Baran (2001)

Μια ταινία ανθρώπινη, ζεστή, συναισθηματική, πλημμυρισμένη από ανιδιοτελή αγάπη, που έχει ποιητική διάθεση και είναι προσγειωμένη στην πραγματικότητα, ενώ καταφέρνει χωρίς εφέ και εκκεντρικά σκηνικά, να σε μεταφέρει σε μια άλλη χώρα και να σε κάνει να νοιώσεις πόσο διαφορετική είναι η κλίμακα αξιών σε άλλες κουλτούρες. Παράλληλα, έχει όμορφες εικόνες, προσεγμένες εκφράσεις, μεγαλείο σιωπής που φλυαρεί & εκφράζεται. Οι ερμηνείες των ηθοποιών (είτε είναι επαγγελματίες ή όχι) είναι πολύ καλές. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Μπαράν σε ολόκληρη την ταινία δε λέει ούτε κουβέντα! Η σιωπή της όμως είναι πολύ πιο εκφραστική, όπως και η ματιά της, ακόμη και πίσω από τη μπούρκα (στην τελευταία σκηνή της ταινίας). Η ταινία περιγράφει τη ζωή των Αφγανών προσφύγων που κατέφυγαν στο Ιράν λόγω του καθεστώτος των Ταλιμπάν και των συνεχών πολέμων. Δεν πρόκειται όμως για πολιτική ταινία. Στο τεχνικό ωστόσο κομμάτι υπάρχουν ελλείψεις, η σκηνοθεσία ήταν υποτονική, με αργόσυρτη εξέλιξη και με κακή μουσική υπόκρουση, ωστόσο η φωτογραφία ήταν μια χαρά. Συνολικά, είναι μα σκληρά αληθινή ταινία που καταφέρνει να μεταμορφώνει την καθημερινή μιζέρια μιας κοινωνίας, σε ένα πανέμορφο μάθημα ζωής και αγάπης. 6.5/10!!

Η βροχή (baran), πραγματεύεται τον έρωτα. Με τα μάτια και τη ματιά του Majid Majidi, αυτού του ταλαντούχου κι επιδέξιου ιρανού κινηματογραφιστή. Εκεί που σταματά η λογική, ξεκινά ο ιρανικός κινηματογράφος. Με ανθρωπιστικό πρόσημο, διεθνικός και διακριτικά κοσμοπολίτικος. Εκεί που αρχίζει το συναίσθημα, συναντιέσαι με το Ιράν και την αστείρευτη πολιτιστική του κληρονομιά, κλάδος της οποίας είναι ο κινηματογράφος. Μακριά, πολύ μακριά από τον μέσο όρο των λοιπών κινηματογραφικών πλαισίων και δη του Χόλιγουντ.

10/10.