The Young Victoria (2009)

Η αφήγηση του Vallee και πάλι σε σαγηνεύει. Αυτή τη φορά ξεπερνάει τον καθωσπρεπισμό και την υπεροψία της υψηλής κοινωνίας, αποδεσμεύεται από όρους, κανόνες και μεγαλοπρεπείς υπερβολές κοσμικού τύπου. Η πραγματική ιστορία που αφηγείται, παίρνει μία αέρινη, μελωδική και γεμάτη ευαισθησία τροπή και καταλήγει σε ένα – συγκρατημένο δραματουργικά – κοριτσίστικο παραμύθι. Μία εναλλακτική ιστορία εποχής, όχι ιδιαίτερα συναρπαστική, μα αρκούντως αληθινή και ανθρώπινη. Μπορείς εύκολα να βρεις ενδιαφέρουσα την ταινία, για τη λεπτότητα της, τον χαρακτήρα της, την τηλεοπτικής καταβολής αρτιότητα της, και για έναν ακόμα κυριότερο λόγο: προσαρμόζει τα ιστορικά γεγονότα στο δράμα, αντί το δράμα στην ιστορία. Έτσι, ως δράμα, δεν είναι καθόλου κακό… Ο Vallee πετυχαίνει κάποια ξεσπάσματα που αποσυγκολλούν την πλαστικότητα του σεναρίου. Λίγη χορογραφία στο πλάνο, όμορφη φωτογραφία, πετάγματα στη συρραφή σκηνών, λίγα μεν αλλά αρκούν δε. Η ιστορία της πριγκίπισσας Βικτώριας, δοσμένη από τον Vallee, μοιάζει με την τυπική ιστορία ενηλικίωσης. Παρ`όλα αυτά δεν πέφτει στην παγίδα του γλυκανάλατου μελοδράματος ή της συναισθηματικής νουβέλας και καταφέρνει να διατηρήσει, την αξία των προσώπων, την ουσία και την ιστορική αλήθεια των πραγμάτων, χωρίς ωστόσο να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα ή να αναδεικνύει τα τελευταία. Θέτει ψηλά τον πήχη από τα πρώτα κιόλας λεπτά, παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο και καταφέρνει τελικά να δώσει συναισθηματική πνοή σε ένα σημαντικό κεφάλαιο της Βρετανικής αριστοκρατίας.

Η Emily Blunt μού άρεσε όχι επειδή έχει τον ρόλο που θα την οδηγούσε στα άστρα, αλλά επειδή πείθει ως βασίλισσα. Εντυπωσιακά τα εσωτερικά των παλατιών, καλογυρισμένα πλάνα, υπέροχοι κομπάρσοι και μια ολίγη από δολοπλοκίες. Είχε ωραία αισθητική, ρομαντική ατμόσφαιρα, τα κουστούμια και τα σκηνικά επίσης εξαιρετικά. Το μόνο που μπορώ να θίξω ως ψήγμα είναι η λίγο αργή σκηνοθεσία. Ένας έρωτας δοσμένος σε πραγματικές διαστάσεις, χωρίς χολιγουντιανές υπερβολές. Με μπάτζετ στα μέτρα του, την αρωγή μίας γερής πένας (Julian Fellowes), με τους ηθοποιούς που του αρμόζουν και με την υποστήριξη ενός Scorsese, καταφέρνει και πάλι να αξιοποιήσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, χωρίς όμως το τελικό αποτέλεσμα να φτάνει στα αριστουργηματικά επίπεδα του προηγούμενου του φιλμ. Διοχετεύει εντούτοις άφθονες καινοτομίες στην κινηματογραφική ιστορία και αποφεύγει την απόλυτη υποταγή στους σκηνοθετικούς συμβιβασμούς που ορίζουν οι ταινίες αυτού του είδους. Δίνει πινελιές ελαφρότητας σε ένα ιστορικό κομμάτι και αναδεικνύει αρκούντως ικανοποιητικά μία κατά τα άλλα γλυκανάλατη ερωτική ιστορία και μία (από φύσεως) ξενέρωτη εφηβική πριγκιπική επανάσταση. Διάβασα κάπου ότι το μεγάλο πράσινο κρεβάτι στοίχησε 25.000 λίρες για την κατασκευή του. Μάλιστα, αφού τελείωσαν τα γυρίσματα, αγοράστηκε από τον Δούκα και την Δούκισσα του Ράτλαντ, ιδιοκτήτες κάστρου Μπελβουάρ, όπου έγιναν οι σκηνές. Σε αυτό το κάστρο, η βασίλισσα Βικτώρια είχε διαμείνει το 1843. Επιπλέον, τα κοστούμια που φοράει η Emily Blunt ασφαλιστήκαν για 10.000 λίρες το κάθε ένα. 8/10!!!

Με ένα ιστορικό δράμα, ο Jean-Marc Vallée αφηγείται την ιστορία της νεαρής βασίλισσας Βικτώριας με μια ομολογουμένως γοητευτική Emily Blunt στον ομώνυμο ρόλο.
Στα 18 της, αναλαμβάνει την ευθύνη για την κυβέρνηση, εν μέσω μεγάλων πολιτικών συγκρούσεων, η βασιλεία της θα διαρκέσει 63 χρόνια και μια ολόκληρη εποχή πήρε το όνομά της.
Όταν γνωρίζεται με τον ξάδερφο της Albert «μαγεύτηκε» από αυτόν. Και από μια σχεδιασμένη σχέση από τρίτους, τελικά αναπτύχθηκε σε αληθινή αγάπη. Είναι γνωστό ότι το ζευγάρι υπήρξε πολύ αγαπημένο, όπως είναι και γνωστό από χειρόγραφα του Albert ότι η Βικτώρια υπήρξε μια "γκρινιάρα" σύζυγος.
Η ταινία είναι με λίγα λόγια ένα όμορφο μείγμα δράματος ενηλικίωσης, ρομαντισμού, μελοδράματος και μια μελέτης χαρακτήρων με ιστορικό υπόβαθρο, ενδιαφέρουσα για αυτούς που τους αρέσει το είδος.

Γεια σας, παιζει, δεν εχει Υπότιτλους. Ευχαριστω