Ο Εξορκιστής: Πιστός / The Exorcist: Believer (2023)

Μια ανέμπνευστη και στείρα αναπαραγωγή όλων των αναμασημένων κλισέ του είδους, "προσαρμοσμένη" στις κοινωνικές επιταγές της εποχής – κάτι που καθιστά το φιλμ ακόμα πιο βαρετό, με copy paste σκηνές από τις προηγούμενες ταινίες και κάποιες νέες προσθήκες που δεν λειτουργούν. Παρότι ούτε η σκηνοθεσία, ούτε οι ερμηνείες είναι κακές, η ταινία δεν μπορεί να σε αγγίξει στιγμή, ακόμη και τον αμύητο, που έπειτα από το αρχικό ξάφνιασμα, αρχίζει να συμβιβάζεται με μία τυποποιημένη ταινία τρόμου, που δεν δικαιολογεί ούτε τη φήμη της ούτε φυσικά το υψηλό μπάτζετ της παραγωγής. Επίσης κουράζει αφάνταστα το ότι αργεί να μπει στο horror κομμάτι και ότι φλυαρεί αδικαιολόγητα. Μοιάζει λιγότερο στο πρωτότυπο και περισσότερο στα κακέκτυπα που το ακολούθησαν. Διότι απλώς δεν είναι τρομακτικό, αντιθέτως είναι απελπιστικά προβλέψιμο, κοινότοπο και καθόλου ατμοσφαιρικό. Jump scares που περιμένεις πριν καν γίνει η σκηνή, ανεκδιήγητο σενάριο και ανύπαρκτο σασπένς συνθέτουν το παζλ αυτού του κάκιστου έργου. Σκηνοθετικά είναι κάπως προσεγμένη, στο τεχνικό κομμάτι και στο μακιγιάζ και τα προσθετικά τίγκα στο CGI, τα κακόγουστα εφέ, την ενοχλητική ηχητική μπάντα και το αλλοπρόσαλλο μοντάζ, η ταινία αδυνατεί να υπηρετήσει υποτυπωδώς το είδος της, ενώ δεν προκαλεί την παραμικρή αποστροφή.

Χρησιμοποιώντας το τρικ του συγχρονισμένου δαιμονισμού σε δυο κορίτσια με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, ο Green τα παρουσιάζει όλα αυτά με έναν τόσο πεζό και σχηματικό τρόπο, μόνο και μόνο για να δώσει στην ταινία του μια πιο φιλοσοφημένη πτυχή, η οποία αφήνει εκτός τον όποιο σκεπτικισμό, μένοντας μετέωρη ανάμεσα στην μετριότητα και την αδιαφορία. Οι ερμηνείες σίγουρα ίσως το μόνο θετικό στοιχείο στην ταινία. Ειδικότερα, οι νεαρές Lidya Jewett και η Olivia O’Neill που ενσαρκώνουν τις δαιμονισμένες, είναι αρκετά καλές και φρικιαστικές, προσφέρει κάποιες ανατριχιαστικές στιγμές (μετρημένες ωστόσο στα δάχτυλα του ενός χεριού). Τα ξεσπάσματα και ο τρόμος που μεταδίδουν θα σε τσιγκλίσουν ελάχιστα, χωρίς βέβαια να χαρίσουν την μέγιστη horror εμπειρία. Από την άλλη πλευρά, η εμφάνιση της Ellen Burstyn είναι αρκετά μικρή, ενώ περιφέρεται σαν ένα άβουλο ον χωρίς μία σχετική δικαιολογία ύπαρξης, αφού το δέσιμο με το παρελθόν είναι κάπως ξεκάρφωτο σεναριακά, σε έναν ρόλο μικρό, περιορισμένο, που δεν δικαιώνει την επιστροφή της, αντιθέτως μας κάνει να νοσταλγούμε ακόμα πιο έντονα το πρωτότυπο. Σαν να μην την σεβάστηκαν όπως θα της άρμοζε. Η αλήθεια είναι ότι προσφέρει κάποιες νοσταλγικές στιγμές μέσα από περάσματα χαρακτήρων της πρώτης ταινίας καθώς και της κλασικής μουσικής υπόκρουσης!

Όταν φτάνει η ώρα του εξορκισμού, αυτός παρουσιάζεται με έναν αρκετά πεζό τρόπο χωρίς να παρεκκλίνει καθόλου από τους κανόνες του πρωτότυπου, επενδύοντας σε ένα στοιχείο σοκ που για εμάς πλέον δεν υπάρχει. Με ανθρώπους από πολλές θρησκευτικές πεποιθήσεις να ενώνουν τις δυνάμεις τους, ως μια κοινότητα, η σκηνή μοιάζει κάπως υπερβολικά εύπεπτη και χαοτική με διάφορούς χαρακτήρες, που ποτέ δεν αναπτύχθηκαν τόσο όσο θα έπρεπε για να μας κάνει να νοιαστούμε γι’ αυτούς έτσι ώστε η παρουσία τους κατά τη διάρκεια του εξορκισμού να είναι ουσιώδης και αποτελεσματική. Έτσι, ο Green δημιουργεί περισσότερους χαρακτήρες από όσους αντέχει η ιστορία του. Από τη μια έτσι εμποτίζει τη ροή της ταινίας του με μια σειρά περιστατικών που κρατούν ψηλά την ένταση, ταυτόχρονα όμως τα στοιχεία που εισάγει ο εκάστοτε χαρακτήρας μένουν ανεπαρκώς ανεπτυγμένα και ανίκανα να δώσουν την απαιτούμενη βαρύτητα στο υπερφυσικό φινάλε.

