους ίδιους, τις συζύγους, ή τις κόρες τους. Ένα σενάριο γεμάτο σασπένς που παράλληλα σημειώνει την κλιμάκωση της συναισθηματικής φόρτισης των χαρακτήρων. Κοφτερό, ουμανιστικό, αληθινό, με καθηλωτικές ατάκες. Μπουνιά στο απάνθρωπο σύστημα συμπεριφοράς εναντίον των γυναικείων δικαιωμάτων που επικρατεί μέχρι και σήμερα. 9/10!!

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πόσο άχρηστο και γελοίο δικαστικό σύστημα έχουν εκεί που ασχολούνται με τέτοια ανιαρά θέματα, μόνο πότε πάνε τουαλέτα δεν ρώτησαν όλη τη γειτονιά να μάθουμε κι εμείς αν ξέρουν ή όχι. Αυτό που με κούρασε νοητικά, είναι η βλακεία των ανθρώπων, που πηγάζει και από έναν εγωισμό που δεν αφήνει το μυαλό να αναπνεύσει. Πραγματικά αν αυτό είναι αλήθεια και γίνονται όντως τέτοια δικαστήρια και τέτοιες στιχομυθίες είναι για γέλια. Νοημοσύνη αμοιβάδας έχουν. Αναλώνονται σε άσχετα θέματα κι όλα αυτά για ένα ρημαδοδιαζύγιο, έλεος δηλαδή. 500 χρόνια πίσω είναι αυτοί οι λαοί. Ελευθερία και δικαίωμα είναι άγνωστες λέξεις γι' αυτούς.

Μια ταινία, που αποτελεί το τρίτο μέρος μιας τριλογίας με βασικό πυρήνα τη σχέση δύο συζύγων, μέσα από το πρίσμα της αντρικής κυριαρχίας που χαρακτηρίζει την Ισραηλινή οικογένεια. Στο πρώτο μέρος (To Take a Wife 2004), η Viviane επιθυμεί να εγκαταλείψει την ψυχρή συζυγική εστία μετά από είκοσι χρόνια γάμου, ενώ στο δεύτερο (The Seven Days 2008), το ζευγάρι δεν είναι πια μαζί, αλλά ο σύζυγος είναι εξαιρετικά φορτικός. (ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΣΑΙΤ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ).

Έσχατη ταινία για τη Ronit Elkabetz, που τον Απρίλιο του 2016 έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, μόλις στα 51 της χρόνια! Πολύ κρίμα!!.

H δικαιοσυνη πρεπει να εχει κοσμικο μονον χαρακτηρα αλλιως θα συμβαινουν αυτα που δειχνει η ταινια......