The Help (2011)

Ταινιάρα.... φοβερή κ υπέροχη  !!!! Γέλασα πολύ κ συγκινήθηκα το ίδιο... 

Ένα αντιρατσιστικό μπεστ σέλερ μεταφέρεται με τον πλέον ανώδυνο τρόπο στην οθόνη. Καρτποσταλική, νοσταλγική ατμόσφαιρα εποχής, χαρακτήρες-γραφικά κοινωνιολογικά δείγματα, λίγο γέλιο, περισσότερο δάκρυ και ακόμη περισσότερη -αλά «Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά»- συγκατάβαση. Μπορεί το σενάριο να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά αυτή εδώ η ταινία στα 146 λεπτά που διαρκεί αποτελεί μια βαθιά συγκινητική ανθρώπινη ιστορία γεμάτη χιούμορ και θλίψη. Η εξαιρετική παράγωγη της ταινίας (από κουστούμια μέχρι μακιγιάζ και από σκηνικά μέχρι την φωτογραφία), η πολύ καλή απεικόνιση της εποχής και κυρίως οι ερμηνείες συνθέτουν μια προσεκτικά περιποιημένη ταινία που θα σε κάνει να γελάσεις, να νευριάσεις και να συγκινηθείς. Το γεγονός δε, ότι η ιστορία εξελίσσεται μέσα από τα μάτια της υπηρέτριας, προσθέτει αρκετούς πόντους στο όλο εγχείρημα. Οι ακρότητες αμβλύνονται- εκλείπουν από το έργο, όπως της ξέρουμε άλλωστε και η σκληρότητα στρογγυλεύει: για παράδειγμα, οι άνδρες, που σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, βασάνιζαν, έδερναν και βίαζαν τις υπηρέτριες στα σπίτια όπου εκείνες δούλευαν από το πρωί ως το βράδυ, απουσιάζουν παντελώς. Δεν είναι η πρώτη ταινία που μιλά για το θέμα, δεν θα είναι σίγουρα η τελευταία. Δεν λέει κάτι καινούριο, ούτε με κάποιον απρόβλεπτο τρόπο. Αυτό που κάνει, εκεί που βρίσκεται το μυστικό της, είναι ότι το λέει με την γλώσσα της καρδιάς με την αμεσότητα των συναισθημάτων, την αναγνωσιμότητα της ταύτισης. Με χιούμορ και σπιρτάδα με συγκρατημένη, δίκαιη οργή, με συγκίνηση αλλά όχι μελοδραματισμό.

Και κυρίως, με βασικότερο όπλο της, μια σειρά από γυναικείες ερμηνείες που χτίζουν ανθρώπινα πορτρέτα με βάθος πολύ μεγαλύτερο απ όσο η αφήγηση σου επιτρέπει να ανακαλύψεις, με λεπτομέρειες που αφήνουν να εννοηθεί κάτι περισσότερο από την κατάσταση τους: Η ίδια η φύση τους. Η Βαϊόλα Ντέιβις είναι συγκλονιστική και σπαρακτική, η Οκτάβια Σπένσερ (η οποία τιμήθηκε με Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα) γεμάτη ενέργεια, χιούμορ αλλά και εσωτερική δύναμη, η Μπράις Ντάλας Χάουαρντ μισητά αμετακίνητη στις προκαταλήψεις της, η Τζέσικα Τσαστέιν απολαυστικά εύθραυστη σε έναν ρόλο που αποδεικνύει την γκάμα του ταλέντου της. Η σκηνοθεσία του Τέιτ Τέιλορ είναι καλοφτιαγμένη, άρτια, απολαυστική. Και το ότι το φιλμ χρησιμοποιεί σαν βασικό αφηγητή, σαν καταλύτη για την κοινωνική συνειδητοποίηση των μαύρων υπηρετριών μια λευκή ηρωίδα, δεν έχει να κάνει με κανενός είδους συγκατάβαση, παρά μόνο με την προέλευση της ματιάς: από την συγγραφέα, τον σκηνοθέτη –και οι δυο μεγαλωμένοι στον νότο-, την πλειοψηφία του καλώς ή κακώς λευκού κοινού στο οποίο απευθύνεται. Ακόμη κι έτσι όμως το φιλμ δεν πέφτει στην παγίδα της πολιτικής ορθότητας, δεν προσπαθεί να λειάνει όλες τις αιχμές, δεν μιλά μια διπλωματική γλώσσα και ξέρει να αποφεύγει κάθε αδιέξοδο με τρόπο που δεν του αφήνει άλλο περιθώριο από το να είναι ειλικρινές: ακολουθώντας την οδό μιας συναισθηματικής, ενστικτώδους αλήθειας, κρατώντας την ηθική του πυξίδα σταθερή και φέρνοντάς σε αντιμέτωπο με πράγματα που δεν μπορείς να φιλτράρεις με το μυαλό. Την ευφορία του γέλιου, την κάθαρση των δακρύων, την έμφυτη αίσθηση του δικαίου και του καλού. Μπορεί να μην είναι πολλά, αλλά είναι αρκετά. Συνολικά, το έργο θα σας διασκεδάσει, θα σας κάνει να δακρύσετε και να δείτε ότι η ικανότητα των ανθρώπων να αγαπούν ο ένας τον άλλον υπάρχει ακόμα, παρόλη την ασχημία του κόσμου γύρω. 10/10!!!

Ευτυχώς που γράφονται ταινίες σαν κι αυτήν που "ποιούν το ήθος"... Εξαιρετική.

Προσαρμοσμένο σενάριο από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Kathryn Stockett, η ιστορία έχει να πει πολλά.
Είναι ένα κοινωνικό δράμα που μιλά για ρατσισμό, αλλά και για ανοχή προς τη διαφορετικότητα και τολμώ να πως ότι είναι μια ταινία που ξεχωρίζει από την μάζα του είδους.
Παρόλο που στην Αμερική του 1960 υπάρχει έξαρση στα πολιτικά δικαιώματα, στον νότο οι φυλετικές διακρίσεις καλά κρατούν.
Ο Tate Taylor πετυχαίνει μια εξαιρετική αναπαράσταση εποχής, αλλά η δύναμη της ταινίας του είναι η επιλογή του cast. Οι ερμηνείες είναι μοναδικές. Έντεχνα αποφεύγει κάθε μελοδραματισμό, κρατά ανάλαφρο ύφος και με αρκετό χιούμορ σατιρίζει καταστάσεις. Παρόλη τη μεγάλη διάρκεια, δεν κουράζει καθόλου και βλέπεται ευχάριστα.
Μια ταινία που συνιστώ ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του είδους.