El laberinto del fauno / Pan's Labyrinth / Ο Λαβύρινθος του Πάνα (2006)

Ο ισπανικός εμφύλιος τροφοδότησε ποικιλοτρόπως τις τέχνες. Κορυφαίο μυθιστορηματικό υπόδειγμα αλληγορίας παραμυθιού, που συνδέει πολιτική, ψυχανάλυση και ιστορική αλήθεια. Το έργο τοποθετείτε στις απαρχές μιας από τις πιο σκοτεινές περιόδους στην ιστορία της Ευρώπης, στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο, η οποία ήταν το μοναδικό φασιστικό καθεστώς που όχι μόνο επιβίωσε του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και διήρκεσε πάνω από τρεις δεκαετίες, συνδυάζοντας μαγικά και δεξιοτεχνικά σκληρό-ωμό ρεαλισμό και σκοτεινή-γοτθική φαντασία, πλάθοντας έναν ονειρικό κόσμο που είναι ταυτόχρονα κάθαρση κι εφιάλτης, απόδραση και καταδίκη. Είναι όμως τόσο όμορφα πλεγμένες μεταξύ τους όλες του οι διαστάσεις και οι θεματικές, που φαντάζει σαν ένα μακρύ, πολύχρωμο κινηματογραφικό μωσαϊκό, ή μια απέραντη φιλοσοφική τοιχογραφία. Η ασύλληπτη φαντασία του σκηνοθέτη πλάθει ένα σύμπαν τρομαχτικό και ονειρικό συνάμα, κατοικημένο από ζοφερά και αποτρόπαια πλάσματα, τα οποία όμως απλώνουν την υπνωτική σαγήνη τους όχι μόνο στην Οφέλια, αλλά και στον μαγεμένο θεατή, κερδίζοντας Όσκαρ φωτογραφίας, σκηνικών και μακιγιάζ. Από την πολιτική και την ιστορία πάμε στο παραμύθι και τη φιλοσοφία, κι από εκεί στην υπαρξιακή αναζήτηση πάνω στο πνεύμα, με θριλερική ένταση, με ρυθμούς σταθερούς, χωρίς ιδιαίτερη περιπέτεια ή δράση, απογειώνει το λυτρωτικό δράμα της πρωταγωνίστριας.

Η σημειολογική και πολυεπίπεδη συνιστώσα της ιστορίας μ' ένα μικρό κορίτσι σαν κεντρικό ήρωα να παραλλάσσει με τον δικό του γλαφυρό τρόπο την τυραννία και φρικαλεότητα του πολέμου και την ανηλεή κόλαση, καταδεικνύοντας το ιστορικό γεγονός, αλλά διαμορφώνοντάς το μέσα από τον φανταστικό κόσμο της. Μπορεί να είναι αποκούμπι κι ένας μικρόκοσμός της για να ξεφύγει από τα δεινά που την κατατρέχουν και τα προβλήματα και δυσκολίες που την κυνηγούν και αντιμετωπίζει, να δραπετεύει μάλλον με την ονειροπόλα αθωότητα της από την απανθρωπιά ενός αδίστακτου καθεστώτος και τον προσωπικό γολγοθά, ενώνοντας δύο κόσμους ολότελα διαφορετικούς μ' έναν συναρπαστικό και συγκλονιστικό τρόπο. Τα πολύχρωμα σκηνικά, η μουσική που στοιχειώνει και υπνωτίζει ταυτόχρονα, το επαγγελματικό και πλούσιο μακιγιάζ, η σαγηνευτική φωτογραφία, η μυστηριώδης και εκκωφαντική ατμόσφαιρα της ταινίας που ξεχειλίζει από αντιθέσεις, το προσεγμένα φτιαγμένο και σε λεπτομέρειες μοντάζ, τα φειδωλά, λειτουργικά και δαιδαλώδη εφέ, η λυρική κι αριστοτεχνική σκηνοθεσία, γοητεύουν, είναι άρτια και άψογα στο σύνολό τους. Η έμπνευση του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο εκμαιεύεται από διάφορα άλλα δημιουργήματα, μέσα από μία αφοπλιστική συναισθηματική ένταση της ιστορίας του και την αφηγηματική του δεινότητα, όπως αυτές θα κορυφωθούν, διττά και ενιαία ταυτόχρονα, στο σπαρακτικό φινάλε που θα ενώσει την Οφέλια με την Μοάνα, την πραγματικότητα με τη φαντασία και τη χαρά με τη λύπη. Το τέλος γίνεται θεσπέσιο, όχι μόνο γιατί η ταινία αποκτά τα φωτεινά χρώματα που έπρεπε από την αρχή να έχει, αλλά και γιατί δίνει την ελπίδα ενός παράδεισου που γυρεύουμε όλοι μας.

