New York, New York (1977)

Ένας φόρος τιμής στο κλασικό μιούζικαλ, δοσμένο με ταλέντο, συναίσθημα και πολλή, μα πολλή, καλή μουσική, μέσα από μια ασυνήθιστα δραματική ιστορία για τα στάνταρ ενός μιούζικαλ, κάτι που στοίχησε στην ταινία την εμπορική της αποτυχία στην Αμερική. Ο Μάρτιν Σκορσέζε προσέγγισε το θέμα του με μια μεγαλομανή διάθεση, ανάλογη μ’ εκείνη του Κόπολα ή του Τσιμίνο, είχε όμως αρκετά συγκεχυμένες ιδέες, άλλαζε συνέχεια το σενάριο και μοντάρισε άπειρες φορές την ταινία με διαφορετικό τρόπο. Χάρη όμως στο ταλέντο του, τις εξαιρετικές ερμηνείες και την άριστη δουλειά που έγινε σε επίπεδο μουσικής και σκηνογραφίας, το αποτέλεσμα είναι άξιο θαυμασμού. Ο de Niro υποδύεται τον ασταθή Jimmy Doyle με τέτοια επιτυχία, που κερδίζει στο μέγιστο την συμπάθεια και την ανοχή των θεατών, ενώ η Lisa Minelli δίνει μία αξέχαστη ερμηνεία, με το ταλέντο της αλλά και την υπέροχη φωνή της. Σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε ότι το υπέροχο "New York, New York" του John Kander, που έγινε το "σήμα κατατεθέν" του Frank Sinatra (και ουσιαστικά τον ξανάφερε στην δημοσιότητα το 1978), τραγουδίστηκε πρώτα από την Lisa Minelli σε αυτό το έργο... Το έργο με έκανε να σκεφτώ ότι οι εγωιστές και μονόχνοτοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ και πάντα επιμένουν να περνάει το δικό τους, αλλά στο τέλος βρίσκουν συνήθως τον "μάστορα" τους... Παρόλη την μεγάλη διάρκεια του έργου (2Ω45Λ) το έργο δεν κάνει σοβαρές "κοιλιές" και βαστάει τον θεατή σε όλη του την διάρκεια, γιατί περιέχει ομορφιά, ωραία κοστούμια, εκπληκτική μουσική τζαζ, καλές ερμηνείες και μια υπέροχη ατάκα της Francine : "Ένα από τα ωραιότερα πράγματα είναι να ξυπνάς ξέροντας ότι κάποιος σ` αγαπά...." Μισή ώρα λιγότερη, κατά την γνώμη μου, θα μεταμόρφωνε αυτήν την σπουδαία ταινία σε μικρό αριστούργημα... 6.5/10!!!