Hasta la Vista / Come as You Are (2011)

Τρεις φίλοι δεν το βάζουν κάτω: αγαπούν το κρασί, τις γυναίκες και ταξιδεύουν. Μια ταινία για τη δύναμη και τη χαρά της ζωής. Ένα διασκεδαστικό και τρυφερό road trip – μάθημα ζωής για τους τρεις φίλους. Έχουν την ανάγκη να ρουφήξουν την ζωή και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερο πάθος από τον κάθε ένα από εμάς, δεδομένων των σοβαρών βιολογικών τους προβλημάτων που έχουν να ξεπεράσουν. Με ελατήριο μια αληθινή ιστορία, η ταινία αντιμετωπίζει ένα πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο ζήτημα της καθημερινότητας, την αναπηρία και την λειτουργία των αναπήρων στα πλαίσια της σημερινής δυτικής κοινωνίας της ευμάρειας. Και οι τρεις νεαροί ήρωες του φιλμ δεν δείχνουν βαλσαμωμένα πουλιά (όπως στην πλειονότητα των περιπτώσεων), αλλά μοιάζουν πολύ περισσότερο με κάθε 20άρη της ηλικίας τους: τις κουραστικές αρκετές φορές ψυχολογικές τους διακυμάνσεις, την δεδομένη τους ανωριμότητα, τις αγνές προθέσεις τους. Θέλουν να μεθύσουν, να κάνουν κάφρικες πλάκες, χαζομάρες, να θυμώσουν, να γελάσουν, χωρίς υπερπροστατευτικούς μανδύες και τα γονικά "μη" και "συγνώμη" και "δεν πειράζει" να τους περιχαρακώνουν τα όρια της politicaly correct συμπεριφοράς που "πρέπει" να έχουν. Γίνονται αντιπαθείς, απερίσκεπτοι, κλείνονται ξαφνικά στον εαυτό τους, για να αρχίσουν να φωνάζουν αμέσως μετά λαίμαργα για σεξ. Η αναπηρία τους δεν τους εξασφαλίζει το απυρόβλητο. Και το γεγονός πως παρουσιάζεται ακομπλεξάριστα από τρεις θαυμάσιους ερμηνευτές, τους κάνει πιο προσιτούς. Για αυτούς η αφύπνιση στα πραγματικά συναισθήματα και βιώματα είναι πρωτόγνωρη και αναμφίβολα συγκλονιστική.

Ο σκηνοθέτης -και προς τιμήν του- τους αφήνει απόλυτη ελευθερία, αλλά και ταυτόχρονα δεν τους χαρίζεται όταν κάνουν την επιπολαιότητα, ισορροπώντας ουσιαστικά μεταξύ της κωμωδίας και του δράματος, με κινητήριο δύναμη την συνοδό-νοσοκόμα τους. Παρ' όλα αυτά όμως δεν ρισκάρει καθόλου σεναριακά, καθώς όλα όσα συμβαίνουν είναι απολύτως προβλεπόμενα και προδιαγεγραμμένα, αλλά συνολικά είναι πολύ προσεγμένο και ρεαλιστικό. Χωρίς τις κλισέ συναισθηματικές υπερβολές που προσφέρονται όταν υπάρχει αναφορά σε ζητήματα αναπηρίας, θα μας παρουσιάσει τρεις τελείως αντισυμβατικούς ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Οι ερμηνείες βρίσκονται σε αρκετά υψηλό επίπεδο αφού και οι τρεις πρωταγωνιστές είναι απολαυστικοί, με τον σχεδόν εκνευριστικό Robrecht Vanden Thoren να ξεχωρίζει. Ούτε υπερβολικοί, ούτε επιτηδευμένοι, παρουσιάζουν ρεαλιστικά έναν τρόπο ζωής που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε εύκολα. Αν και έχει ένα σκληρό φινάλε μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια feelgood κινηματογραφική παραγωγή, η οποία αξίζει την προσοχή των θεατών καθώς τα τόσο γεμάτα πόνο και οδύνη θέματα που διαπραγματεύεται, καραδοκούν όλο και συχνότερα πίσω από τις κλεισμένες πόρτες του καθημερινού περίγυρου. Υ.Γ.: Βλέποντας κάτι τέτοιες ταινίες, σταματά και η κλάψα για "τις δύσκολες εποχές που ζούμε και δεν μπορούμε να τα φέρουμε πέρα". 9.5/10!!!

Η ταινία του Geoffrey Enthoven είναι κατά κάποιο τρόπο η Βελγική οπτική πλευρά της ιστορίας της Γαλλικής "Les Intouchables".
Το σενάριο με λίγα λόγια δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αν και είναι εμπνευσμένο από την ιστορία του Αμερικανού Asta Anthony Philpot και ίσως η σκηνοθεσία δεν έχει την Γαλλική φινέτσα, αλλά είναι έντονα ανθρώπινη, αρκετά ρεαλιστική, δοσμένη με έξυπνο χιούμορ και σπάει πολλά ταμπού.
Στην ουσία πρόκειται για ένα road movie, ένα ταξίδι που γίνεται από 3 φίλους με ειδικές ικανότητες για ένα συγκεκριμένο σκοπό, αλλά φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Για πρώτη φορά, οι τρεις φίλοι είναι ανεξάρτητοι, μπορούν να ξεφύγουν από το καλά προστατευμένο περιβάλλον των γονιών τους και πρέπει να μάθουν πώς να αναπτύσσουν διαπροσωπικά συναισθήματα και πώς να επικοινωνούν με άλλους.
Ταινία που προτείνω ανεπιφύλακτα, μεταφέρει μηνύματα ουσίας.

Μια σημείωση στους διαχειριστές: 

Γλώσσα: Φλαμανδικά (Ολλανδική διάλεκτος)

Ευχαριστώ 

μια αληθινή τρυφερή συγκινητική ταινία, γεμάτη συναίσθημα.