The Giver (2014)

Το πώς διαχειρίζεται τα πρωτόγνωρα δώρα, που είναι ταυτόχρονα καταραμένα καθώς ενέχουν πόνο και βάσανα, είναι το θέμα μιας ακόμη ταινίας βασισμένης σε μυθιστόρημα νεανικής λογοτεχνίας, με ανέπαφα τα περισσότερα χαρακτηριστικά του είδους: νέοι, φωτογενείς ήρωες παγιδευμένοι σε έναν πλανήτη κατεστραμμένο από τη φονική απερισκεψία των παλαιοτέρων. Από την πλατωνική Αλληγορία της Σπηλιάς μέχρι τη μεσσιανική έννοια του Εκλεκτού, τη δυστοπία μιας (καταναλωτικής­ ή σοσιαλιστικής;) ομοιομορφίας, τον εφιάλτη της γενετικής και της φυλετικής καθαρότητας, η ταινία διαθέτει μια εύληπτη αλληγορική­ ρητορική. Επιπλέον, ερμηνεύοντας ρόλους με σεναριακό ψαχνό, οι νεαροί πρωταγωνιστές αλλά­ και το δυνατό δίδυμο Μπρίτζες - Στριπ δεν δραπετεύουν ούτε­ λεπτό από το δυνατό υπερθέαμα, το δε σασπένς είναι παρών, ενώ η καλοστημένη παραγωγή αποδεικνύει έμπρακτα κάθε προσπάθεια φαντασμαγορίας. Η Μέριλ Στριπ κρατάει επαγγελματικά τον τυπικό ρόλο της αρχόντισσας/σοφής που οφείλει να είναι κακιά, ενώ η Κέιτι Χολμς και ο Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, γονείς χωρίς γονεϊκές αντιδράσεις, ενσωματώνουν την ευγενική αναισθησία σε ρόλους που παραπέμπουν σε θρίλερ.

Δεν το βαριέσαι, διαθέτει ρυθμό, σποραδικές εμπνεύσεις, μια κάποια ατμόσφαιρα. Με λίγα λόγια, περνάει η ώρα ευχάριστα. Αλλού πάσχει. Στην πρωτοτυπία. Και για μια ταινία που κηρύσσει (συχνά χοντροκομμένα) υπέρ της διαφορετικότητας, το να μοιάζει τόσο πολύ με τον σωρό, δεν το λες και προτέρημα. Κι ενώ η σεναριακή παραβολή καταδικάζει τη νέα τάξη πραγμάτων και την παγκόσμια οικονομική διαδικασία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε άβουλα ανδρείκελα, επιβάλλοντας παντού την ομοιομορφία, η ίδια η ταινία του συνεπούς επαγγελματία Φίλιπ Νόις, μπαίνει στην υπηρεσία αυτής της ομοιομορφίας, ακολουθώντας τον ίδιο «αφέντη» που απλώς αλλάζει πρόσωπο. Άψογη καλλιτεχνική διεύθυνση, ωραία φωτογραφία με τις εναλλαγές της από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο, πειστικό μελλοντολογικό φόντο, εφεδάκια εδώ κι εκεί που κάνουν τη δουλειά τους, μουσικούλα για τη συναισθηματική εμπλοκή. Ύστερα, λίγη δράση, λίγος ουμανισμός, λίγες new age ανησυχίες για την αποδοχή της διαφορετικότητας και τη χαμένη επαφή με το προσωπικό, εσωτερικό βίωμα. Στο έργο βλέπουμε να εκτυλίσσεται μια απλοϊκή φιλοσοφική αναζήτηση για την ζωή, του νόμους και τις ελευθερίες για το πως ο κόσμος χρειάζεται το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, το έτσι και το αλλιώς και πως η «ιδανική» κοινωνία (βλ. Παράδεισος), όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά είναι και χειρότερη όταν δεν μπορείς να δεις τα χρώματα της φύσης, να φιλήσεις το κορίτσι που σου αρέσει, να κλάψεις όταν πονέσεις και να πονέσεις όταν πρέπει να πονέσεις. 7.5/10!!!

 Δεν ήταν πολύ κακή αν και γλυκανάλατη. Ξανά και ξανά ειπωμένα πράγματα που έχουμε δει σε αρκετές ταινίες, πολύ ανώτερες, όπως Equilibrium (2002) (μακράν ανώτερο) ή όπως The Island (2015) για παράδειγμα, που ναι μεν είναι παρόμοιας αισθητικής και προσέγγισης του ίδιου περίπου θέματος (αλλά που έχει και μια Σκάρλετ Γιάχανσον να χαζεύουμε -κι άλλο-):
 Μια συνωμοτική όσο και επιτελική διαχείριση «από τα πάνω», που φροντίζει να ξέρουμε όσα θεωρούνται από τον -φερόμενο ως- πάντα σοφό «νόμο», απαρέγκλιτα, μόνο ο,τι έχει προ-αποφασιστεί να γνωρίζουμε για να επιτελέσουμε απλώς το έργο που μας έχει ανατεθεί και τίποτα παραπάνω. Ενώ παράλληλα φροντίζεται να κατασταλούν -ακόμα και- τις αισθηματικές σχέσεις (ανθρωπιά) καθώς, ως γνωστό, αυτές γεννούν ιδέες και ιδεολογίες. «Στο "μυαλό" είναι ο στόχος» λέει το σύνθημα, που εδώ ο σκηνοθέτης μας στόλισε ψυχοπονιάρικα αυτή τη δυστοπία με καρδούλες και λουλουδάκια. Βέβαια, θέτει κάποια θέματα όπως πχ.: το θέμα της απαρέγκλιτης ομοιομορφίας, όπως και το ότι η αμφισβήτηση είναι αναπόσπαστο μέρος της γνώσης και της εξέλιξης, αλλά τα θέτει τόσο αχνά/ισχνά που δεν φαίνεται ούτε από τα πρώτα θρανία.

 Μια αντί-πρόταση: Perfect Sense (2011) σε αντίθεση με το The Giver (2014) που υπονοεί την απώλεια των αισθημάτων σαν ευνομία και ευζωία με μικρο τίμημα (δήθεν απλώς λίγο «άχρωμη»).

Καλη Ε.Φ που αξιζει να την δεις.....8.5/10