To The Exorcist: Believer δεν καταφέρνει να κουβαλήσει την κληρονομιά που άφησε ο τεράστιος William Friedkin. Πάσχει από κορύφωση (έχω δει απείρως πιο ατμοσφαιρικούς εξορκισμούς) και δεν πετυχαίνει να πλησιάσει στοιχειωδώς την αύρα του original. Με άλλα λόγια, η ελλιπής σύνδεση με το πρωτότυπο αριστούργημα, έχει ως αποτέλεσμα να σε αφήνει παγερά αδιάφορο. Ένα από τα χειρότερα remake/reboot που έχουν γίνει ποτέ σε ταινία, προδίδοντας το πρωτότυπο. Α, να κάτι αληθινά τρομακτικό σε αυτήν την ταινία: το ενδεχόμενο να δούμε άλλες δύο σαν αυτήν. Η πρώτη ταινία ήταν σπουδαία και θα είναι μαζί για πάντα, για αιώνες μετά τον πρόσφατο θάνατο του δημιουργού της. Δεν τον τιμούμε όμως αλλοιώνοντας το όραμά του. Τον τιμούμε αντλώντας μαθήματα από την σπουδαία παρακαταθήκη του για να δημιουργήσουμε νέα, πρωτότυπα, τολμηρά, ριζοσπαστικά, σπουδαία έργα τέχνης σαν τα δικά του. 5/10!!

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα δωδεκάχρονα, ε, μόνο για ταινία τρόμου για δωδεκάχρονα είναι, χωρίς καμιά πρωτοτυπία, χωρίς νόημα τις περισσότερες φορές. Με όλα τα κλισέ στην πίστα. Του κουτρούλη ο γάμος γίνετε στο περίπου. Σας συνιστώ να μην χάσετε το χρόνο σας. 

ΤΑΙΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ(?). Γράφτηκε ιστορία στην ταινία αυτή, επιστροφή μετά από 50(!!!) χρόνια για την εκπληκτική Ellen  Byrstyn, στην αίθουσα  του σινεμά υπήρξαν χειροκροτήματα για κανά 3λεπτο!!! Φοβερό reunion με την  κινηματογραφική κόρη της. Αν έχεις δει την ταινία το 1973 και αγαπήσει ΔΕΝ γίνεται να μην σου αρέσει απλά αυτή η ταινία.  Φοβερό χτίσιμο σε όλη την διάρκεια, έδεσε απίστευτα το σενάριο με την πρώτη ταινία, ξαναλέω 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ,  και έχουμε φοβερό χιτσχοκικό φινάλε που έρχονται τα πάνω κάτω!!!  Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, το πώς οι γονείς απελπίζονται όλο και περισσότερο και οδηγούνται στα άκρα και σε παράτολμες πρακτικές.... 10/10!!! Δείτε την οπωσδήποτε!

4/10 και πολυ ειναι

απο τις πιο ανουσιες και αργες ταινιες εξορκισμου! 

δεν με ενθουσιασε πουθενα, ευτυχως που δεν την ειδα στο σινεμα!

εχω την εντυπωση οτι αφινει να εννοηθει οτι θα υπαρξει κ συνεχεια...

Αν ο σκηνοθέτης του Η Νύχτα με τις Μάσκες 2 προσπαθούσε να κάνει την ταινία αυτή ή κάποιο παρόμοια ,σπλάτερ ,τρόμου κλπ πολιτικά ορθή θα έβγαινε αυτό το αποτέλεσμα. Να κάνει το μυαλό μας πελτέ στο μπλέντερ. Είναι το λίγο απ΄όλα και ότι αρπάξει ο ποπος μας

Τό περίμενα χειρότερο.Το βρήκα μια αξιοπρεπή προσπάθεια παρόλο που ειναι εμφανές ότι ακολουθεί και αυτο τις καταστροφικές επιλογές του woke, της πανθρησκείας κλπ αφου η διαφορά σεναριακώς με τα υπόλοιπα του είδους, ειναι αυτός ο συγκερασμός που βλέπουμε στο φιλμ. Ειμαι ευτυχής που το ειδα εδω και δεν ξοδεψα χρημα για το σινεμά....Παρόλα αυτά θα το βαθμολογούσα διακριτά πάνω απο την βάση. Ειδικά για την στιγμή που Ο ενας Πατέρας κανει την εγωΐστικη επιλογή του.....Εκει χωρίς να το καταλαβαίνει η σκηνοθεσία(?) Θεολογεί....Το πως δηλαδή το ΕΓΩ καταποντιζει τις επιλογές μας.Αυτό ειναι η επιτομή της Θεολογίας.....

Σαν το πρώτο..Exorcist και επίσης μετέπειτα τον εξορκισμό της emily rose και θα τολμήσω να βάλω και την The Rite με τον μεγάλο Άντονι Χόπκινς  για μένα είναι τα τρία καλύτερα τού είδους! Όσο για αυτή ίσα που έπιασε τη βάση 5/5