Intolerance: Love's Struggle Throughout the Ages (1916)

Καλημέρα. Σε ένα μεγάλο βαθμό είναι λογικό αυτό για τους Αμερικάνους (και με αυτό εννοώ τους κατοίκους των ΗΠΑ) της εποχής εκείνης, και όχι μόνο για τις γυναίκες, γιατί μιλάμε για μια Αμερική τελείως διαφορετική από το σήμερα, με μεγάλη φτώχεια (παρεμπιπτόντως, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα άρχιζαν να "φτιάχνονται"-χτίζονται οι ΗΠΑ, κυρίως από λεφτά αμφιλεγόμενα, δηλαδή προερχόμενα από Ιταλούς μετανάστες που είχαν έρθει από τον Νότο της Ιταλίας), και η φτώχεια δεν είναι σύμμαχος του καλλωπισμού… επίσης, γι' αυτό δε θα δεις και πολλούς ευτραφείς στους ηθοποιούς στις ταινίες της εποχής, με εξαίρεση κάποιους που είχαν πάχος λόγω γενετικού υποβάθρου… αλλά ναι, ειδικά για τις γυναίκες, λόγω της μειωμένης θέσης που είχαν στην κοινωνία, υπήρχαν ιδιαίτερες δυσκολίες… σκέψου ότι εκείνη ήταν η εποχή που κάποιες από τις γυναίκες που έπαιζαν στις ταινίες είχαν αρχίσει να πληρώνονται για πρώτη φορά (πριν δεν πληρωνόντουσαν καν), αν και το σινεμά τότε υπήρχε ήδη κάπου στα 20 χρόνια (ενδεικτικά, στις πρώτες ταινίες, όταν δεν υπήρχαν καν μεγάλου μήκους ταινίες, δηλαδή από 40 λεπτά και πάνω παραγωγές, δεν τις έγραφαν καν στους τίτλους τέλους ή αρχής… εκτός από καθόλου χρήματα, δεν τους έδιναν και καθόλου credits)… όσον αφορά την ταινία, αποτελεί ένα από τα πρώτα έπη στην ιστορία του σινεμά, αν και (αν θυμάμαι καλά) στη δημιουργία του 1ου έπους του σινεμά τους είχαν προλάβει οι Ιταλοί (καημένοι σύγχρονοι Αμερικάνοι, πάντα τους προλαβαίνουν οι άλλοι), με ταινίες όπως το Cabiria (1914), και, εντωμεταξύ, δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια τότε που είχαν αρχίσει να κάνουν μεγάλου μήκους ταινίες (πόσο μάλλον έπη) και τα πρώτα χρόνια του σινεμά κυριαρχούσαν παραγωγές των Γάλλων και των Άγγλων, οι Αμερικάνοι ανέλαβαν λίγο μετά, ενώ οι Ιταλοί, ironically enough, είχαν λιγότερα χρόνια στον χώρο από τους Αμερικάνους (από όταν μπήκαν στον χορό οι Αμερικάνοι όμως, οι οποίοι νιώθουν παντού και προωθούν πάντα τον ανταγωνισμό, έγινε το "έλα να δεις" με τις αντιγραφές - από τότε ξεκίνησαν τα remake, τα prequel, τα sequel, τα reboot, κ.λπ., και μια εποχή που "κλέβανε" κάργα, όπως αρκετές φορές συμβαίνει ακόμα και σήμερα, και δεν έδιναν copyrights ή credits στους original δημιουργούς)… επίσης, πρέπει να ειπωθεί ότι η ταινία αποτελεί απάντηση του ίδιου του σκηνοθέτη, δηλαδή του D.W. Griffith, στον ίδιο τον εαυτό του, γιατί δημιουργήθηκε ως απάντηση στις κατηγορίες ότι με την προηγούμενη ταινία του, το The Birth of a Nation (1915), προωθούσε ιδέες της Ku Klux Klan και, για να μην του βγει το όνομα, κατέληξε σε αυτό το έπος που, παρ' όλο το μη νεαρό της ηλικίας του (τα έχει εκατοστίσει εδώ και μια πενταετία περίπου), έχει διαχρονικότητα σε πολλά σημεία… γι' αυτό και είναι μια ταινία που αξίζει κάποιος να τη δει ακόμα και σήμερα, δηλαδή εννοώ ότι δε χρειάζεται να υπάρχει ενδιαφέρον για τα πρώτα χρόνια του σινεμά για να τη δει, βλέπεται εύκολα και όχι μόνο από ιστορική σημασία…