Η δυναμική ισορροπία που διατηρείται ανάμεσα στο υπαρκτό και το φανταστικό είναι τέτοια, όπου τα σημεία σύνδεσής τους όσο πλησιάζουμε στην κορύφωση έρχονται σχεδόν να ταυτοποιηθούν. Όλη η ματαιότητα της βίαιης ανθρώπινης φύσης καλά κρυμμένη σε κάθε γωνιά του λαβύρινθου συντροφιά με αρχέγονες παραδόσεις και ξεχασμένες θρησκείες. Οι βίαιες σκηνές είναι αρκετές και πολλούς θα τους ανατριχιάσουν με τον καλογυρισμένο και καλοστημένο χαρακτήρα τους. Η δυναμική όμως της ταινίας οφείλεται και στις γεμάτες πάθος και γοητεία ερμηνείες. Ονειρικά υποβλητική η παρτιτούρα του Χαβιέ Ναβαρρέτε, ενώ από την άλλη η μαεστρική ερμηνεία της Ιβάνα Μπακέρο είναι συνταρακτική, το κορίτσι που ζει ανάμεσα στο παραμύθι και την φρίκη. Το βλέμμα της έχει μια παιδική αθωότητα και ταυτόχρονα την ενήλικη σιγουριά. Αισθάνεται κάθε τι σε βάθος και κάθε ματιά της το εξωτερικεύει. Απαρατήρητη όμως δεν περνάει κι η παρουσία του Σέρζι Λόπεθ στο ρόλο του Λοχαγού (παρόλο που η σύζυγός του είναι σα διακοσμητικό στοιχείο στην πλοκή του έργου), βγάζοντας τη σκληρότητα, τη βαναυσότητα, την αγριότητα του χαρακτήρα του με απίστευτα ρεαλιστικό και φυσικό τρόπο και μας δείχνει την κυνικότητα, την απάθεια, την ψυχρότητα, την απανθρωπιά με σοκαριστική πειστικότητα. Μια ερμηνεία που σε κάνει να οργίζεσαι, αλλά παράλληλα, είναι γεμάτη από υπερβολή και ταυτόχρονα αληθινή υπόσταση. Μοναδικό κινηματογραφικό αριστούργημα κι αναμφισβήτητα ένα από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά επιτεύγματα. 10/10!!!

Δύο κόσμοι . Αυτός που υπάρχουμε και ένας άλλος ,ένας κόσμος του πνεύματος ή φανταστικός (;) .Αυτοί οι κόσμοι τέμνονται σε ένα κορίτσι . Αυτός π ου υπάρχουμε ,ένας κόσμος εξαιρετικής σκληρότητας ,με ανάλογες σκηνές που όχι σε παραμύθι δεν συνηθίζονται αλλά ούτε σε βίαιες ταινίες .Και ένας κόσμος πνευμάτων (;) μαγικός ,μαγευτικός ,ονειρικός . Το φινάλε ; Μια εκπληκτική αντίθεση .
Αυτό είναι ένα πολύ καλό σενάριο και περνά στην οθόνη με μια σκηνοθεσία που σε κρατάει . Μια ταινία ενιαία που με τον τρόπο που δίνεται οι κόσμοι της αυτοί μοιάζει φυσικό να συνυπάρχουν. Ο χρόνος θα περάσει χωρίς να το καταλάβεις.
Το βασικό καστ Ισπανοί ηθοποιοί ,κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους και πείθουν .
Σίγουρα είναι μια ταινία που δεν την βγαίνει κάθε μέρα (ούτε κάθε χρόνο) . Παραμύθι για ενήλικες.
Μεγάλη ίσως όχι .Ξεχωριστή σίγουρα . 8/10

πως να φτιαξεις μια πολιτικη προπαγανδα μεσα σε παραμυθι για παιδια ωστε να τη δει οσο περισσοτερος κοσμος γινεται.
Ρεσιταλ εδωσε ο τύπος ουτε το 1940 τοσο εξυπνα πραγματα.  Ναι ηταν οι κακοι οι στρατηγοι και οι επαναστατες ηταν οι καλοι, σιγουρα ετσι θα εγινε αφου το λενε αυτοι !! Χαχα.  Καλη ταινιουλα θα μπορουσε να ειναι αν παρουσιαζε αντικειμενικα τα πραγματα.
ευτυχως με το τελος του και την κακια που εβγαλαν οι δηθεν "καλοι" και η γυναικα εκανε τον κοσμο να τους μισησει κ εφερε την ισορροπια. 
σαν ταινια ενα 6/10 αξιζει παντως

ΥΠΕΡΤΑΤΗ ταινια απλα!για οποιον μπορει να τη καταλαβει!

Μάτια μπαίνουν, μάτια βγαίνουν κι ουσία μηδεμία. Απλώς, μία κακή ταινία.

2/10.

πρωτότυπο σενάριο, καλη σκηνοθεσία και ωραίες ερμηνείες.

μια ταινία πολλά μηνύματα δωσμένα με ένα υπέροχο τρόπο. αρχικά κουράζει λίγο, μετά όμως σε συναρπάζει. αξίζει να τη δείτε.