Risen / Ανάσταση (2016)

Το έργο είναι περισσότερο ένα επεισόδιο μιας αστυνομικής σειράς που το μυστήριο της απλώνεται και εξαντλείται, παρά ένα κλασικό, βιβλικό έπος, αφού δεν λέει ακριβώς τα ίδια και τα ίδια –με το χέρι στο Ευαγγέλιο– αλλά εξελίσσεται με τα μάτια ανοιχτά σε κάθε στοιχείο από Ευαγγέλια και λοιπές πηγές, ιστορικές και προφορικές, με οίστρο εγκληματολογικών προδιαγραφών και ένα θριλερικό ενδιαφέρον για το ποιoς είδε τον Εσταυρωμένο και τις ανακρίσεις για την επίλυση του γρίφου, αλλά μέχρι να φτάσει στο φινάλε, έχεις αγωνία, παρόλο που ξέρεις ακριβώς τι έχει συμβεί, επειδή το έχεις δει δεκάδες φορές κάθε Πάσχα σε όλα τα βιβλικά. Ενώ η αρχική σύλληψη είναι υποσχόμενη, το τελικό αποτέλεσμα κινείται σε θλιβερά ρηχά νερά, καθώς τελικά η όλη ιστορία είναι σκέτη μυθοπλασία και ό,τι βλέπουμε φιλτράρεται μέσα από τα μάτια ενός άπιστου, δεν διαθέτει δράμα, σίγουρα όχι ιδιαίτερη μυσταγωγία και ούτε πολλή πρωτοτυπία. Θεματικά στηρίζεται βέβαια σε γνώριμες περικοπές του Ευαγγελίου, διανθίζοντας της όμως με λεπτομέρειες που καμία Γραφή δεν αναφέρει, για να αναδείξει την κεντρική ιστορία του προβληματισμένου και με τάσεις χριστιανοποίησης Ρωμαίου. Θυμίζει έντονα δραματοποιημένο ιστορικό ντοκιμαντέρ. Η σκηνοθεσία και τα σκηνικά είναι συμπαθητικά, όπως και η αγωνιώδης μουσική υπόκρουση που γίνεται για να τονώσει το ενδιαφέρον του θεατή, ανεβάζοντας ρυθμούς και ένταση, ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών αρκούν αλλά δεν αναδεικνύουν κάτι ιδιαίτερο. Είναι ρηχές χωρίς να αποδίδουν την εικόνα ολοκληρωμένων χαρακτήρων. Με εξαίρεση ορισμένων σκηνών σε γενικές γραμμές δε συγκινούν.

Έτσι πιο αναλυτικά, λανθασμένη ήταν η επιλογή του αγριεμένων χαρακτηριστικών, του μελαμψού Cliff Curtis για να αποδώσει τον Ιησού, που όχι μόνο δεν ήταν πειστικός στην ερμηνεία του και στο λόγο του, αλλά ακόμα και η εκφραστικότητά του ήταν άχαρη, ενώ τα κοντινά πλάνα του σκηνοθέτη στον ηθοποιό προκάλεσαν μάλλον γέλια, παρά δέος. Οι Απόστολοι έμοιαζαν με χίπηδες, για να μην αναφερθώ στους φρουρούς που μεθούσαν ενώ έπρεπε να φρουρούν τον τάφο. Ο Joseph Fiennes το παλεύει μόνος του να σώσει ένα υποτυπώδες και προσχηματικά επιφανειακό σενάριο και δείχνει να τα καταφέρνει μόνο από πλευράς ερμηνευτικής φύσεως. Η αναζήτηση της πίστης εκ μέρους του Ρωμαίου γίνεται με τρόπο φαιδρό, που τελικά προσβάλλει την ίδια την έννοια της πίστης. Ο νέος πιστός δεν έρχεται σε κανένα σημείο σε επαφή με το λόγο του Χριστού, απλώς γίνεται μάρτυρας σε μια σειρά θαυμάτων που δεν του αφήνουν το περιθώριο της αμφιβολίας. Η όλη ιδέα της πίστης βέβαια έτσι αχρηστεύεται, αλλά κανείς σε αυτό το έργο δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται γι` αυτό. Η ταινία αφενός μεν παρακάμπτει όλους τους μαθητές του Ιησού πλην του Πέτρου, αφετέρου δε παραλείπει να εμβαθύνει σε οποιοδήποτε συναίσθημα και έτσι, αφού δεν υπήρξε μέριμνα για κάποια αξιοπρεπή ανάπτυξη της ιστορίας, ναυαγεί. Ούτε στην πίστη δίνεται έμφαση, ούτε περιπέτεια δημιουργείται, ούτε καν το γνώριμο κλίμα ευλάβειας που καμιά φορά και για συγκεκριμένο κοινό είναι υπεραρκετό για θρησκευτικού περιεχομένου ταινίες. Κανένας χαρακτήρας δεν φαίνεται να αντλεί την πίστη του αυθεντικά και καμία προσοχή δεν δίνεται στη διδασκαλία του Χριστού, παρά μόνο χρησιμοποιείται αυτή σαν ντεκόρ για μια αδιάφορη βασική ιστορία. 5.5/10!!!

Πολυ ωραία ταινία ..ξεφευγει απ τα τετριμμένα πλαίσια των κινηματογραφικών σταυρώσεων .Εξαιρετος ο Joseph Fiennes στο ρολο του χιλιαρχου  . 

Παραδόξως ειναι καλη και στο πνευμα των Ευαγγελιων,(και της παραδοσης). χωρις να ειναι γλυκερή, η εκκοσμικευμενη ....

Ελαφρά παραλλαγή της ιστορίας, χωρίς να προσβάλλει (βλ. Scorsese), ή να προβάλλει τα σαδιστικά ένστικτα του σκηνοθέτη (βλ. Gibson). Περισσότερο έξυπνη και λιγότερο επική, με κάποιες χιουμοριστικές πινελιές, και πρωτότυπη από την άποψη ότι προβάλλεται μέσα από “ρωμαικά μάτια”. Σίγουρα δεν μπορεί να αποδώσει και να καλύψει το εύρος της πνευματικότητας των Ευαγγελίων, δεν χάνει όμως και την ουσία, η οποία δεν είναι άλλη από τη μετάνοια, την αγάπη, και τη χαρά της αιώνιας εν Χριστώ ζωής.